ANKARA’DA BİR ARALIK GÜNÜ

Tatlı bir akşamdan sonra çevresine melankolik duygular saçan masmavi bir gece başlamıştı. Ankara´da geçen kış karlı günler içinde geçmişti. Şimdi kış sanki dünyayı terketmiş, bahar mı sonbahar mı yaz mı nedir belirsiz bir mevsim hüküm sürüyordu.Gökyüzüne baktım - tek bir yıldız bile görünmüyordu.Yoldaki insanlar, ne akıp giden zamanın, ne gökyüzünün ne de yıldızların farkındaydı.Hele dağları, ormanları, vadileri ve gölleri düşünen yoktu. İnsanların her biri farklı yönlere koşuyordu.Hayat denilen ırmak, sanki kayıp düşler arkasından akıyordu. Bir kahve gözüme çarptı -şimdi café diyorlar- gece vakti, dedim, okkalı bir eski zaman kahvesi zamanı! Ismarladığım kahve gecikmeden masama geldi. İnsan böyle kahvesini yudumlarken neleri hatırlar?Ben de onları hatırladım, Şu anda kimbilir dünyada neler oluyordur? Masama gelen garson, tebessüm ederek, “Zaman değişti, iklimler de değişti, güzel şeyler hep yavaş yavaş kayboluyor,” dedi. Şaşırdım. Bu garson, ne çok şeyler biliyordu. Gece, ağır ağır Ankara’nın sisli yamaçlarına iniyordu. Tekrar gökyüzüne baktım: tek bir yıldız bile yoktu. Ay da kayıplara karışmıştı.Ama yine de zaman ve her şey yerli yerindeydi ve yarınlar harikulade olacaktı.

ÖG