Mektup yazmıyorsunuz.Teknoloji her şeyiniz olmuş. Sevginiz için çaba göstermiyorsunuz. Kendinizi sevmiyorsunuz. Dua etmiyorsunuz. Şiiri sevmiyorsunuz. Gerçekten bir insanı kalpten sevmeyi denemiyorsunuz. Esen hafif rüzgarı hissederek yürümüyorsunuz,araçlar her şeyiniz olmuş. Ağlamak güçsüzler için deyip ağlamayarak masumluğunuzu saklıyorsunuz.Oysa insanın ağlamaya ihtiyacı vardır. Çayın samimiyetine inanmıyorsunuz. Aşkı sadece fotoğraf çekinmek sanıyorsunuz,aşkı dokunmak sanıyorsunuz ona seni seviyorum demekle,ona şiir okumakla yetinmiyorsunuz. Sonra ”mutsuzum” diyorsunuz.İnsanoğlu bir garip.

You are not writing letters. Everything has become technology for you. You are not showing any effort for your love. You don’t love yourself. You are not praying. You don’t like poetry. You are not really trying to love somebody from the bottom of your heart.

You are not walking by feeling gentle breeze, your vehicles become everything for you. You are saying crying is for weak people and by not crying you are hiding your innocence. But everyone has need to cry. You don’t believe the sincere talks while having tea. You think love is just about having taken pictures, you think love is just about touching and saying I love you; reading poetry is not enough for you. Then you are saying “I am not happy.” Humankind is weird.