|
someone send me this...but I have no idea of its meaning.....would someone be kind in helping me pls...I`lll be very thankful
JOE
7645 - 1 10.10.2006
....bir kazak birde kabanla yola çıktım, herşey yolunda gidiyordu hiç bi aksilik çıkmadı kayseriye tam vaktinde vardım oradanda sivasa köyümüz çepniye.. yolda gelirken hep aklımda annem vardı benim ondan fazla üzülmem olanaksızdı annesini kaybetmişti sonunda. köye varmak istemiyordum aslında o tabloyla yüzleşmek istemiyordum çünkü daha önce de cenaze evlerinde bulunmuştum insanların durmadan ağlaması hoşuma gitmiyordu herkes acıyı tekrarlatıyordu birbirine yollar bitmesin istiyordum hep oturduğum yerde o yarı dalgın halimle yolu izleyim, hiç bitmesin....
köyümüze varmıştım yol çok kısa gibi gelmişti bana cenaze evimizin önünde durduk herkes arabadan inerken bana bakıyordu
sesler duyuyordum "zeynep in oğlu" ve annemin sesi, teyzemin... onlar etrafta yoktu ama ağıtlarını duyabiliyordum. kalabalığa baktım tanıdık yüzler aramaya çalıştım, dedemi gördüm elline yapıştım dedem çökmüştü elleri titriyordu sonra yukarı çıktım bütün yüzler benim üzerimdeydi sanki oralarda yabancıydım nede olsa. ve teyzem beni gördü çökmüştü oda, sarıldık teselli etmeye çalıştım bana sen bilmessin numan annemi kaybettim ben diyordu haklıydı hiç ağzımı açmadım. ve annem benim gzel annem gözlerinin altı morarmıştı ağlamaktan, beni doyasıya kucakladı biraz morel vermiştim galiba ona beni görünce biraz kendine geldi o acısıyla bile benle ilgilenmeye çalışıyordu. biraz oturdum yanlarında ağıtlara dayanamıyordum artık gözümden arada bir kaç damla yaş geliyordu ama sanki gözümü parçalar derecesine acı veriyordu bana bayadır ağlamamıştım insan ne kadar kendini zorlarsa zorlasın olmuyordu kendimi tutamıyordum. Aslında doyasıya ağlamak geldi içimden; ev bana anneannemi hatırlıyordu baktığım bütün yüzler ondan bi parça kapmıştı sanki herkes onun gibi konuşuyordu onun gibi gülüyordu onun gibi sesleniyordu bana.. daha fazla dayanamadım dışarı çıkıp bir sandalyede ben çektim ve kalabalığın içinde bir yer edindim. bunca kalabalık; insanın kafasında bazı soru işaretleri yapıyordu açıkçası. insanlar birbirlerini süzüyordu.. bence kimse anneannemin öldüğü için asmıyordu suratını, ölümü yakınlarında gördükleri için belkide böyleydi..hiç ölmeyecek gibi yaşamıştık çoğumuz hiç ölüm yokmuş gibi davranmıştık, sevdiklerimize ölmeyecekler gibi bakmıştık o yüzden şimdi suratlarımız asıktı, üzgündük yapacak birşey yoktu. o an aklıma bir sürü şey geliyordu ne olacak daha sonra.. bundan kastım tabiki zaman ne getircekti sonuçta anneannemi kaybetmiştik ama insan bu sefil düşÃ¼nceleri düşÃ¼nmeden edemiyordu işte "dedeme ne olcaktı, yada cenaze işleriyle kim ilgilenecekti, yada bu çevrede oturan insanlarla kim ilgilenecekti" ve bunun gibi bir sürü sefil şey geliyordu aklıma...
anneannemin cenazesi yola çıkmak üzereydi cenaze namazı kılınacaktı.. aile fertlerine onu son kez görmek için izin verdiler annemin yanındaydım. onun cansız bedenini görünce daha da bi çöktü dayanamıyordum bu eziyete konuşuyordu devamlı annesiyle ama cevap yoktu artık onu yeni evine götürme zamnımız gelmişti.. cenaze namazı kılındı sonrada kardeşinin yanına hazırlanmış mezara doğru ona eşilk ettik... mezarı görünce tüylerim diken diken oldu ölüm korkusu ordaki herkes gibi benide sardı az sonra toprağa karışacaktı sessizliğe gömülecekti anneannem... yerine yerleştirdik buz gibi olmuştum annem benim de toprak atmamı istedi bende yaptım atarken çok kötü hissettim kendimi hala yaşıyomuş gibi geldi birden yaptığımız sefil birşeymiş gibi düşÃ¼ndüm ama başka nası olabilirdiki..en sonunda atacak toprak kalmamıştı herşey beş dakkada biti vermişti yanımda taşıdığım suyu mezarının üstüne boşalttım ben annem abim ablam hepimiz yaptık bunu artık terketme zamanı gelmişti birazcık rahatladım aslında o gömülünce.. eve vardığımızda çok güzel bir yağmur yağdı anneannem herşeyi düşÃ¼nmüştü elbet hiç kimseye yük olmak istemezdi zaten öleceğini hissetmişti kadıncağız onun için beni mersine götürün demişti, kızlarını gördü emliği Nurayı gördü herşey onun istediği gibi oldu belkide üzülmeyin demişti hastanede...ne zaman öleceğini bilen insan şanlı insan derler büyükler o köyde anneannem çok şanslıydı belkide...onun yağmuru bizi mersine kadar izledi, eve vardığımızda kesildi... bende seni seviyorum..
Anneanneciğim kuzun seni hiç unutmayacak...
|
@ deli.....Joe hun if my Turkish was that good I would do it for you. 
