yüzsüz halk yýðýnlarýnda yüzünü,
yüzlerin kalbinde gözlerini arýyorum
tökezleyip, yineden sana aþýk oluyorum
kalbinin dizleri çürümüþ, ama yürümeye devam ediyorum
yolum o kadar sonsuz ve ayak izlerini bulamam
kendime `sevgilim, beni terkettin mu´ diye soruyorum
çünkü çiçekler güneþe bakmýyor artýk
yýldýzlar kurulmuþ sonbahar yapraklarý gibi cansýzdýr
gökyüzün aðaçlarýna asýyorlar
kendime `sevgilim, beni unuttun mu´ diye soruyorum
çünkü umutsuzluðumun gözyaþlarýnda boðuluyorum
ve geniþ acýlar denizinin kýyýný göremem
tökezlerken sana aþýk olurken çürümüþüm
yolum o kadar sonsuz ve ayak izlerini bulamam
kendime `sevgilim, artýk sevmiyormusun beni´ diye soruyorum
çünkü hava cam gibi sert oldu
ki ümit tabanýnda düþüp kýrýlýyor en sonunda
dilim o kadar kýrýlgan, kalbimin dayandýðýný sözlerim anlayamaz.
hala yolu bulamam ve deðiþim rüzgarý ayak izlerini uçurmuþ
Rate the poem 
|