Yokluğunda üşümek

Sen yoktun.

Terk edilmiş bir İstanbul vardı

Yaslanmış gökyüzünün umarsızlığına,

Eylül rüzgârlarıyla sararan

Bayram kartpostallarına benzeyen.

Sen yoktun,

Bir çocuk ağlardı istasyonlarda,

Gece yarıları uykumu bölerdi hıçkırıkları,

Trenler geçerdi gözbebeklerimden,

Kirlenirdi bembeyaz umutlarım.

Sen yoktun,

Yokluğunla kalkardı ada vapurları,

Gölgelerimiz gezinirdi ağaçlıklı yollarda,

Kayalıklarda seslerimiz çınlardı,

Deniz seni sorardı bana.

Sen yoktun,

Tüm dünyayı değiştirebilirdim,

Oysa aynalarda eskiyor yüzüm.

Ne yana baksam karşımda bir anı,

Meğer İstanbul ne çok benziyormuş sana

Sen yoktun,

Omuzlarımda paramparça bir yürek,

Göğüs kafesimde karmakarışık bir kafa,

Kıvranarak olayların burgacında,

Gezinirim sensizlikle, deliliğin sınırlarında.

Sen yoktun,

Kanayan bir sevda vardı,

Yeryüzü ıssızlığında...

Ahmet ÜMİT - Istanbul Hatırası

Getting a cold in your absence

Your absence filled the air.

Istanbul was deserted

Like a holiday portrait

Covering the old uncaring shy

With the harsh September winds.

Your absence filled the air

A child wept at the station

His sobs awakening me from my midnight rest

The train passed in front of my eyes

Defiling the purity of my dreams.

Your absence filled the air

Island’s vessel left with your absence,

Our shadows were walking around  in the alleys

Our voices tinkling on the reefs

The sea asking you to me

Your absence filled the air

I would have changed the whole world

But in the mirror my face has grown old.

When I gaze around

İstanbul is you and you are

Your absence filled the air

A shattered  heart on my shoulders

A bewildered mind on my chest

Struggling, writhing in the whirlwind of our fate

I wander without you on the outskirts of insanity

Your absence fills the air,

In bleeding Istanbul,

In desolate world…

Ahmet ÜMİT - A memento for Istanbul