YALNIZ KADIN



Kimbilir yalnızlığı kadınlar kadar

Karlı dağların en yüksek tepeleri mi

Terkedilmiş şehirlerin caddeleri mi

Gökyüzünün yıldızsız geceleri mi



Kadınlar bir ömür boyunca yalnız

Ta dünya kurulduğundan beri

Yalnızlık ışığını yakar her gece

Sonsuz karanlığımızda elleri



Nasıl yağmur yağarsa yalnızlığına şehrin

Öyle mahzun ve yalnız kadınlar tanıdım

Denizler ortasında geniş ve derin



Bir dünyü gördüm kadınların gözlerinde kapkara

Yalnızlık ne imiş anladım

Acıdım kadınlara
ÃœMİT YAŞAR OGUZCAN

UZAK DEĞİL

Çaresizlik akşamında düşÃ¼nülmüş
Bakıp bakıp kör pencereden
Bir yudum suyun bir soluk havanın
Sudan da havadan da üstün dost yüzünün özleminde
Alıp başımı gitmek. Atsız arabasız
Alıp başımı düşlerin çıkmazından
Karışmak taşa toprağa. Yolculuk…

RIFAT ILGAZ


TO BE OR NOT TO BE



Bütün mesele

İçmek ya da içmemek değil

İçince küçülmemek

Küçülünce içmemek
ÃœMİT YAŞAR OGUZCAN

Denklem

Bu denklemin bir çözümü olacak
Ben diyemiyorum vay

Ben diyemiyorum ama sen anla
Sen de konuşma gözlerin yeter
Ne çıkar dolansa dursa bu kara bulut
İki akkor parçasıdır bana gözlerin
Ne çıkar yani konuşmasak da
Bir bakış aramızda her şeye değer
Hem savaşlar, kavgalar bitiyor mu konuşmakla
Dilersen görme de beni, beni sevme, beni unut
Ama altın aşkına, petrol aşkına
Emekçi alınlardan dökülen ter aşkına
İnsanın insana sultanlığını unutma

Bu denklemin bir çözümü olacak
Ben diyemiyorum vay

İşte bundandır ki hep böyle yorgun gezerim
Her çağdan sorular yüklenerek
Ne denli yorulsam omuzlarım düşmüyor nedense
Nedense sen hep kolunda kitaplarla gelirsin
Sen gelirsin gözlerime ışık gelir, evime renk
Hadi git suya bırak elini yüzünü
Bak tarhana çorbası yaptım buğusu ne hoş
Bir baş da soğan kırarım deme gitsin
Kasaplara dargınsam denizle aram iyi
Akşama balıkla salata var şarap yoksa neyleyim
Bilirsin seni ben içkilerden açık severim

Bu denklemin bir çözümü olacak
Ben diyemiyorum vay

Kızma dumanlanıyorsam sigaralarla bolcana... nedeni var
Dindiremediğim ağrı kendimin değil inan
Hani. Şu helva meselesi, şekeri unu bol da
Kendisi bir türlü yapılamayan....

Sen de tutmuş beni oyuyorsun gönlüne... vazgeç
Vazgeç sevdanı büyütmekten
Sokaklarda kalan çocukları büyüt... kıvanayım
İnsanın insana hakkını ver... insanı kotar
Maden ocaklarına gir, kazma salla onlarla
Ya onlara güneşi indir, ya onlara güneşi çıkar.

Bu denklemin bir çözümü olacak
Ben diyemiyorum vay

Her sabah gazeteler yaylım ateş ve ben yenik
Her sabah bozguna uğruyorum ezilenlerle birlik
Kanını satışa çıkaran bir adam varken çaresizlikten
Bunca doğal zenginliğimizde bebekler borçlu doğarken
Ve yirmibirinci yüzyılda cennet yurdumda
Toplumun tortusu insanlarım mağaralarda yaşarken
Ben seni sevemem boylu boyunca
Kendimi bırakamam havasına sevdanın
Savaş çığlıkları uğuldarken kulaklarımda

Ancak bunları ve dahalarını yok kılarsan bana
İşte o zaman ben sana koşa koşa...

Bu denklemin bir çözümü olacak
Ben diyemiyorum vay
Şair : Türkan İldeniz

İ WİSH SOMEONE COULD TRANSLATE THESE POEMS....

ÖZLEDİM SENİ..


özledim seni...
ayrılık yüreğimi uyuşturuyor karıncalandırıyor nicedir.
beynimi uyuşturuyor özlemin...
çok sık birlikte olmasak bile
benimle olduğunu bilmenin
bunca zamandır içimi ısıttığını
yeni yeni anlıyorum
Yokluğun,
Hatırladıkça yüreğime saplanan bir sizi olmaktan çıkıp
mütemadiyen bir boşluğa
Sabahları seni okşayarak başlamaları
aksamları her isi bir kenara koyup
seninle baş başa konuşmaları özlüyorum;
oynaşmalarımızı,
yürüyüşlerimizi,
sevimli haşarılığını,
çocuksu küskünlüğünü...
Nasılda serttin başkalarına karşı
beni savunurken;
ve ne kadar yumuşak
bir çift kısık gözle kendini
ellerimin okşayışına bırakırken
Gitmeni asla istemediğim halde
buna mecbur olduğunu görmek
ve sana bunları söylemeden
'git artık' demek
'beni ne kadar çabuk unutursan, o kadar çabuk
kavuşacaksın mutluluğa'
demek sana nede zor
seni görmemek ve belki yıllar sonra
karsılaştığımızda
bana bir yabancı gibi bakmanı istemek senden...
yeni bir sevdayı yasakladığım kalbime söz geçirmek....



ÃœMİT YAŞAR

Gel Artık..

Umutlarım yorgun...
Eylüllerim tükenmek üzere…

Ömrümün son noktası
Koyuldu koyulacak....

Kısırlaştı
Mutluluklarım..

Kederlerim
Doğurgan....

Gel artık SEVGİLİ.

Yıldız yıldız..
Öperim gerdanından..

Gecelerim ol gel....

Ahmet Kovancı



Gel Artık



Ne serin bir yel söndürdü hasretini
Ne de hızla yağan yağmur taneleri
Alışamadım bir tanem yokluğuna
İstemiyorum artık karanlık geceleri



Sensiz buralar boz bulanık
İnan yürek dayanmaz bu acıya
Uzat ellerini ne olur artık
Boynum bükük,yüreğim yanık


Alışırsın demiştin alışamadım
Sensiz gecelerde uyuyamadım
Yapma gülüm ne olur sende gel
Sensiz hiçbir şeyi başaramadım

ULVİ Ã‡UKUR

Ramayan thank you for the poems. They must be beautiful but... wouldn't it be better if you exercised your english studies and gave us the translations as well?

Here is a poem I loved, translated (unfortunately) by me. Please show some mercy ha?

(THE VOICES) B' To you that I loved
THE WAVES AND THE VOICES 1971 by Prodromos Markoglou

You that i loved
Like the prisoner dreams of the oceans and the meadows
And the words,
Rolled from my body
Sometimes silent tears,
Ocean’s wild waves,
Trying to find a way to describe to you
The distance that seperates the ımagınary from the other’s flesh,
Blooddrop the radial love,
İ lost you on the turn
When everything was about to take a different aspect
Scared already from the metamorphosis
My words were foreshadowing
And a light was already shimmering
That was approaching deeply in the eyes.

It was the road to the sea
Between the undershrubs
Opened the crevice naked underneath our feet,
The lilacs were bowing on the shadowy place
With a dark light they were shadowing your face
The sea lied infront of my feet
And behind me a wall of glass
Where i mangled my fleshes
Seeking you
Denying to admit
That so much blood will go in vain...


and the original text...

Πρόδρομος Χ. Μάρκογλου
(ΟΙ ΦΩΝΕΣ ) Β' Εσένα που σ' αγάπησα
ΤΑ ΚΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΦΩΝΕΣ 1971


Εσένα που σ’ αγάπησα
Καθώς ο φυλακισμένος ονειρεύεται τις θάλασσες και τα λιβάδια
Και τα λόγια
Κυλήσαν από το σώμα μου άλλοτε
δάκρυα σιωπηλά,
άγρια της θάλασσας κύματα,
ψάχνοντας να σου περιγράψω
την απόσταση που χωρίζει την ιδέα από τη σάρκα του άλλου,
σταγόνα αίμα η ακτινωτή αγάπη,
σ’ έχασα στη στροφή
εκεί που όλα πήγαιναν να πάρουν μιαν όψη άλλη
φοβισμένη κιόλας από τη μεταμόρφωση που ευαγγελίζονταν
τα λόγια μου
κι έφεγγε ήδη ένα φως
που πλησίαζε βαθιά στα μάτια.

Ήταν ο δρόμος για τη θάλασσα
Στους χαμηλούς θάμνους
Άνοιξε το ρήγμα γυμνό κάτω από τα πόδια μας,
Οι πασχαλιές πέφτανε στο ισκιερό μέρος
Με σκοτεινό φως σκεπάζανε το πρόσωπό σου
Η θάλασσα άρχιζε από τα πόδια μου
Και πίσω ένας τοίχος με γυαλιά
Όπου κομμάτιασα τις σάρκες μου
Ζητώντας εσένα
Αρνούμενος να παραδεχθώ
Πως τόσο αίμα θα πάει χαμένο...