Translate, please.
Sevgili dostum,
My dear friend,
Artık yürüyebiliyorum.
I can walk now.
Yürümeyi unutmuştum o korkunç kazadan sonra.
I had forgottan how to walk after that terrible accident.
Sadece yürümeyi mi?
Only walk ?
Gülmeyi, konuşmayı, ümit etmeyi bile kendime çok görüyordum.
I thought that even laughing, speaking and hoping was too much for me. (too far away to be able to do them all again 
Geçen gün pencereye kadar yürümeye çalıştım.
Recently I tried to walk up to the window.
Işe gitmeyi, acele etmeyi, çiçek koklamayı özlediğimi hissetim.
I felt that I missed being in a hurry, smelling flowers.
´Meğer ne güzel şeymiş yürümek!´dedim.
It seemed to me that the walking is such a great thing, I said to myself.
Hala biraz ağrıyor ayağım.
My feet still aches abit.
Yine de dışarı çıkmak, kırlarda dolaşmak, çiçek toplamak, koşmak, zıplamak istiyorum.
I still want to go out walking in the countryside, picking up flowers,running and jumping around.
Güneşin doğuşu, çiçeğin açışı, bir bebeğin gülüşü artık çok farklı benim için.
And now, sunrise,blossom of a flower, smile of a baby,everything seems different to me now.
Birçok şeyin değerini anladım.
I realized the value of many things.
Onları kaybetmeden anlamak beni sevindiriyor.
it cheers me up knowing them before I lose them.
