FERAH KAHVELERİ OLSUN!

Benim çocukluğumda, sevgili annem, babam ve büyükannem ile yakın komşularımız ve dostlarımız her zaman birbirlerini halhatır sormaya ve sohbete  davet ederlerdi.

Bu sohbetlerde, karşılıklı saygı ve sevgi içinde “ferah kahveleri” içilirdi. Yanında lokum ikram edilir, daha sonra da kolanyalı mendil uzatılırdı.

Saygı da kusur edilmezdi.

Kahve sohbetleri saatlerce sürerdi.

Hatırlıyorum, bu sohbetlede, “dünyada en büyük zenginlik iyi gün ve kötü gün dostluğu”  derlerdi.

Şimdi de öyle mi bilmiyorum*

Ama siz değerli arkadaşlar da, bir gün eski kadim arkadaşlarınızı bir yerde görünce, yanlarından yabancıymış gibi geçip gitmeyin; fırsat buldukça geçmiş yıllara dönün ve onları “ferah kahveleri” ne davet edin.

Böyle güzel ve insani davranışlar olmazsa, yaşanılan hayatın ne anlamı kalır?

İnsanın tatlı dilinden başka güzel nesi var ki?

Bir düşünün…

ög

*