Tuzun gülü gibi ya da topaz gibi
ya da ateþi çoðaltan karanfillerin oku gibi sevmem seni:
karanlýk bazý þeylerin, gizlice, gölgeyle ruh arasýnda,
sevildiði gibi severim seni.

Çiçeklerin ýþýðýný içinde gizleyen
çiçeklenmeyen bitki gibi severim seni,
ve teþekkürler aþkýna, kasvetle bedenimde
yaþar topraktan yükselen kesif rayiha.

Severim seni bilmeden nasýl, ne zaman, nereden,
basitçe severim seni, sorunsuz ve gurursuz,
baþka türlü sevmeyi bilmediðim için böyle severim seni.

Fakat ne sen varsýn ne de ben,
öyle yoðun ki sevdamýz, baðrýmdaki elin elimdir,
öyle yoðun ki, uyuduðumda kapanan gözlerindir.

Pablo Neruda