Istanbul

by duskahvesi (4/11/2005)

Turkish

Yarım kalan hayatım.. Ve hayatımın diğer yarısında bana yaşamayı öğreten sevdiğim kadın.. İstanbul..

 

Geceleri parlak ışıklar altında yaşanan terk edilişleriyle, en gürültülü yerlerinde dökülen sessiz hıçkırıklarıyla, şehrin en sakin zamanlarında bile kaosa dayalı yaşamıyla, sahilinde dolaşırken yüzümü yalayan deniz kokusuyla adı bende saklı bir kadındır İstanbul..

 

Parlak yerlerini değil, en sessiz yarlerini sevdim bu kadının. Gecenin bir vaktinden sonra Kız Kulesi’nde yemek yemek, Topkapı’nın sararmış duvarlarına yansıyan spot ışıklarla onu izlemek, en acıklı hikayeler anlatmak kendi kendine..

 

Zamanın en koyu saatlerinde insanı ürperten zarif duruşuyla, günün her dakikası yaşanılırlığıyla, en tatlı günah tattıran yanıyla, ince bir bedene sahip olan genç kız tarafıyla, insanı çıldırtan şehvetiyle içinde yaşadığım İstanbul..

 

İstanbul…

Hayatımın kadını..

 

İstanbul’da yağmur görürsem, ben ağlarım.. İstanbul’da bir yıkım olur, böğrüme bıçak saplanmış gibi olurum.. İstanbul nezle olur, ben ise hasta..

 

Aşık olduğum kadın, İstanbul..

 

Gündüzü gezilerek, gece ise salla izlenecek olan şehir..

 

Kaç sevgiyi içinde söndürmüş, kaç kişiyi içinde yutmuş, kaçını kendisinden eksiltmiş, kaç ölüye ev sahipliği yapmış kaç padişahı tahtından etmiş koskoca bir şehir İstanbul…

 

İstanbul’da yalnızlık mı kalır?

 

Bir tarafta İstiklal Caddesi, diğer tarafında Kız Kulesi, başka bir tarafında bütün görkemiyle Topkapı Sarayı, Ayasofya..Hepsi birbirinden zayıf kadınlar.. Ve hepsi de bana yalnızlığımı unutturmak için adeta birbiriyle yarışıyorlar..

 

Zamana direnen, dünyanın güzelliklerini içinde barındıran bir ayrı dünya.. İstanbul..

 

İstanbul.. Yalnızlığımın başkenti.. Sevilirken ayrılmak mı vardı oradan yoksa severken yaralarımın kanaması pahasına uzaklaşmak?

 

Hangisiydi insanın içini en çok acıtan?

 

Yalnızlığım olması mı, beni sevmesi mi yoksa benden uzak durması mı?

 

Hangisiydi en kötüsü olan?