yüzsüz halk yýðýnlarýnda yüzünü,‎

yüzlerin kalbinde gözlerini arýyorum

tökezleyip, yineden sana aþýk oluyorum

kalbinin dizleri çürümüþ, ama yürümeye devam ediyorum‎

yolum o kadar sonsuz ve ayak izlerini bulamam

kendime `sevgilim, beni terkettin mu´ diye soruyorum

çünkü çiçekler güneþe bakmýyor artýk‎

yýldýzlar kurulmuþ sonbahar yapraklarý gibi cansýzdýr‎

gökyüzün aðaçlarýna asýyorlar

kendime `sevgilim, beni unuttun mu´ diye soruyorum

çünkü umutsuzluðumun gözyaþlarýnda boðuluyorum

ve geniþ acýlar denizinin kýyýný göremem‎

tökezlerken sana aþýk olurken çürümüþüm

yolum o kadar sonsuz ve ayak izlerini bulamam

kendime `sevgilim, artýk sevmiyormusun beni´ diye soruyorum‎

çünkü hava cam gibi sert oldu

ki ümit tabanýnda düþüp kýrýlýyor en sonunda

dilim o kadar kýrýlgan, kalbimin dayandýðýný sözlerim anlayamaz.‎

hala yolu bulamam ve deðiþim rüzgarý ayak izlerini uçurmuþ

Quote:

Rate the poem

I found it sad, no, not sad, melancholic rather but beautiful.......it was a very good reading exercise for me as a learner.

Really nice! Well done! Tebrikler!