Susan Masallar
Silent Stories

yıldızlar ışırdı gözlerimde
kalbimin dallarına umutlar konardı.
dua; maveraya açılan kapı
ezanlar; ruhumu yıka’rdı
gümrah bir ırmaktı masallar
babaannemden doğup
kâinata akardı

Stars would shine in my eyes
Hopes would land on my heart's branches
The pray, the door opening to dimension of unseen
The calls would wash my soul
The stories were a dense river
Springing out from my grandmother
Flowing to the universe


hayallerimi savurduğum bozkırlar boyu
set çekilmiş ırmaktı sevdalar
hasretler, türkülerin nağmelerinden sarkardı
dalgındı geceler kadar dayım
türkü çekerdi damarlarına damarlarına
umudun dehlizlerinde apansız volkanlar patlardı
yıldızlar üşÃ¼r
bozkırlar üşÃ¼r
kalbim üşÃ¼rdü

Along the steppes that I scattered my dreams
Passion was a banked river
Longing would linger in the notes of songs
My uncle was as deep as the nights
He would inject the songs to his veins
Volcanoes would blow up suddenly in the corridors of hope
The stars would shiver
The steppes would shiver
My heart would shiver

geceler boyu semazendi annem
avuçlarında benliğim dönerdi
ninniler boyanırdı sesiyle
yıldızlar ısınırdı…
tebessümüm; sahrada açan çiçek
kardeşim; evimize gelen bahardı
öbek öbek umutlarım
annemin ninnilerinde açardı

Along the nights my mother was a Semazen
In the hands of whom, my personalty would spin
Lullabyes were coloured with her voice
The starts would grow warm
My smile, like a flower springing in desert
My sister was the spring in our house
My hopes, in piles
Would bloom in my mother's lullabyes

bir ağustos günü
babaannemde sustu masallar
rüzgârlar sessizdi
ırmaklar çağıltısız…
bozulmuştu umutlarımı düğümlediğim tılsım

One day in August
The stories were silenced in my grandmother
The winds were silent
The rivers didnt burble
The talisman,to which I had folded my hopes, was spoilt

göçtüler o gün yüreğimden
gittiler ağıtların terkisinde
dönmediler bir daha geri
annemin ninnileri
dayımın türküleri

It was the day that
My mother's stories
And my uncle's songs
Rode away from my heart
On the back of laments
And they never returned

Ali Osman Dönmez