"UNUTMAK NE DERÝN ÞEYDÝR KÝ, unutanlara unutuþlarýný bile unutturur. Unutulmak ne acý þeydir ki, unutulanýn unutuluþuna aðlayýþýný kimse hatýrlamaz.


‘Nisyan’dan, yani unutuþtan çýkarýldýk her birimiz. Yüzümüz gün yüzüne deðeli, tenimiz güneþe eriþeli beri unutulmaktan alýndýk, unutmaktan sakýndýk. Hatýrý sayýlýr olduk. Ýsmimizin orada burada anýlmasý bizi memnun etti. Ne var ki, unutmak yaþamak kadar elimizin altýnda ve unutulmak ölüm kadar yanýbaþýmýzda. Ölüm bizi geldiðimiz yere, ‘nisyan’a götürüyor tekrar. Ölüm unutuþlara gömüyor yüzümüzü; tenimizi tanýdýklarýmýza yabancýlaþtýrýyor. Yaþarken ölümü anmýyoruz o yüzden. Yaþarken ölümle aramýza sahte mesafeler döþüyoruz. Unutulmak korkusu bu... Galiba, en çok, unutulacaðýmýzý unutuyoruz.

Hatýrla ki, toprak ayaðýnýn altýndan kayýyor. Ellerin son bir defa dokunuyor güle ve güne. Gözlerinin karasý son kareyi alýyor ýþýktan; ve karanlýða hazýrlanýyorsun. Gözkapaklarýnýn kapanýþý seni bir daðýn arkasýna götürecek. Unutmaya ve unutulmaya hazýrlanýyorsun. Varlýðýn incecik dudaklarda bir çift kuru söze inecek; o dudaklardan insan sýcaðýný tadamayacaksýn. Hatýran bir taþtan ve hüzün renkli topraktan ibaret olacak. Kahkahalar seni yalnýz býrakacak, mutluluklar seni hesaba katmadan ikmâl edilecek. Sana arkalarýný dönecekler, dönüp yüzüne bakmayacaklar. Senin kokun uzaklarýn kokusu olacak. Tenin topraðýn soðuðunu tadacak. "Gelecek ölüm; gözleri gözlerin olacak."

Hatýrla ki, sarýþýn kýz çocuðunun lüle saçlarýna son kez bakýyorsun, seninkinden uzun ve derin bakýþlarýna son kez deðiyorsun. Sen bu ânýn eþiðinde son nefesin hesabýný yapýyorsun; o yarýnlarýn uzayýp giden kanatlarýna tutunmuþ derin, taze soluklarla yineliyor varlýðýný. Ýllâ da göz göze geliyorsunuz. Ellerin onun ellerine eriþemeyecek; gamzeli yanaklardan sýzýp gelen tebessüm sana uzak düþecek. Þimdiden, ölümü bilmeyen oðlunun gözlerinin seni köþe bucak arayýþýný görüyorsun. Havada asýlý kalacak "Baba!" çýðlýðýna þimdi hep bir aðýzdan cevap vermek istiyorsun. Nefesin sesine yetmiyor.

Hatýrla ki, yarýnki gün seni taze bir toprak yýðýnýn altýnda bulacak. Bir gün saatinin akrebi, yelkovaný senin uzanamadýðýn ânlara doðru dönecek. Sen olmayacaksýn ve kolundaki saat sensiz zamanlarý týrmanýyor olacak. Sulamayý unuttuðun çiçeðin bile senden sonra solacak. Yüzüne günýþýðý vurmayacak. Hayatýnýn ebedî rengini dar ve sessiz bir boþlukta bulacaksýn. Ya küle dönecek ya güle dönüþeceksin. Yarýnsýz ve sonsuz bir günün yanaðýnda incecik bir gamze olup kristalleþeceksin. Yüzün solacak, ellerin hiçbir yere varmayacak, parmaklarýn hiçbir þey göstermeyecek ve ayaklarýnýn altýnda hep boþluk olacak.

Unutma ki, toprak þimdi ayaðýnýn altýndan kayýyor. Yürüdükçe ince bir hesap çizgisine çekiliyorsun. Unutma ki, elinle ölüme dokunuyorsun. Elinle ölümü dokuyorsun. Hatýrla ki, gözlerin ölüme bakýyor. Gözlerin bir cesedi alacakaranlýða taþýyor. Hatýrla o zamaný ki, sen boz topraklar altýnda derin unutuþlarda eriyorsun. En son, kaleminin karanlýk izi kalýyor soluk sayfalarda. Ve sözlerin kýrýk-dökük hatýralara dönüþüyor, paylaþýlýyor, solgun bir gül gibi dolaþýyor. Hatýrla ki, sen sözleri genç kalbleri taze aþklara taþýyan ölü bir þairsin ya da masum ve sonsuz bakýþlý gözlerin kapý aralarýnda beklediði bir babasýn. Elinin sýcaðý özlenen sevgilisin. Hatýrla ki, seni sýmsýcak sarýp kucaklamak isteyenler bir tabutun katý, soðuk dokunuþuna çarpýyorlar. Hatýrla ki, bir mezar taþýnda iki rakam arasýna çizilmiþ eðreti bir çizgiye indirgenmiþsin. Hatýrla ki, duvarda soluk siyah beyaz bir fotoðrafta hüzünlü bir gülüþten ibaretsin, belki de camekânýn tozunu almayý unuttular. Mezar taþýn unutuldu ve hatta mezar taþýn da seni unuttu diyelim. Ve hep baþkalarý var dýþarýda, hep yabancýlar geziyor yýkýk mezar taþlarý arasýnda. Kimsenin tanýdýðý deðilsin artýk. Kimsenin ‘ölü’sü de deðilsin; týpký þimdi olduðu gibi.

Oysa, sen ve son, ne kadar da uzak görünüyordunuz birbirinize. Unutuþ ne kadar çok unutuluyor.

Ey beni herkes unuttuðunda anan Rabbim! Yüzümü, elimi, gözümü, bakýþýmý, dokunuþumu veren Rabbim! Beni Seni unutanlar arasýndan çýkar al! Beni bensiz býraksan da, Sensiz býrakma!

N’olur Rabbim! Þu biricik ânýmý ebedin rüzgârlarýna kat ve beni Sana daim yakýn eyle! Yalnýz Seninle kalmakla kalabalýklaþtýr beni! Bir secdede biriktir varlýðýmý! Beni Sana açýlan ellerimde çoðalt! Beni Sana karþý fakir olmakla zenginleþtir! Kendimi Sende unutayým ve öylece kapansýn gözlerim ve öylece çözülsün ellerim. Dilim öylece sussun ve tenim öylece çamura katýþsýn ve bu mürekkep lekeleri kýsacýk vuslatýmýn hatýrasý olsun. Unutulmasýn sözlerim; unutkanlar unutulacaklarýný hatýrlasýnlar diye... "


Senai Demirci/Dar Kapýdan Gecmek...

http://video.google.com/videosearch?...nd&emb=0&aq=f#