Language |
|
|
|
|
|
Noun states
|
| 1. |
26 Jul 2006 Wed 04:19 pm |
|
Bunu doğru sanırım
Bu doğruyu sanmam
|
|
| 2. |
26 Jul 2006 Wed 04:44 pm |
|
Sanırım, bu doğru.
Sanırım, bu doğru değil.
|
|
| 3. |
27 Jul 2006 Thu 01:37 pm |
|
Quoting erdinc: Sanırım, bu doğru.
Sanırım, bu doğru değil.
|
Niçin fiili tümce sonda koyulmadı?
|
|
| 4. |
28 Jul 2006 Fri 01:18 am |
|
Quoting bod: Quoting erdinc: Sanırım, bu doğru.
Sanırım, bu doğru değil.
|
Niçin fiili tümce sonda koyulmadı? |
Fiili sona koysan da olur.
bu doğru, sanırım
bu doğru değil, sanırım.
But these are direct clauses, so you should separate them by coma.
Indirect seems some different:
Bunun doğru olduğunu sanıyorum.
Bunun doğru olmadığını sanıyorum.
I used present continuous(sanıyorum), because it sounds better for here (just a habit).
|
|
| 5. |
28 Jul 2006 Fri 04:42 am |
|
"Sanırım bu doğru."
"Sanırım bu doğru değil."
"Bunun doğru olduğunu sanıyorum."
"Bunun doğru olmadığını sanıyorum."
This is going to be an interesting issue. Let's start with Bod's question:
Quoting bod: Quoting erdinc: Sanırım, bu doğru.
Sanırım, bu doğru değil.
|
Niçin fiili tümce sonda koyulmadı? |
Çünkü burada fiil yok. Because there is no verb here. These are noun sentences:
Sanırım, bu doğru.
Sanırım, bu doğru değil.
In the first sentence the predicate (yüklem) is "doğru". How can an adjective such as "doğru" be a predicate? Simple. The predicate is the word that tells us an existence or occurance. In noun sentences the predicate is either a noun or from noun family.
Exampes:
Bu doğru. (This is right.)
doğru: predicate (yüklem)
bu: subject (özne)
Bu güzel. (This is nice.)
güzel: predicate (yüklem)
bu: subject (özne)
Bu kalem. (This is a pen.)
kalem: predicate (yüklem)
bu: subject (özne)
Bu kalem güzel. (This pen is nice)
güzel: predicate (yüklem)
bu kalem: subject (özne)
All these examples are noun sentences. Noun sentences can not have an object. In a noun sentence, that something which is affected by the predicate is always the subject.
x is good.
x is nice.
x is expensive.
x is a student.
In those sentences the x is the subject.
"Sanırım" in the first sentence expresses probability. It is not a verb. It is a "probability adverb".
Here are a few more probability adverbs:
"Sanırım, galiba, herhalde, belki, tahminen, büyük ihtimalle."
So, what does a probability adverb do in this sentence? It is not a predicate, it is not a subject,it is not an object but it is a complement. There are two types of complements (tümleç): 1. Zarf Tümleci (adverb complement), 2. Dolaylı Tümleç (indirect complement)
"Sanırım, bu doğru."
doğru: predicate (yüklem)
bu: subject (özne)
sanırım: adverb complement (zarf tümleci)
Now, let us look into the other sentences mentioned above. These are verb sentences:
Quote: "Bunun doğru olduğunu sanıyorum."
"Bunun doğru olmadığını sanıyorum." |
The noun sentences have correctly transformed into verb sentences with the help of an object clause: "bunun doğru olduğunu" (this being correct) and then the verb comes.
(Ben) / Bunun doğru olduğunu / sanıyorum
hidden subject / object clause/ predicate
|
|
| 6. |
28 Jul 2006 Fri 12:00 pm |
|
Thanks for the good explanations......
Can you go through the meaning of the -dik suffix in the last examples:
olduğun - the x you become
|
|
| 7. |
28 Jul 2006 Fri 03:21 pm |
|
V-duğun zaman < verbal adverb (when you V-)
V-duğun için < verbal adverb (since you V-)
V-duğundan dolayı < verbal adverb (because of you V-)
V-duğun adam < the man you V-
-dik suffix can be verbal adverb or verbal adjective. If it is followed by an adverb (zaman, için, dolayı...) then it is an adverb, if it is followed by a noun then it is an adjective.
Examples:
konuştuğun adam : the man you talked
okuduğum kitap : the book I read
yürüdüğün yol : the way you walk on
gittiğin yol : the way you go on
kullandığın araba : the car you drive
baktığın yer : the secenery you look at
Here is an interesting example:
1. Bana verdiğin zaman yeterli değil.
2. Arabanı bana verdiğin zaman çok sevindim.
In the first sentence "verdiğin zaman" is a noun clause. "Zaman" here is a noun and means time. "Verdiğin zaman" means "the time that you gave".
"Bana verdiğin zaman yeterli değil. "
"The time that you gave me is insufficient. "
In the second sentence "verdiğin zaman" is an adverbial clause of time. It means "when you gave".
"Arabanı bana verdiğin zaman çok sevindim."
"I felt very happy when you gave your car to me".
|
|
|
