Arkadaşlar herkese merhaba,

Yabancı bir arkadaşıma türkçe öğretiyorum(öğretmeye çalışıyorum). O bana sorular sordukça türkçede bilmediğim bir sürü istisna ile karşılaşmaya başladım. Yalnız şimdi soracağım sorunun bir açıklamasını bulamadım sitede ve istisna olduğunu da düşünmüyorum.

Öğrenilen geçmiş zaman ekini fiillere eklerken herhangi bir sıkıntımız yok.Şöyle ki;

gelmek    -- gel+miş+im/sin/....

başlamak -- başla+mış+ım/sın/...

Ancak isim soylu sözcüklere eklediğimizde durum karışıyor ve yukarıdaki örneğe dönüp sonsuz bir döngünün içine giriyoruz 

güzel -- güzel+miş

yeni  -- yeni+y+miş 

Araya giren "y" kaynaştırmasını, ekin aslının -imiş olmasından yola çıkarak "ile" bağlacı ile aynı şekilde eklendiğini söyledim, bu sefer neden fiillerde "y" gelmiyor sorusu ile karşılaşıyorum. Ne demem lazım, sebebi nedir açıklayabilecek birisi var mı? (Öğrettikçe türkçenin ne kadar zor bir dil olduğunu anlıyorum )

Bir üst seviye olarak,

Başla+sa+y+mış+ım/sın

*Burada niye "y" geldi????? Kafayı yiyeceğim, bu nasıl dil 

Buffer Letter -y-is used in the formation of the past tense for Verb stems which end in a vowel. 

See here under "Turkish to be Past Tense - I was, you were": http://www.turkishlanguage.co.uk/tobepos.htm 

So, why do we say, 

başlamak -- başla+mış+ım/sın/... (ends with vowel) 

instead of

başlamak -- başla+(y)+mış+ım/sın/...

and here

başla+sa+y+mış+ım/sın/... (ends also with vowel,but we use buffer letter "y") 

Tough one - I found it here

http://cromwell-intl.com/turkish/verbs.html

If you just add miş, to a verb there is no buffer letter.

If you add miş to a noun it is (y) miş.

But Conditional + Inferential is

- se + y + miş

About grammer you guys better than me. lol

I was a bit quick in in saying all verb stems. This only goes for to be. 

Deniz summed it up already: as I can see you use ´y´ in these cases:

1. past to be + adjective: yaşlıydı, he was old

2. past to be + noun: siyah bir arabaydı, it was a black car

3. And furthermore all past* suffixed verbs ending with a consonant. 

- past conditional: olsaydı, if it was

- past necessitive: aramalıydım, I had to call

- past subjunctive: tıklayaydım

*Past being either -di or -miş

Follwing that rule: başla+mış+ım is without y because the verb stem is not suffixed with -sa or -malı or -yayım or such.

And it is başla+sa+y+mış+ım because başla is suffixed with the conditional suffix -sa.

I´ve never found a real grammatical explanation of this. Just practise I´m afraid. I´m hoping some native speaker can point to a source where this is gramatically explained. =))

I bet in a conversation with you in Turkish I would look really stupid. +))

Thanks. I think it´s more like we just know where to find stuff like this.

ahah. Then you lucky dude. I dont need to speak to look stupid

The question was why we use -y- with nouns but don´t with verbs in the -miş tense even when there is no apparent need to do so.. To me, it seems to be as an easy way to avoid confusion between homophones, especially between those ending in -la-, -le- which is the most popular suffix used to form verbs from nouns and "ile" which is originally a proposition, and, in the course of time, has become an instrumental suffix. Here is an example: başla.mış (verb) (işe başlamış) – başla.y.mış (noun) ( elle sanmıştım ama başlaymış.) Elle.miş, elle.y.miş/ topla.mış, topla.y.mış,etc. The other suffixes ending in a vocal and used to form nouns from verbs may also form homophones. ( -ı-, -i-, -u-, -ü- / -a-, -e- ) Here are some examples: ağrı.mış (verb) (dişi ağrımış) – ağrı.y.mış (noun) (dayanılmaz bir ağrıymış) Taşı.mış (verb) (eşyayı taşımış) – taşı.y.mış (noun) (gök taşıymış) ara.mış (verb) (kalemini aramış) – ara.y.mış (noun) (uzun bir araymış.) -se, -sa is both constructive and conditional suffix: bunu mühimse (verb)– mühimse erteleme (noun) mühimse.miş (verb) (bunu oldukça mühimsemiş) mühimse.y.miş (noun) ( bu onun için mühimseymiş gereğini yapsaymış.) In my opinion, this helping consonant -y- also helps us to distinguish between the verbs and nouns which are homophones. This is the starting point for the rule, I think..  

These are sound changes over time.

If a noun ends with a vowel, with ">" meaning sound change:

noun ile > noun-yla (-yla = -yla/-yle)

noun ise > noun-ysa (-ysa = -ysa/-yse)

noun idi > noun-ydi (-ydi = -ydi/-ydı/-ydu/-ydü

noun imiş > noun-ymiş (-ymiş = -ymiş/-ymış/-ymuş/-ymüş)

noun iken > noun-yken (-yken is the only form no -ykan)

In some areas (for example İzmir) some further sound development is seen such that -y is dropped.

iyi-ydi > iyi-di (it was good)

iyi-yse > iyi-se (if it is good)

iyi-yken > iyi-ken (when it is good)

etc.