Protest music after the Coup (12 September 1980 )


The roots of the rebellious/protest music in Anatolia goes back to 16. century. Asiks who lived in that era, like Pir Sultan Abdal, Koroglu and Dadaloglu who lived in 18th century are still the inspirations. The tradition of rebellion have gone for centuries and have given many song to  this geography´s culture.

It wont fit into books.

Ozan tradition, which was carried into 20 th century with master ozans like Asik Veysel, went into a different period while changing its form. Ruhi Su, who had a western music education gave a different breath to the folk music and become a pioneer of the revolutionist music.

On the other hand Âşık İhsani, Mahzuni Şerif, Nesimi Çimen, Davut Sulari, Muhlis Akarsu, Ali Ekber Çiçek, Sümeyra Çakır, Neşet Ertaş, Arif Sağ, Musa Eroğlu and Yavuz Top planted the seeds of ´modern protest music´ by blending the  traditional motives in Western forms. While Sanar Yurdatapan with Melike Demirag and  Timur Selçuk were representing the modern protest musicians of the era, names of Ali Asker, Rahmi Saltuk and Sadik Gürbüz were standing up as the traditionalists.


While being upset because of trying to tell an period with its heros which wont fit into books, lets move to the era of ´Rearing up again´; the  time period after the coup (12 September 1980 )  

Waking up with Hasan Mutlucan


I was a kid, but I remember Hasan Mutlucan who used to sing the song ´Rearing up again´on a black and white Telefunken tv.  He was a great interpreter and the album was a great album called ´songs of bravery´ became the tool of the coup´s propaganda. Mutlucan who was nicknamed as ´the singer of the coup´, expressed his discomfort at every opportunity until he died. "I am fed up to wake up with my own songs´ said the singer who told he was a social democrat and against the coups..

After and before the coup, social, politic and economic results are not our subject here. But of we look at its music part and it is pitch dark... Protest musicians were broken; some of them escaped from Turkey,  some were jailed, some locked themselves into their inner worlds..The era of ´the trio of funny dancers´ started

"There is money in this"

Years pass and a person who alleged to combine 4 political movements, become an PM. The air was milder. Two important albums were released in 1983: Ada, the masterpiece of  Zulfu Livaneli, who once again started an new era and Akdeniz Akdeniz from yeni Turku which we will talk about in the third of the series. (a song from akdeniz akdeniz- Gurbete kacacagim)

Then, many protest musicians who thought "there is money in this", appeared. Media names this movement as ´unique music´.(we will discuss the names of the music in a different writing. We call this again as ´protest music´ or ´opposition music´

If we ignore the masters of 1970s, we can sub categorize these opposition musicians who made their names known after 1980. But in a simplistic way, we can talk about two different groups from the points of musical forms and the language:

-Singers who their roots go into the folk music and use baglama as their main instrument and  sing with revolutionist-almost militants- tones
-Singers who were trying to catch the universal while feeding themselves from local culture; who accepted polyphony in music form; who accepted poetic and indirect fashion in content 


There are many respectable singers and groups in each category who could be a subject to a whole writing. Instead of squeezing them into the remaining section we analyze them in the next two weeks. 

Next week: "singers who use saz as weapon and the words as bullets"


Listen, make others to listen

We enter into 1980s today. This list goes to the people who says "are you trying to go back to before 1980s´. It would not be bad at all. See how beautiful things there were:

» Ruhi Su - Mahsus Mahal
» Kerem Güney - Bu Memleket Bizim
» Zülfü Livaneli - Atlinin Türküsü   (from the same album..Cordoba with Al Di Meola in New York)
» Fikret Kizilok - Vurulmusum  (translation )
» Cem Karaca - Parka
» Selda Bagcan - Yuh! Yuh!
» Timur Selçuk - Dönek Türküsü
» Edip Akbayram - Analara Kiymayin  Efendiler
» Ali Asker - Ocaklar
» Melike Demirağ - Yarın -( my addition. arkadas from the same album)

-------------

This is a direct translation from a column from daily Taraf:

http://www.taraf.com.tr/hakan-tore/makale-12-eylul-sonrasi-muhalif-muzik-1.htm

(a copy and paste of the whole article)

Anadolu’da söylenmiş isyankâr türkülerin kökleri 16. yüzyıla uzanır. O dönemde yaşamış Pir Sultan Abdal, Köroğlu ve 18. yüzyıl ozanı Dadaloğlu bugün bile pek çok sanatçının esin kaynağıdır, rehberidir... Müzikte isyancı gelenek, yüzyıllar boyu sürdü; bu coğrafyanın kültürüne binlerce türkü verdi.

Kitaplara sığmaz

Âşık Veysel gibi ustalarla 20. yüzyıla taşınan ozan geleneği 1950’li yıllarda biçim değiştirerek yeni bir döneme girdi. Batı müziği eğitimi almış Ruhi Su, halk müziğine yeni bir soluk verdi ve müzikte devrimci akımın öncülüğünü yaptı.

Diğer yandan Âşık İhsani, Mahzuni Şerif, Nesimi Çimen, Davut Sulari, Muhlis Akarsu,Ali Ekber Çiçek, Sümeyra Çakır, Neşet Ertaş, Arif Sağ, Musa Eroğlu ve Yavuz Top 1960 ve/veya 70’li yıllarda geleneksel akımın politik/ politik olmayan önemli temsilcileri olarak müzik tarihimize geçti.

Ardından “kentli âşıklar”ın dönemi başladı. Zülfü Livaneli, Selda Bağcan, Kerem Güney,Edip Akbayram, Cem Karaca ve Fikret Kızılok geleneksel motifleri Batı müziği formlarıyla harmanlayarak “çağdaş protest müzik” türünün tohumlarını attı. Şanar Yurdatapan ileMelike Demirağ ve Timur Selçuk dönemin modern muhaliflerini temsil ederken Ali Asker,Rahmi Saltuk ve Sadık Gürbüz gelenekselcilerin öne çıkan isimleriydi...

Kitaplara sığmayacak bir dönemi ve onun sanatçılarını böyle bir nefeste anlatmaya kalkışmanın burukluğunu yaşayarak Yine de Şahlanıyor’la başlayan döneme geçelim; 12 Eylül sonrasına...

Hasan Mutlucan’la uyanmak

Çocuktum, lakin yukarıda adı geçen türküyü söyleyen Hasan Mutlucan’ı Telefunken marka siyah-beyaz bir televizyonda izlediğimi hatırlıyorum. Usta bir yorumcu ve Kahramanlık Türküleri adında çok güzel bir albüm, darbenin propaganda aracı hâline getirilmişti. Adı “darbe türkücüsü”ne çıkan Mutlucan, bundan duyduğu rahatsızlığı ölene kadar her fırsatta dile getirdi. “Kendi sesimle uyanmaktan bıkmıştım artık” demişti, sosyal demokrat ve darbe karşıtı olduğunu belirten sanatçı.

Darbenin öncesi sonrası; sosyal, politik, ekonomik sonuçları malumunuz ve konumuz dışında. Müzik tarafına bakarsak işin, kapkaranlık... Muhalif sanatçıların kolu kanadı kırılmış; kimi ülkeyi terk etmiş, kimi tutuklanmış, kimi kendi dünyasına çekilmiş... Komedi Dans Üçlüsü çağı başlamıştır artık!

“Bu işte ekmek var”

Yıllar geçer, dört eğilimi birleştirdiğini söyleyen biri başbakan olur. Hava biraz yumuşamıştır. 1983 yılında iki önemli albüm yayınlanır: Bir kez daha bir dönemin başlangıcına imza atanZülfü Livaneli’nin başyapıtı Ada ve serinin üçüncü bölümünde bahsedeceğimiz Yeni Türkü’nün Akdeniz Akdeniz’i.

Sonrasında, Unkapanı’nın “burada ekmek var” motivasyonuyla pek çok muhalif sanatçı ve grup çıkar ortaya. Medya “özgün müzik” tanımını uygun görür bu yeni akıma. (Müzikte tür adlarını ayrı bir yazıda tartışacağız. Biz yine “protest müzik” ya da “muhalif müzik” diyelim.)

Kökü 70’lerde olan ustaları inceleme dışında bırakıp, 80 sonrası adını duyuran muhalif sanatçıları pek çok alt kategoriye konuşlandırabiliriz. Ama en basit ayrımıyla, müzikal yapı ve dil açısından farklı noktalarda duran iki grup sanatçıdan bahsetmek mümkün:

• Temeli halk müziği olan, bağlamayı ana çalgı olarak kullanan, devrimci hatta militanca söyleme sahip sanatçılar.

• Yerel kültürden beslenerek evrenseli yakalama iddiasında olan; müzikal örgüde çoksesliliği, içerikte şiirsel ve dolaylı bir üslubu benimsemiş olanlar.

İki grupta da, her biri ayrı bir yazının konusu olabilecek saygıdeğer sanatçı ve gruplar var. Onları altta kalan alana sıkıştırmayıp, önümüzdeki iki haftada ele alalım...

GELECEK HAFTA: “Sazı silah, sözü mermi olanlar!”

DİNLEYİN DİNLETİN

80’lere giremedik bugün. Listemiz “80 öncesine mi dönmek istiyorsun” diyenlere gelsin. E, bir yanıyla fena olmazdı; bakın ne güzel şeyler var...

» Ruhi Su - Mahsus Mahal
» Kerem Güney - Bu Memleket Bizim
» Zülfü Livaneli - Atlının Türküsü 
» Fikret Kızılok - Vurulmuşum
» Cem Karaca - Parka
» Selda Bağcan - Yuh! Yuh! 
» Timur Selçuk - Dönek Türküsü
» Edip Akbayram - Analara Kıymayın Efendiler
» Ali Asker - Ocaklar
» Melike Demirağ - Yarın

Wow this is a nice lesson. So many names Turkey lovers should know better.

Like the writer says the protest musicians seem to represent two groups, those who are part of the international left-wing movement which took place in the 1970´s (or that is how it sounds to me) and those abdals who adapted a social tone into their very traditional message. I never thought of Neşet Ertaş or Musa Eroğlu as protest singers but little I know.

Many thanks, thehandsom. I hope you continue this introduction.

Thanks for the post. I thought this writer´s column is quite interesting and showing much more ´internals of the Turkish music and the Turkish culture´. Also the writer´s generilisation or short summary of the Turkish folk music might give  Turkish culture entusiasts a short cut. There is a whole history, a period in history out there and the writer has been trying to shed a light on it.  

I will try to continue..

But to be honest, each of those links, each of those songs can be a subject to single articles.. Take Ruhi Su and his Mahus Mahal for example. Mahus mahal means ´special location´ but it is a nick name of the very small cells in jails where Ruhi Su stayed in 1952 and composed that folk song for his wife to be ´Sidika´. (the other nick name for mahus mahal is ´tabutluk´ -a cell when prisoners try to sit, prisoner´s knees and back would touch the walls)  And because of that song there is a magazin called ´Mahus Mahal´ -http://www.mahsusmahal.com/

Last week I shortly summarized the history of Anatolian protest songs, remembered great masters from Pir Sultan Abdal, Köroğlu and Dadaoğlu to Âşık Veysel and Ruhi Su and mentioned the town trubadures of the 1970’s as a part of the evolution of our poet tradition.

After evoking memories of the musical darkness of the beginning of the 1980’s I pointed out that a new era of protest music began in 1983 and said: “The opposition artists who became famous after the 1980 coup can be deployed into a number of subcategories. But we can roughly talk about two different groups which had chosen a different standpoint what comes to their musical composition and language.”

The first one of them is the group of artists whose grounding was in the folk music, who used bağlama as their main instrument and who expressed their ideas in a revolutionary, even militant way.

The other group then: they were those who while nourished by the local culture acquired their substance from the world-wide culture, who had adopted polyphony as their musical texture and who used poetic, nonstraightfoward style in expressing their message.

Those Who Used the Saz as Their Weapon,

Words as Their Bullets 

This week and the next I will talk about some artists of the first group, those who used the saz as their weapon and words as their bullets. I will not tell their stories in the classical biographic format but from the point of view of how they have made an impression to me emotionally. “The word” was the prominent element in the products of this mainstream for whom the media approved of the naming “authentic music”. There were many things that had to be told, many things to feel angry about and this was their priority. Instrumentation and lyrics were elements that could be neglected from time to time. What created a difference between the artists of this type was composition of the melodies. Sure everyone had the poetry books of Nâzım Hikmet, Enver Gökçe, Ataol Behramoğlu, Ahmed Arif, Ahmet Telli and Adnan Yücel. But not every musician could get through the difficult task of composing poetry as it should have been and as the artists I describe in this series did. 

Ahmet Kaya lived far away from the country he loved dearly, he was unhappy and said an early fairwell to life. “His prosody is unsound”, “out of tone at times”, “inserted arabesque into the revolutionary culture” they said about him. Some critics were right also. However, Kaya had an amazing gift of composing melodies. He managed to provide complicated poems with very powerful melodies. His first album, Ağlama Bebeğim, sold only a few hundred copies. And the splendid Acılara Tutunmak was published in the same year. In this album Kaya used many Hasan Hüseyin Korkmazgıl’s poems. Even if the following album Şafak Türküsü with its songs and musical composition makes the listener long for the previous one the title-track of the album gave Kaya the reason to reach out for different walk of life: “I am not a leftist but I love this man’s lines, my friend!” The artist who had got to the top of music charts with the album An Gelir harshened his style with pieces like Yorgun Demokrat and Başkaldırıyorum. In this period, Yusuf Hayaloğlu with his poems and the master arranger Osman İsmen with his arrangements became each an important factor in Kaya’s music. His later albums always brought forth those two. Şarkılarım Dağlara which took in the song Saza niye gelmedin once more  -  in contradiction with its name  -  took all strata into its arms. Kaya’s last studio album, Dosta düşmana karşı is actually one of his greatest albums. Siz yanmayın, the only new song on his posthumously published collection album Hoşçakalın Gözüm was his reproachful farewell. Even though Ahmet Kaya can be criticized in many ways, he is imbedded in ouf music history as an extraordinary artist. I hope his grave will also be replaced in his own country as soon as possible.

As a person who is not a loyal listener I take shelter in the approval of loyal listeners and here I go…Grup Yorum took elements from the Nuova Canción (New Song) movement which was born in Latin America, connected them with the protest music culture of Anatolia and brought forth productions on this line. This band was established in 1985 by Kemal Sahir Gürel, Tuncay Akdoğan, Metin Kahraman and Ayşegül Yordam who were friends from the university. After a year they produced the album Sıyrılıp Gelen which together with its follower Haziranda Ölmek Zor attracted great attention. That is because they were just gorgeous albums. In 1989 the group published first Türkülerle, then Cemo which in my opinion was their last great album. Cemo, which was supported by the master composer Tuğrul Karataş was the peak point in the musicality of Grup Yorum. They were the ”Inti Illimani of Anatolia” back then. Gel ki Şafaklar Tutuşsun ment the beginning of a period of stagnation for the group  -  for me a period of distancing from it. Certainly there were beautiful songs even in their later albums. But the changing language and musical composition in time also changed the listener profile of Grup Yorum. When the mastermind of the band, Kemal Sahir Gürel, in 1997 left the group I began to feel a stranger to the group for various reasons. As a result, be it even with different members, the group’s finishing 28 years and with its young members gathering a congregation of tens of thousands to stadiums is what I mean. Whatever, there is no one who sings Çav Bella  -  the song created against the fascism of Mussolini  -  or Unitad Popular’s propaganda song Venseremos like Grup Yorum does. Happy 28 years more.

Next week: More revolutionary artists  -  Arif Kemal, Haluk Özkan, Grup Merhaba...

AUTHOR: Hakan Töre

SOURCE: http://www.taraf.com.tr/hakan-tore/makale-12-eylul-sonrasi-muhalif-muzik-2.htm

TÜRKÇESİ:

Geçen hafta, “Anadolu’nun isyankâr türküler tarihi”ne kısaca değinmiş; Pir Sultan Abdal, Köroğlu, Dadaloğlu’ndan Âşık Veysel’e, Ruhi Su’ya büyük ustaları anmış ve ozanlık geleneğinin geçirdiği evrim içinde 70’lerin “kentli âşıklar”ından bahsetmiştim.

80’lerin başındaki müzikal karanlığı hatırlattıktan sonra 1983’te protest müzikte yeni bir dönemin başladığını belirtmiş ve “12 Eylül sonrası adını duyuran muhalif sanatçıları pek çok alt kategoriye konuşlandırabiliriz. Ama en basit ayrımıyla, müzikal yapı ve dil açısından farklı noktalarda duran iki gruptan bahsetmek mümkün” demiştim.

Bunlardan ilki... Temeli halk müziği olan, bağlamayı ana çalgı olarak kullanan, devrimci hatta militanca söyleme sahip sanatçılar.

Diğeri ise... Yerel kültürden beslenerek evrenseli yakalama iddiasında olan; müzikal örgüde çoksesliliği, içerikte şiirsel ve dolaylı bir üslubu benimsemiş olanlar. (Onları iki hafta sonraki yazıda ele alacağım.)

Sazı silah, sözü mermi olanlar

Bu ve gelecek hafta ilk grubun bazı sanatçılarından, “sazı silah, sözü mermi olanlar”dan bahsedeceğim. Lakin onları klasik biyografi formatında değil, duygu hafızamda yer ettiği hâlleriyle anlatacağım. Medyanın “özgün müzik” tanımını uygun gördüğü bu akımın ürünlerinde öne çıkan unsur “söz”dü. Anlatılacak, kızılacak çok şey vardı ve öncelik buydu. Orkestrasyon ve yorum, zaman zaman ihmal edilebilecek unsurlardı. Bu türün sanatçıları arasında farkı yaratan, melodi üretimiydi. Yoksa herkeste vardı Nâzım Hikmet, Enver Gökçe, Ataol Behramoğlu, Ahmed Arif, Ahmet Telli ve Adnan Yücel’in şiir kitapları. Ama her müzisyen, şiir bestelemek gibi çok zor bir işin altından bu seride anlatacağım sanatçılar gibi layıkıyla kalkamazdı.

Ahmet Kaya: Çok sevdiği ülkesinden uzakta, mutsuz ve erken vedalaştı hayatla... “Prozodisi bozuk” dendi, “detone oluyor” dendi, “devrimci kültüre arabeski soktu” dendi. Kimi eleştiriler haksız değildi. Ama şu var ki, müthiş bir melodi üretme yeteneğine sahipti. Bestelenmesi zor şiirlere çok güçlü melodiler giydirdi... İlk albümü Ağlama Bebeğim yalnızca birkaç yüz adet alıcı bulmuştu kendine. Lakin önce yasaklanıp sonra aklanmasıyla satışlar patladı. Ve aynı yıl muhteşem Acılara Tutunmak yayınlandı. Albümde ağırlıkla Hasan Hüseyin Korkmazgil şiirleri kullanılmıştı. Ardından gelen Şafak Türküsü şarkıları ve müzikal yapısıyla öncekini aratsa da, albümle aynı adı taşıyan parça onun farklı kesimlere de ulaşmasını sağladı: “Ben solcu değilim ama adamın şarkılarını seviyorum arkadaş!” An Gelir ile yine müzik listelerinin tepelerine çıkan sanatçı Yorgun Demokrat ve Başkaldırıyorum ile üslubunu sertleştirdi. Bu dönemde Yusuf Hayaloğlu şiirleriyle, usta aranjör Osman İşmen düzenlemeleriyle onun müziğinde önemli birer unsur olmaya başladı. Sonraki albümleri de bir veya birkaç şarkıyla kendinden bahsettirdi hep. Saza Niye Gelmedin ’i barındıran Şarkılarım Dağlara ile, adına tezat şekilde bir kez daha her kesimi kucakladı. Son stüdyo albümü, Dosta Düşmana Karşı ise en iyi albümlerinden biriydi. Ölümünden sonra yayınlanan derleme albüm Hoşçakalın Gözüm’deki tek yeni şarkı Siz Yanmayın, onun sitem dolu vedasıydı... Eleştirilebilecek pek çok yönü olsa da, Ahmet Kaya müzik tarihimizdeki yerini almış özel bir sanatçı. Umarım mezarı da, ülkesindeki yerini alır en yakın zamanda.

Grup Yorum: Sadık dinleyicisi olmayan biri olarak, sadık dinleyicilerinin hoşgörüsüne sığınıyor ve başlıyorum... Latin Amerika çıkışlı “Nueva Canción” (Yeni Şarkı ) akımının unsurlarını Anadolu’nun protest müzik kültürüyle birleştirmiş ve ilk döneminde bu çizgide ürünler vermiştir. Üniversiteden arkadaş olan Kemal Sahir Gürel, Tuncay Akdoğan, Metin Kahraman veAyşegül Yordam’ın 1985 yılında kurduğu grup, bir yıl sonra Sıyrılıp Gelen ’i çıkarır. Bu ve ardından gelen Haziranda Ölmek Zor büyük ilgi görür; zira muhteşem albümlerdir. Ekip 1989’da önce Türkülerle, sonra bana göre son büyük albümleri olan Cemo’yu yayınlar. Usta kompozitör Tuğrul Karataş’ ın destek verdiği Cemo, grubun müzikalitesinde zirve noktasıdır. Onlar o zamanlar, Anadolu’nun Inti Illimani’sidir... Gel ki Şafaklar Tutuşsun grup için duraklama, benim için gruptan uzaklaşma döneminin başlangıcıdır. Elbette sonraki albümlerinde de güzel şarkılar vardı. Ama zaman içinde değişen dil ve müzikal yapı, grubun dinleyici profilini büyük ölçüde değiştirdi. Ekibin beyni Kemal Sahir Gürel’in 1997 yılında ayrılmasıyla Grup Yorum için, çeşitli nedenlerle benim yabancısı olduğum başka bir dönem başladı... Sonuç olarak, farklı elemanlarla da olsa 28. yılını deviren ve genç üyeleriyle stadyumlara onbinlerce insanı çeken bir topluluk sözkonusu. Ayrıca Mussolini faşizmine karşı yükselen Çav Bella ’yı, “Unitad Popular”ın (Halk Cephesi) propaganda şarkısı olan Venseremos ’u onlar gibi söyleyen yok. Nice 28 yıllara...

GELECEK HAFTA: Devrimci sanatçılara devam; Arif Kemal, Haluk Özkan, Grup Merhaba...

Abla you are awesome..

I will add more links to your wonderful translation!!

Actually, I thank you for expanding the Turkish culture lovers horizon.

I think if we can complete the whole series, maybe we add all as a column so that they can be found easily..

Protest music after the Coup (12 September 198 -III

Last two weeks, I investigated the history of the protest music in Anatolia and I looked at the evolution of the rebellious songs in the context of folk singers. Then, while I categorized the protest music forms into two different categories, I started to tell about  "singers who had  revolutionary rhetoric and using the traditional folk music as their foundation"  with Ahmet Kaya and Grup Yorum. This week I will continue with the names that  can be added to the the came category, despite having some differences.  

I should say first of all: the names I am giving would stand up amongst the revolutionist singers during that period. Others, very similar to those two, did not make to the large crowd of people and span into the time as much as they did. But during the bombardment of ´unique music´ from Unkapani -the pace where Turkish music industry lives´, we met very valuable singers, listened to very beautiful albums. Lets talk  about them as long as we have enough space here today.


Arif Kemal : When he released the album, ´Red Turkuleri-1´(-Rejection songs-1), he was mentioned as ´he is a new Ahmet Kaya´. But in fact, Ahmet Kaya was a mad Anatolian breed; and unrefined rebel, he was  "brother Ahmet". On the other hand, Arif Kemal was a naive, a calm opposition who was staying within the limits of his academic music education. The album was really beautiful. The songs "Gece gelen konuk" - guest who came at night- from Yağmur Atsız and "Bu ask Burada biter"-this love finishes here- from Ataol Behramoglu,  with  Arif Kemal´s brilliant compositions were in this album. The strong songs like Lyric-composition from Kemal himself "Vururlar, Asma Altı, "Öfkem" and lyrics from Kenan Ercan "Kanayan" were extra delights. In fact, red Turkuleri was a collection project in which each album would be given to a different singer. But because of Arif Kemal´s performance, they continued the series with him but unfortunately with its  unflattering songs and specially with its  crappy arrangements they released  Red Turkuleri-2 . Then fortunately a few months later, came  Red Türküleri-3, containing  very beautiful songs: The song  "Asıl Adalet"  removed the disappointment. Musical touches of master composer, Tugrul Karatas, were obvious in the album in which lyrics of Nâzım Hikmet, Paul Éluard, Bertolt Brecht and Hasan Hüseyin Korkmazgil were used. Arif Kemal who did not make another album after Red Türküleri-4 which was consist of concert recordings, have been a music teacher abroad for a long time. I hope the singer Arif Kemal whose real name is  Arif Karakale, comes back to his country soon and makes  Red Türküleri-5,  not depraving us  from his talents any longer.


Haluk Özkan: We met him with "Vira Bismillah". Then we loved him with two magnificent albums called "Dost Dost İlle Kavga"and "İdam Gecesi". The singer who gave life to beautiful compositions with his extraordinary voice, he showed a rebellious posture with his albums during 1980s. He changed his tone with the album  ´Deli Sevda´. But again he did lovely works, in fact with his second tune, he become more famous. The singer released the album ´Mutlu Aşk Yoktur ´ in 2011.

Grup Merhaba: Consisting of the names Cem Doğan, Göksun Doğan, who also worked for  Ezginin Gunlugu, Varol Bulut, Birsel Acar ve Ali Bülbül, the group´s album Memleketim  is for archiving. The song made by Cem Doğan for the poem ´Acıyı Bal Eyledik´  from Hasan Hüseyin Korkmazgil  is an amazing composition. The album also contains the beautiful songs like Ertuğrul Ağıtı, Memleketim, Ağıt and Ne Fayda. Unfortunately the group could not repeat the   same performance after the first album and split.


Ferhat Tunç  : the singer, who made  the album with Kizilirmak, called ´Bu Yürek Bu Sevda Var İken´ which himself referred as ´carrying the signs of objections to coup of 1980´, in germany -where he went in 1979- made his name known to the large crowd with the album ´Vurgunum Hasretine´  ,  released in 1986. The songs Kerem Gibi, Vurgunum Hasretine, Söyleyin Ağlamasınlar and  Birleşir Ellerimiz were loved very much.  The singer who continued with the albums, Ay Işığı, Yana Yana and Yaşam Direnmektir, got some negative reaction from his loyal listeners because he changed his direction during the period while he worked with Prestij Müzik . Fehat Tunch who made 20 albums and still continues with his music, explained his philosophy as ´life is resisting´ in an interview he gave to daily Taraf´s "20 questions" section.

Grup Baran: They almost exploded with the album Yediveren in the end of 80s. The song, Istanbul, lyrics from Vedat Türkali  , entered amongst the classics in this type of music. But  after releasing their second album ´Kuytuda Başak´ they split and the founder of the group Onur Akin started to work by himself.



Gülhan: Gulhan Tabak who used his first name in his albums, he had quite a good number of listeners with the albums Çiçek Annem and Gözyaşları da Çiçek Açar. I don´t know the first one but  Gözyaşları da Çiçek Açar was a lovely album. Especially the song which gave the name to the album, was so intense that it could make a mess out you.

Hasret Gültekin: he realesed his album, Gün Olaydı  ,  when he was only 16. The singer who then, made the album Rüzgârın Kanatları too, kept singing with his beautiful voice until he got murdered in Hotel Madımak  in July  1993.

The source:  http://www.taraf.com.tr/hakan-tore/makale-12-eylul-sonrasi-muhalif-muzik-3.htm

Önceki iki hafta, Anadolu’da muhalif müziğin geçmişini incelemiş; ozanlar ve kentli ozanlar bahsinde isyankâr türkülerin evrimini ele almıştım. Sonrasında 80’li yıllarda ortaya çıkan protest akımı iki sınıfa ayırarak, “temeli halk müziği olan, devrimci söyleme sahip sanatçılar”ı anlatmaya Ahmet Kaya ve Grup Yorum ile başlamıştım. Bu hafta, bazı farklılıklarına rağmen aynı kategoriye dâhil edilebilecek isimlerle devam edeceğim.

Öncelikle şunu söylemek lazım: Dönemin devrimci sanatçıları arasında, yukarıda ismini andıklarım başka bir yerde durur. İkisinin çağdaşları, onlar kadar geniş kitlelere ve zamana yayılamadı. Lakin Unkapanı’nın “özgün müzik” bombardımanı arasında çok değerli sanatçılarla tanıştık, çok güzel albümler dinledik. Yerimiz yettiğince onlardan bahsedelim…

» Arif Kemal: 1987’de Red Türküleri-1 adlı albüm yayınlandığında “İşte yeni Ahmet Kaya” denmişti. Oysa Ahmet Kaya “deli” bir Anadolu çocuğuydu; dobra isyankârdı, “Ahmet Abi” idi; Arif Kemal ise naif, akademik müzik eğitiminin çizdiği sınırlar içinde sakin bir muhalifti. Albüm gerçekten çok güzeldi. Yağmur Atsız’ın Gece Gelen Konuk ve Ataol Behramoğlu’nun Bu Aşk Burada Biter şiirleri, Arif Kemal’in enfes besteleriyle bu albümde yer alıyordu. Söz-müziği Kemal’e ait olan Vururlar, Asma Altı, Öfkem ve sözlerini Kenan Ercan’ın yazdığı Kanayan gibi güçlü şarkılar da cabası. Aslında Red Türküleri, her albümünde başka bir sanatçıya yer verilmesi planlanan bir koleksiyon projesiydi. Lakin Arif Kemal’in performansı üzerine seriye onunla devam edildi ve maalesef şarkılarıyla, ama özellikle düzenlemeleriyle pek de parlak olmayan Red Türküleri-2 yayınlandı. Neyse ki birkaç ay sonra, çok güzel parçalar barındıran Red Türküleri-3: Asıl Adalet o hayal kırıklığını dağıttı. Nâzım Hikmet, Paul Éluard, Bertolt Brecht ve Hasan Hüseyin Korkmazgil şiirlerinin kullanıldığı albümde usta kompozitör Tuğrul Karataş’ın müzikal dokunuşları kendini belli ediyordu. Konser kayıtlarından oluşan Red Türküleri-4’ten sonra albüm yapmayan Arif Kemal, uzun süredir yurtdışında müzik öğretmenliği yapıyor. Asıl adıArif Karakale olan sanatçı umarım en yakın zamanda memlekete döner ve bestecilik yeteneğinden bizi daha fazla mahrum etmeyerek Red Türküleri-5’i çıkarır.

» Haluk Özkan: Onu Vira Bismillah ile tanıdık. Ardından gelen Dost Dost İlle Kavga ve İdam Gecesi adlı iki muhteşem albümle çok sevdik. Güzel bestelerine olağanüstü sesiyle hayat veren sanatçı, 80’li yıllarda yaptığı albümlerde protest bir duruş sergiliyordu. 1994’te yayınlanan Deli Sevda ile birlikte üslubunu değiştirdi. Ama yine güzel işlere imza attı, hatta ikinci döneminde daha tanınır hâle geldi. Sanatçı en son 2011 tarihli Mutlu Aşk Yoktur adlı albümü çıkardı.

» Grup Merhaba: Ezginin Günlüğü ile de çalışmış olan Cem Doğan ile Göksun Doğan, Varol Bulut, Birsel Acar ve Ali Bülbül’den oluşan grubun Memleketim adlı albümü arşivliktir. Cem Doğan’ın, Hasan Hüseyin Korkmazgil’in Acıyı Bal Eyledik şiirine yaptığı beste harikadır. Albümde ayrıca Ertuğrul Ağıtı, Memleketim, Ağıt ve Ne Fayda gibi çok güzel şarkılar vardır. Grup, ne yazık ki sonrasında ilk albümün performansını yineleyememiş ve dağılmıştır.

» Ferhat Tunç: 1979 yılında gittiği Almanya’da Kızılırmak ve kendisinin “12 Eylül’e itirazın izlerini taşıyor” dediği Bu Yürek Bu Sevda Var İken adlı albümleri hazırlayan sanatçı, adını geniş kitlelere 1986 yılında yayınlanan Vurgunum Hasretine ile duyurdu. Albümde yer alanKerem Gibi, Vurgunum Hasretine, Söyleyin Ağlamasınlar ve Birleşir Ellerimiz çok sevildi. Ay Işığı Yana Yana ve Yaşam Direnmektir albümleriyle yoluna devam eden sanatçı, Prestij Müzik ile çalıştığı dönemde çizgisinden kaydığı gerekçesiyle sadık dinleyicilerinin tepkisini çekti. 20 albüme imza atan ve müzik çalışmalarını sürdüren Ferhat Tunç, Taraf’ın “20 Soru” köşesi için verdiği röportajda hayat felsefesini “yaşamak direnmektir” olarak açıklamıştı. 

» Grup Baran: 80’lerin sonunda Yediveren ile adeta patladı. Albümde yer alan ve şiiri Vedat Türkali’ye ait olan İstanbul, bu türün klasikleri arasına girdi. Gelgelelim ikinci albümleriKuytuda Başak’ı çıkardıktan sonra dağıldılar ve grubun kurucusu Onur Akın solo çalışmalara başladı. 

» Gülhan: Albümlerinde ilk ismini kullanan Gülhan Tabak, Çiçek Annem ve Gözyaşları da Çiçek Açar ile hatırı sayılır bir dinleyici kitlesi edindi. İlkini pek bilmiyorum ama Gözyaşları da Çiçek Açar çok güzel bir albümdü. Özellikle albüme adını veren şarkı adamı darmadağın ederdi, öylesine çarpıcıydı.

» Hasret Gültekin: Henüz 16 yaşındayken Gün Olaydı albümünü çıkarmıştı. SonrasındaRüzgârın Kanatlarında’ya imza atan sanatçı 2 Temmuz 1993’te “Madımak Oteli”nde katledilene kadar güzel sesiyle güzel türküler söylemeye devam etti.

*

GELECEK HAFTA: Muhalefet ve müzikal arayışlar...

thehandsom I like it.

I was wondering why Gülhan Tabak was repeating the word "çamaşır" in Gözyaşları da çiçek açar. It led me to the poem of Abdülkadir Bulut.

In this bunch, my favorites are Istanbul from grup Baran (great lyric and such a good music). But also from the same album salkim sogut   and "memleketim" from "grup merhaba".

Protest Music After the 1980 Coup (4)

After we missed last week due to reasons which were beyond my power I now in this series begin to examine the category of those artists whom I separated from the group of revolutionarists and whom I defined as “opposition artists who while nourished by the local culture acquired their substance from the world-wide culture, who had adopted polyphony as their musical texture and who used a poetic, nonstraightfoward style for expressing their message”.

Those who belong to this group have a few specialities in common. First of all, as a natural result of their musical quest they were all groups. Another thing is, compared with those artists whe have told about in the last few weeks, that these artists reached narrower walks of life in the 1980’s. Their language and ways were not addressed to everyone but to people who we can call educated, especially university students. But  -  on those days that we are discussing here  -  they were respectable artists who did not fit into the molds the music industry of Unkapanı or the media had to offer for them and who struggled to protect their own ways and rebellious identities by keeping away from commencial concerns.

You know very well most of the groups I am going to introduce. That is why  -  with the exception of not so well known groups  -  I have no intention to tell each one’s classical biography. Let us look at them from the standpoint of what their connection is with our present topic.

Yeni Türkü

Yeni Türkü was the first representative of the Latin American origin “Nueva Canción” (New Song) movement in Turkey. Buğdayın Türküsü (‘the song of the wheat’ ) which came on the market in 1979 was their most political album. There were revulutionaly style songs like Mahpushane Kapısı (‘the prison door’ ), Beyazıt Meydanı’ndaki Ölü (‘death at the Beyazıt square’ ) and İşçi Marşı (‘workers’ march’ ) on this album which mostly consisted of Selim Atakan’s melodies. Sardunya’ya Ağıt (‘requiem for the pelargony’ ) and Sonbahar çizgiler (‘autumn lines’ ) also known as ”Mamak türküsü” which came out with different compositions in the later albums were actually central parts of the Buğday Türküsü album which had been banned and withdrawn from the market. It was a kick-back, the style unavoidably softened a little but the group still kept the critical tone of its voice: Akdeniz Akdeniz (‘Mediterranean, Mediterranean’ ), published in 1983, took in songs like Telli Telli (‘crane crane’ ) and Çember (‘circle’ ) which conveyed the pains of their era. In this album the group’s cooperation with Murathan Mungan took its first steps. In my opinion, Günebakan (1986) (‘sunflower’ ) is Yeni Türkü’s most beautiful album. It began to demontstrate Derya Köroğlu’s value as a melody maker and introduced gorgeous songs like Rüzgar (‘wind’ ), Göç (‘migration’ ), Yaprak dökümü (‘leaf cast’ ), Kalırsa bir soru (‘if there is still a question’ ) and Başka Türlü bir Şey (‘something else’ ). While Göç Yolları (‘migration paths’ ) and Dönmek (‘returning’ ) from the 1987 album Dünyanın Kapıları (‘gates of the world’ ) and Haydı Gel (‘come’ ) and Fırtına (‘storm’ ) on Yeşilmişik (‘we were apparently green’ ) which saw daylight one year later represented the revolutionary identity of the Yeni Türkü, at the same time songs like Resim (‘picture’ ), Yağmurun elleri (‘hands of the rain’ ) and Destina ensured that the audience of the group widened rapidly.

After the album Yeşilmişik changes happened in both the assembly and the style of Yeni Türkü. Vira Vira from 1990 in fact was an album which says ”enough rebeldom, dissidence and political stand for now”. Certainly every era sets its own conditions, you cannot always use the same words. But together with this album, the group hid their rebellious character in their back pocket, just to be taken out occasionally, when requested in concerts. Yeni Türkü entered into the times of Yepyeni Türkü  -  “the brand new song”.

What followed it was inner disagreements in the group, separations, but still more albums with beautiful songs which carry us out of our theme, though. As a listener, I love the composer Derya Köroğlu very much, but his current group is not Yeni Türkü any more. Yeni Türkü has had its day.

Çağdaş Türkü 

First of all, I want to remember Eftal Küçük who left us in 2003 and Erkan Oban, who was the founder of the group. Küçük died in May last year. He used to be a member of Yeni Türkü: he played the bouzouki, the kemancha and the guitar in the albums Akdeniz Akdeniz, Film Müzikleri and Çekirdek Sanat Evi Resitali. When Yeni Türkü moved from Ankara to Istanbul in 1984, he decided to take another road and established Çağdaş Türkü (‘the modern song’ ) in the beginning of the year 1985. His companions in the group were Erkan Oban, fretless bassguitar, Tolga Çandar, bağlama, and Bahadır Suda, keyboard instruments. They had no solists. Eftal first tried to sing himself but as it did not work he began to search for a singer. He found out what a beautiful voice Tolga Çandar had. The group was complete. And it was so complete that soon enough they made the album Bekle Beni (‘wait for me’ ). Rami Kıslası (‘Rami barracks’ ), Bekle beni and Kenar Mahallede Bir Pazar Günü (‘one Sunday in the suburb´ ) which was played in Yeni Türkü’s concerts also before 1984 took their place in this album and became impressive examples of the protest music of those days. After one year a new album called Delikanlıya came out. Even though the influence of the first one was obvious it had beautiful hopeful new songs: Delikanlıya Türkü (‘song for the young man’ ), Oradayım Şimdi (‘I am there now’ ), Yeryüzü Aşkın yüzü oluncaya dek (‘until the surface of earth will be the surface of love’ ). Unfortunately Delikanlıya was the last thing the group made. Eftal Küçük began to work as an engineer, Tolga Çandar started his solo career and published the album Türküleri Ege’nin in the same year. Erkan Oban continued to create music with other musicians. Bahadır Suda had left the group already after Bekle Beni. Çağdaş Türkü made sincere songs which were painful but also hopeful about the future. They preferred poetic language to slogans. Even though they published only two albums, they are an important part of the history of our protest music. 

TÜRKÇESİ ŞURADA:

12 Eylül sonrası muhalif müzik (4) 

Elde olmayan nedenlerden ötürü geçen haftayı boş geçtikten sonra, daha önce “Yerel kültürden beslenerek evrenseli yakalama iddiasında olan; müzikal örgüde çoksesliliği, içerikte şiirsel ve dolaylı bir üslubu benimsemiş muhalif sanatçılar” ” tanımıyla devrimci ozanlardan ayırdığım kategoriyi incelemeye başlıyorum seride.

Bu sınıfa giren isimlerin bazı ortak özellikleri var. Öncelikle, müzikal arayışların doğal sonucu olarak hepsi “grup”. İkincisi, önceki haftalarda anlattığımız sanatçılarla karşılaştırdığımızda 1980’li yıllarda daha dar bir kesime ulaşmış olmaları. Dil ve tarzları herkese değil, “mürekkep yalamış” diye tabir edilen insanlara, özellikle de üniversite öğrencilerine hitap ediyordu. Ama -ele aldığımız dönemde- Unkapanı ve medyanın dayattığı kalıplara itibar etmemiş, ticari kaygılardan uzak kalarak tarzlarını ve muhalif kimliklerini korumaya çabalamış saygıdeğer sanatçılardı bunlar.

Anlatacağım grupların çoğunu yakından tanıyorsunuz. O nedenle -daha az bilinen ekiplerinki istisna olmak üzere- klasik birer biyografi metni değil yazacaklarım. Konumuzla ilişkileri ne, ağırlıkla onlara bakalım...

» Yeni Türkü: Daha önce bahsettiğim Latin Amerika çıkışlı “Nueva Canción” (Yeni Şarkı ) akımının Türkiye’deki ilk temsilcisidir. 1979’da çıkan Buğdayın Türküsü, grubun en politik albümüdür. Çoğunlukla Selim Atakan bestelerinin yer aldığı yapımda Mahpushane Kapısı, Beyazıt Meydanı´ndaki Ölü ve İşçi Marşı gibi devrimci üsluba sahip şarkılar vardı. Daha sonra başka albümlerinde de yeni düzenlemelerle yer verdikleri Sardunya´ya Ağıt ile “Mamak Türküsü” diye bilinen Sonbahardan Çizgiler de, yasaklanan ve toplatılan Buğdayın Türküsü’nün önemli parçalarıydı... Darbe oldu, üslup ister istemez biraz yumuşadı ama onlar yine muhalifti: 1983’te yayınlanan Akdeniz Akdeniz, Telli Telli ve Çember gibi dönemin sancılarını anlatan şarkılar barındırıyordu. Ekibin Murathan Mungan ile işbirliği de bu albümle başladı. 1986’da çıkan ve Derya Köroğlu’nun besteci olarak ağırlığını hissettirmeye başladığı Günebakan; Rüzgâr, Göç, Yaprak Dökümü, Kalırsa Bir Soru ve Başka Türlü Bir Şey gibi şahane şarkılarla bana göre grubun en güzel albümüdür. 1987 tarihli Dünyanın Kapıları’ndaki Göç Yolları ve Dönmek, bir yıl sonra çıkanYeşilmişik’teki Haydi Gel ve Fırtına Yeni Türkü’nün muhalif kimliğini temsil ederken; Resim,Yağmurun Elleri ve Destina dinleyici kitlesinin hızla genişlemesini sağlıyordu.

Yeşilmişik’ten sonra grupta hem eleman hem de üslup değişikliği oldu. 1990 çıkışlı Vira Vira, Yeni Türkü’nün adeta “İsyan, muhalefet, politik duruş da bi yere kadar” dediği albümdür. Elbette her dönemin şartları farklıdır, söylenecek sözler aynı değildir; ama grup bu albümle birlikte, muhalif kimliğini -sadece zaman zaman, lazım olduğunda konserlerde çıkarmak üzere- arka cebine koymuş, “Yepyeni Türkü” çağına geçiş yapmıştır.

Sonrasında grup içi anlaşmazlıklar, ayrılıklar ve yine güzel şarkılar içeren lakin konumuzun dışına taşan albümler... Bir dinleyici olarak “bestekâr” Derya Köroğlu’nu çok seviyorum ama onun şu anki grubu, Yeni Türkü değil artık. Yeni Türkü, eskide kaldı.

» Çağdaş Türkü: Öncelikle, 2003 yılında aramızdan ayrılan Eftal Küçük ile grubun kurucusu olan ve bir yıl önce, mayıs ayında hayatını kaybeden Erkan Oban’ı rahmetle anıyorum... Eftal Küçük, Yeni Türkü’nün elamanıydı; Akdeniz Akdeniz, Film Müzikleri ve Çekirdek Sanatevi Resitali’nde buzuki, kemençe ve gitar çalmıştı. Yeni Türkü’nün 1984’te Ankara’dan İstanbul’a göç etmesiyle ayrı bir yol çizmeye karar verdi ve 1985’in başında Çağdaş Türkü’yü kurdu. Ekip arkadaşları; perdesiz basgitarın efendisi Erkan Oban, bağlamada Tolga Çandar ve klavyeli çalgılarda Bahadır Suda idi. Solistleri yoktu. Önce kendisi şarkı söylemeye çalışan, olmayınca arayışlara giren Eftal nihayet Tolga Çandar’ın ne denli güzel bir sese sahip olduğunu keşfetti. Grup tamamdı. Öyle tamamdı ki, çok geçmeden muhteşem Bekle Beni’ye imza attılar. Rami Kışlası, Bekle Beni ve 1984 öncesinde Yeni Türkü konserlerinde de söylenen Kenar Mahallede Bir Pazar Günü bu albümde yer alıyordu ve dönemin protest müziğinin çarpıcı örneklerindendi. Bir yıl sonra, ilkinin etkisine sahip olmasa da “umut eden” güzel şarkıların olduğu Delikanlıya adlı albüm geldi. Delikanlıya Türkü, Oradayım Şimdi, Yeryüzü Aşkın Yüzü Oluncaya Dek ve Yolculuk yapımın dikkat çeken parçalarıydı... Ne yazık ki Delikanlıya grubun son ürünü oldu. Eftal Küçük mühendislik işlerine döndü, aynı yıl Türküleri Egenin başlıklı albümü çıkaran Tolga Çandar solo kariyerine adım attı. Erkan Oban başka sanatçılarla müziğe devam etti. Bahadır Suda Bekle Beni’den sonra ekipten ayrılmıştı zaten. “Yaralı ama geleceğe umutla bakan” içten şarkılar yorumlayan, sürüm kaygılarının yanına yaklaşmayıp sloganik değil şiirsel bir dili tercih eden Çağdaş Türkü sadece iki albüm yayınlamış olsa da, isyankâr müzik tarihimizin en değerli parçalarından biridir.

An amazing translation again. Infact, these groups particularly special to me. I have seen some of these singers/groups many time and possibly Yeni Turku is the group I have been in their concerts  the most. They were much more urban  for us when comparing with Ferhat Tunc or Hasret Gultekin. The way they descibed the life, much more suited to us then pastoral traditional folk songs. It is strange, the song from  Bugdayin Turkusu -you mentioned as mahpusane kapisi- we always reffered it as ´6 kadin´.

And of course the amazing ´Cagdas Turku´. Not very many Turks would even know them. But Rami Kislasi and ´kenar mahallede bir pazar gunu´ were as if they were written for people like me. -Years later. I managed to meet their singer Tolga Candar and amazingly, that night he sung for us until the morning. It was like a dream coming through. I told him so. 

Thanks for the translation.

Yes you are right, thehandsom, I feel so lucky I came accross with this material. I wish those members who find it terribly dull to read the long articles at least clicked the links and listened to this music. It is an easier way to make the same musical trip.

Did the left-wing movement of the 1970´s split into two in Turkey also like it did in European countries? I mean there were the workers on one side and the intelligentsia in the other side and these actually felt strange about each other. These groups which were said to be popular among university students actually very much sound like their contemporaries in my country (or maybe it had ended some years earlier here).

I completely disagree with you because you were thinking it is dull.  You trust me on this. It is NOT. It has substance and content in the subjects of both politics and music.

I think talking about the political movements ( of Turkish left ) should remain as a different topic.  

Yeni Türkü, Resim

https://www.youtube.com/watch?v=UWaQ6BgylPQ

o kadar sevdim ki resmini
işte bugün konuştu benle
yorulmuştum çalışmaktan
karda uzun yürüdük senle

geceleri resmine baktım
olanları anlattım
seni bi görsem diye diye

uyudum yağmurun sesiyle

o kadar sevdim ki resmini
biliyorum görünce beni
hep tanıyordum diyeceksin
rüyalarımda hep sen vardın
hep tanıyordum diyeceksin

okuduğum her cümlede
konuştuğum her insanda
gördüğüm her güzellikte
sen de varsın
sen hep varsın

*****************

My Try to translate it:

I loved your picture so much

look what happened: today it talked to me.

I was exhausted from work,

we walked a long way in the snow.

I looked at your picture at nights,

told what had happened.

I fell asleep with the sound of rain

hoping just to see you.

I loved your picture so much

that I know when you see me

you will say "I always knew you".

"You were always in my dreams" you say,

"I always knew you."

"In every sentence I read,

in every person I talk to,

in every beautiful thing I see

you are there also

-  you are there always."

Is there any song says I protest the coup?

Song of "Ince giyerim ince pembe yakisir" insinuates that it protest the coup..

Lol. Is this it?

For a person who gets soft with otme bulbul, the answer is YES..

I hope I am the only one who gets soft easily

With the song otme bulbul? YES. 

What is wrong with it? It is a very emotional song.

That is great!!

I went to Yeni Turku´s website and it says ´hepimizin hayatinda bir yeni turku sarkisi vardir´ -´There is a Yeni Turku song in everybody´s life´

I think, there will be more than one for me

Care to translate?

Kalırsa bir soru kalır benden
Yanıtı var mıdır bilmem
Denizine, göğüne, toprağına
Uçanına, kaçanına bu dünyanın
Kalırsa bir soru kalır benden
Ölüm gelir, gün akşama kavuşurken

Kalırsa bir soru kalır benden
Yanıtı var mıdır bilmem
Yazar elim upuzun bir şiir
Söyler dilim içli bir türkü
Kalırsa bir soru kalır benden
Gökte yıldızdır o, toprakta gömü

Kalırsa bir soru kalır benden
Bir de üç beş şiir, iyi kötü

http://www.yeniturku.org/kalirsa-bir-soru

Selda Bağan

After the 1980 Turkish coup d´état, her activities were limited by the military junta and she had been arrested and jailed three times between 1981 and 1984. She couldn´t attend to The WOMAD (Word of Music and Dance) Foundation Festival 1986, which was supported by Peter Gabriel, just because her passport had been seized. But the festival committee decided to add one of her songs to the official record of the festival. This record has helped her to receive many international invitations for festivals around the world. With the hard efforts of the WOMAD Foundation, the government returned Bağcan´s passport in 1987. 

 from here

Protest Music After the 1980 Coup (5)

From Pir Sultan Abdal to Ruhi Su, from Zülfü Livaneli to Kerem Güney, I mentioned the rebellious poets/singers of Anatolia and the evolution of protest music in the first writing of this series. I, then, explained the ´revolutionist singers´ who belong to one of the two main streams appeared in 1980s.

I entered the category of the singers who claimed "being inspired by the local culture,  they are trying to catch the universal values; and adopted the polyphony in their music form and accepted poetic and indirect style in lyrics" and talked about Yeni Türkü and Çağdaş Türkü. I am concluding the series with other three groups from the same category.


Ezginin Günlüğü  : It was established in 1982 when the  pressure was intensified. Giving a concert was difficult and making an album was problematic. But the founding members, consisting of  Emin İgüs, Nadir Göktürk, Hakan Yılmaz, Şebnem Ünal and Vedat Verter, managed to sing in a concert a few months later, despite the difficulties. Together with  Emin İgüs and  Nadir Göktürk with Tanju Duru and Cüneyt Duru joining them, the core four members, released their first album ´seni dusunmek´ in 1985. The album that was mainly having traditional songs, had unique songs, composed from poems, like  Gelmiyorsun , Bilinmeyen Ülke and Seni Düşünmek Güzel Şey  attracted attention. A year later came Sabah Türküsü  (wow.. still gives the same feeling.. -agzimda bal gibi tatli bir turku- ). Apart from the song which gave the name to the album, the songs like ayrilis  , sen giderken, and with A Kadir´s  poem, reflecting the pains of the period,  Mahpushane Düşünceleri  were the songs remained to this day from the group. Other albums were made of Azeri songs , Alagozlu Yar  in 1987 and a year later Bahçedeki Sandal. With Sumru Ağıryürüyen and her amazing interpretation,  Bahçedeki Sandal  is a very strong work of the group. After releasing Oludeniz  in 1990 Ezginin Günlüğü went through  a big change.  After the other members leaving the group, Nadir Gokturk who remained  the sole member, decided to continue with the youngsters and the group´s second period has started. Though old fans found it a bit strange, with the new member Husnu Arkan´s   writing and composing abilities,  the group made wonderful albums. I like the both periods of the group. But because of the era,  started with amazing album Istavrit  , is not in the period we are looking at, I wont go onto details.


Mozaik: There is no other group like mosaic. It is a sui generis. They called their music as ´fusion´ in a magazine. They would inspire themselves from the world music, jazz and rock and would make wonderful mixes. They were a group for concerts only. They would interpret foreign, especially south American protest folk songs on the stage. Then the album ardindan came along. Though this 1986 album had  beautiful song like ´Bitmeyen  -my favorite-, Trapezci Kız  and instrumental  Kör Uçuş and Üç Gitar, my favorite is Çook Alametler Belirdi which  came two years later. The magnificent songs  like Kendi Bıraktığım İzlerde , Bir Bisiklet Gezintisi    and the song Sappho ile Konuşma , sung by Sumru Ağıryürüyen -we mentioned in Ezginin Gunlugu- were in this album. When came 1990, they released a fantastic album again,  Plastik Aşk. The songs like Bindokuzyüzseksenbir, Bildiklerimiz and Emekli Albay Hilmi Ertunç  would reflect the life after 1980 in both dramatic and ironic way. Furthermore, the song, they made for  Victor Jara and they used  the melody of Victor Jara´s song Manifiesto, called Ölü Bir Adam   and the song, protest for new times, Plastik Ask are masterpiece. The group, made of Ayşe Tütüncü, Bülent Somay, Mehmet Taygun, Timuçin Gürer, Saruhan Erim and the ex columnist of daily Taraf, Ümit Kıvanç were split after that album. The album which had their concert recordings, Ölümden Önce Bir Hayat Vardır, was released in 1993. Ayşe Tütüncü and  Bülent Somay contu=inued to make good work with other groups.

Bulutsuzluk Özlemi : Nejat Yavaşoğulları is a strong opposition of every era. He writes beautifully, composes  beautifully, screams  beautifully.  I don´t want to squeeze his music journey which started with  Nejat and Reha in Caniko and the song entered his first album called ´mavi kaset´ and continued with Bulutsuzluk Özlemi . I would write without any restriction when they release a new album. Then I can add the interesting sections from an interview  I made with Nejat Yavaşoğullari but could not publish as I had to leave the magazine the following day.

In fact there are many things to write. Because, 80s is one of the two periods the protest music was accepted by the masses. (The other era is 1970 as I mentioned earlier)It was the times the protests songs were made to the streets, coffee houses and palaces where people would drink... The time and conditions have changed. There will always be protest musicians but unfortunately the rptest music will never be as popular as it was in the past. However, rejection songs never finish. Because any time, in any place rulers are bad,  ruled are bad; human beings are bad. Goods who are minorities, will always write something, draw something and sing something.

And the last word: Defiance, always defiance.

Source: http://www.taraf.com.tr/hakan-tore/makale-12-eylul-sonrasi-muhalif-muzik-5.htm

Serinin ilk yazısında Pir Sultan Abdal’dan Ruhi Su’ya, Zülfü Livaneli’den Kerem Güney’e Anadolu’nun isyankâr ozanlarından ve muhalif müziğin evriminden bahsetmiş; sonraki iki hafta, 80’li yıllarda ortaya çıkan iki protest akımdan ilkine dâhil olanları, “devrimci sanatçılar”ı anlatmıştım.

Geçen hafta “Yerel kültürden beslenerek evrenseli yakalama iddiasında olan; müzikal örgüde çoksesliliği, içerikte şiirsel ve dolaylı bir üslubu benimsemiş muhalif sanatçılar”kategorisine giriş yaparak Yeni Türkü ile Çağdaş Türkü’yü ele aldım. Aynı sınıftan üç grupla bugün seriyi bitiriyorum...

» Ezginin Günlüğü: 1982 yılında, baskıların yoğun şekilde hissedildiği bir dönemde kuruldu. Konser vermek zordu, albüm çıkarmak zordu. Ama Emin İgüs, Nadir Göktürk, Hakan Yılmaz,Şebnem Ünal ve Vedat Verter’den oluşan kurucu kadro tüm güçlüklere rağmen birkaç ay sonra ilk konserine çıktı. İleride Emin İgüs ve Nadir Göktürk’le birlikte dört kişilik çekirdek kadroda yer alacak Tanju Duru ve Cüneyt Duru’nun ekibe dâhil olmasıyla Ezginin Günlüğü, 1985 yılında ilk stüdyo çalışması olan Seni Düşünmek’i yayınladı. Ağırlıkla geleneksel şarkıların yer aldığı albümde Gelmiyorsun, Bilinmeyen Ülke ve Seni Düşünmek Güzel Şey gibi şiirler üzerine yapılmış özgün besteler dikkat çekiyordu. Bir yıl sonra Sabah Türküsü geldi. Albüme adını veren şarkının yanı sıra Ayrılış, Sen Giderken ve dönemin sancılarını A. Kadir’in güçlü dizeleriyle yansıtanMahpushane Düşünceleri, yapımın bugüne taşınacak besteleri olacaktı. Sonraki albümler, Azeri klasiklerinden oluşan 1987 tarihli Alagözlü Yar ile bir yıl sonra çıkan Bahçedeki Sandal’dı. Enfes yorumuyla Sumru Ağıryürüyen’in de yer aldığı Bahçedeki Sandal, grubun en sağlam işlerindendir. 1990’da yayınlanan Ölüdeniz’in ardından Ezginin Günlüğü büyük bir değişim yaşadı. Diğer üyelerin ekipten ayrılmasıyla tek başına kalan Nadir Göktürk, genç müzisyenlerle yola devam etme kararı aldı ve grubun ikinci dönemi başladı. Eski dinleyiciler bu oluşumu biraz yadırgasa da, yeni elemanlardan Hüsnü Arkan’ın yazarlık ve bestecilik yetenekleriyle grup çok güzel albümlere imza attı. Ben grubun iki dönemini de çok severim. Ama nefis albüm İstavrit’le başlayan süreç, incelediğimiz dönemin dışında kaldığı için detaylara girmiyorum.

» Mozaik: Eşi benzeri olmayan bir gruptur. Nev’i şahsına münhasırdır. Bir dergiye verdikleri röportajda yaptıkları müziği “füzyon” olarak nitelendirmişlerdi. Dünya müziğinden, cazdan ve rock’tan beslenir, enfes karışımlar hazırlarlardı. Önceleri bir konser topluluğuydular. Sahnede yabancı, özellikle de Güney Amerika kökenli protest-folk şarkıları yorumluyorlardı. Ardından,Ardından adlı albüm geldi. 1986 tarihli yapım Bitmeyen, Trapezci Kız ve her ikisi de enstrümantal olan Kör Uçuş ile Üç Gitar gibi güzel şarkılara sahip olsa da benim favorim iki yıl sonra çıkan Çook Alametler Belirdi’dir. Kendi Bıraktığım İzlerde, Bir Bisiklet Gezintisi ve ismini Ezginin Günlüğü bahsinde andığımız Sumru Ağıryürüyen’in söylediği Sappho ile Konuşma adlı muhteşem şarkılar bu albümdeydi. 1990’a gelindiğinde yine harika bir çalışma olan Plastik Aşk’ı çıkardılar. Yapımda yer alan Bindokuzyüzseksenbir, Bildiklerimiz ve Emekli Albay Hilmi Ertunç; 80 sonrasını hem dramatik hem de ironik biçimde yansıtan çarpıcı şarkılardır. Ayrıca Victor Jara için yaptıkları ve sanatçının Manifiesto adlı şarkısının melodisini kullandıkları Ölü Bir Adam ile yeni zamanlar için bir protesto olan Plastik Aşk birer şaheserdir. Ayşe Tütüncü, Bülent Somay,Mehmet Taygun, Timuçin Gürer, Saruhan Erim ve Taraf ’ın eski yazarlarından Ümit Kıvanç’ın çekirdek kadrosunu oluşturduğu grup bu albümden sonra dağıldı. İlk dönemlerinde verdikleri konserlerin kayıtlarından oluşan Ölümden Önce Bir Hayat Vardır 1993 yılında yayınlandı. Ayşe Tütüncü ve Bülent Somay, performans gruplarıyla güzel işler yapmaya devam etti.

» Bulutsuzluk Özlemi: Her dönemin sıkı muhalifidir Nejat Yavaşoğulları. Güzel yazar, güzel besteler, güzel bağırır. Onun, Nejat ve Reha ikilisi olarak Caniko, Sen Diyorsun ki ve 45’lik olarak çıkan, daha sonra kırpılmış hâliyle “Mavi Kaset” diye bilinen ilk albümüne giren Yalnız Kalma ile başlayıp Bulutsuzluk Özlemi’yle devam eden müzik öyküsünü kalan alana sıkıştırmak istemiyorum. Yeni bir albüm çıkarırlar, o zaman ferah ferah yazarım. Hem yıllar önce yapıp da, ertesi gün çalıştığım dergiden ayrıldığım için kullanamadığım Nejat Yavaşoğulları röportajından ilginç bölümleri de aktarırım...

Aslında yazacak daha çok şey var. Zira 80’ler, Türkiye’de muhalif müziğin kitlesel kabul gördüğü iki dönemden biri. (Diğeri daha önce bahsettiğim 70’li yıllar.) İsyankâr şarkıların sokağa, kahvehaneye, içki masalarına indiği zamanlar... Devir ve koşullar değişti; muhalif sanatçılar hep olacak ama maalesef protest müzik asla geçmişteki kadar popüler olmayacak. Gelgelelim “karşı şarkılar” bitmez. Çünkü her zaman ve her yerde yönetenler kötü, yönetilenler kötü; insanoğlu kötü. Azınlık olan “iyiler” hep bir şeyler yazacak, çizecek, söyleyecek...

Ve son söz: Muhalefet, ille de muhalefet!

I am curious, did you write these articles? Are they copied and pasted from other sources?

Of course I did not..

These are just translations of a series from a daily news paper. Abla translated 2 of them while I did the other 3.

It says :

This is a direct translation from a column from daily Taraf:

http://www.taraf.com.tr/hakan-tore/makale-12-eylul-sonrasi-muhalif-muzik-1.htm

(a copy and paste of the whole article)

YENİ TÜRKÜ, KALIRSA BİR SORU (1987)

Kalırsa bir soru kalır benden.

Yanıtı var mıdır bilmem.

Denizine, göğüne, toprağına,

uçanına, kaçanına bu dünyanın

kalırsa bir soru kalır benden.

Ölüm gelir, gün akşama kavuşurken.

If there is something left from me it is just one question.

I don’t know if it has any answer.

If there is something left from me it is just one question

for the sea, for the sky, for the earth,

for the fugitives and escapers of this world.

When the day catches the evening it is time to die.

********************

Kalırsa bir soru kalır benden.

Yanıtı var mıdır bilmem.

Yazar elim upuzun bir şiir,

söyler dilim içli bir türkü.

Kalırsa bir soru kalır benden:

gökte yıldızdır o, toprakta gömü.

If there is something left from me it is just one question.

I don’t know if there is any answer.

My hand writes a lengthy poem,

my tongue sings a sentimental song.

If there is something left from me it is just one question:

it is a star in the sky, a treasure in the earth.

*********************

Kalırsa bir soru kalır benden,

bir de üç beş şiir, iyi kötü.

If there is something left from me it is just one question

plus a couple of poems, however they turned out.

Guzel bir ceviri. Tesekkurler.

Just for the info: I have turned these valuable translations into a column:

http://www.turkishclass.com/columns/thehandsom/2013/06/29/protest-music-after-the-coup-songs-that-changed-our-lives