1

1

This thread deserves to be higher in the list! I like the idea (thanks Metehan2001 ), although the level is rather advanced.. :-S I'll give the beginning a try, but I'm afraid that the rest would take some time as it is probably beyond me


Dostum Şahid

Orta Asya’nın bu küçük ülkesinin başkenti, en soğuk günlerinden birini yaşıyordu.

'My friend Şahid'

The capital of this small Middle-Asian country was going through one of the coldest days.

Sonraki aday lütfen!

let me try too i have done the second sentence of part 1

Amerikan-Kırgız Üniversitesindeki dersim bittiğinde, hava kararmak üzereydi ve ben, paltomu almak için Yabancı Diller Bölümüne doğru yürürken, cam gibi buzlaşan Bişkek yollarında, otomobilimi kaydırmadan otoparka nasıl ulaşacağımı düşünüyordum.

When my classes in American-Kyrgyz University were over, it was getting dark, and to take my coat I was walking directly to the Foreign Language Department and thinking how I would reach the car park with my car sliding over Bishkek roads that were getting frozen like glass.

ı'm giving it a go two more sentences..

Sıkça yaptığım gibi, yine dalgınlıkla, ikinci kata çıkmıştım. -> As I often did, again deep in thoughts, I went to the second floor.

Kendi kendime sinirlenerek geri döndüm. -> Being annoyed with myself I turned back.

my try:
1st part:

My friend Şahid

The capital city of this small middle Asian country was experiencing one of the coldest days. When my class at the American-Kirghiz University had finished, the weather was about to get dark and while walking towards the Foreign Languages Department to take my coat, I was thinking about how I would reach the parking lot without skidding my car on Bişkek roads that turned frozen like glass. As I have frequently done, distractedly again, I have climbed to the second floor. Being angry at myself I turned back. While walking towards the department room in the corridor among the crowd of the students who have finished their last lessons, I enjoyed the sayings while smiling of my students, whom I passed next to, of "good bye", "good evening", "bye bye" with the poor Turkish that they have learned. When I entered the department room, my mind was still struggling with "How will I drive my car to the parking lot?" question. I woke up from my absentmindedness with Department Head Ludmila's call:
- Mr Fatih! You still haven't signed your contract!

i will begin the 2nd part..

Bunu söylerken, gök mavisi gözlerinin içi gülüyordu. -> Saying this, she was smiling with her sky-blue eyes.

Amacının ikaz etmekten çok, beni yanına çağırmak ve bir konuşma ortamı yaratmak olduğunu hissettim. -> I felt that her aim was more than to warn me but to call me to come closer to her and make a talk.

Otuz yaşlarında, oldukça güzel, sempatik tavırlı dul bir hanımdı. -> She was thirty years old, quite beautiful, with nice manners, a widow.

Fransız edebiyatı doktoruydu. She was a doctor of French literature.

Üstelik İngilizcesi de oldukça iyiydi. -> Also her English was rather good.

this is contagious, I'll give it another try..


Zekâsı ve hiç bitmeyen enerjisi, onu, kendisinden yaşlı birçok öğretim elemanının başkanı hâline getirmişti

Her intelligence and infinite energy had made her the head of the many elderly academic staff members.

I'll continue the 2nd part from where rena stopped:

Her intelligence and neverending energy has brought her to be the chief of many education staff members much older than her. Each time I saw her I couldn't help myself from thinking: "Frankly, those Americans know how to choose a person!".
And I answered laughing:
- So what if I haven't signed it? Have I commited such a big crime? Cancel my contract then. Anyway I have too many classes in Manas University. At least I will get rid from my classes in your university. Furthermore, you aren't even paying a proper salary.
Luda- everyone called her that way shortly- said, opening her eyes widely:
- For God's sake Mr Fatih! Can't you be a little serious? It's only a procedure, but an important one in our university... The poor secretary is trying to catch you for one signature for a few days"...

aa

3rd part try:
I sat on one of the chairs in front of the table and while still laughing:
- "Maybe I like that someone here is paying attention to me" I answered.
When she heard my words she gave one of her sweet loud laughs and said:
- "Ooo, my God! You can't be picked on Mr Fatih" and then, this time assuming a serious expression, carried on with her speech:
- "You are answering everyting so easily! But look, really, I'm saying seriously. You have to sign that contract as soon as possible. Ok?"
- "Ok... Ok!" I said and continued:

very good, Ayla. Please, carry on.

3rd part continued:

-"Just for your sake I'll go today to our secretary Aida's room and will perform that sacred procedure. Agreed?
Exactly at that time, the Korean language teacher Mrs. Tuila Huan, sitting at the table next to the door, wearing rather simple clothes, short, short haired, looking at her forties, intervened in the conversation:
- Eh, Luda! At last, you've succeeded to convince his highness. I congratulate you!

You are like a professionl translator, Ayla!. Thanks again. I will post the 4th part tomorrow, so we can go on.

thanks metehan2001, but I'm not doing it effortlessly. I'll look for 4th part, I'm curious about what happens next.

i also find the story so curious i'll try to take part in translating the next part again

Thanks, friends. Here is PART 4. (sorry, a bit long!)

Bu sataşmaya karşılık vermeden duramazdım:
-Bir mesai bitiminde daha Yabancı Diller Bölümü hocalarının gündemine girdiğimi görüyorum arkadaşlar…’’ dedim. Hiçbirine cevap verme şansı tanımadan da konuşmamı sürdürdüm:
-Öyle sanıyorum ki, haftanın üç günü buradaki derslerimin bitiminden sonra, odanıza gelerek sizlere yaşattığım şu yarım saatlik mutluluk anını özlemle bekliyorsunuz!..
Pencere tarafında, masasındaki kitaplarını toplamakta olan Almanca Hocası yaşlı Maria, şişman ellerini hoplayan göbeğine bastırarak bir kahkaha attı ve bozuk İngilizcesiyle:
-Tanrım! Ne kadar da kendinizi beğenmişsiniz, Fatih Bey! Sizin gibi birisini gerçekten, şimdiye kadar tanımadım!” dedi. Ben, kendisini işaret ederek:
-Gördünüz mü Maria! Bizzat kendiniz itiraf ettiniz. Ben, eşi bulunmaz bir insanım ve varlığımla Amerikan Üniversitesi anlam kazanmış bulunuyor!’’ dedim.

Seems I am able to translate only some sentences. :-S Here they are.

Bu sataşmaya karşılık vermeden duramazdım. -> I couldn’t help answering that provocation.

Hiçbirine cevap verme şansı tanımadan da konuşmamı sürdürdüm. -> Giving them no chance to reply I continued.

Pencere tarafında, masasındaki kitaplarını toplamakta olan Almanca Hocası yaşlı Maria, şişman ellerini hoplayan göbeğine bastırarak bir kahkaha attı ve bozuk İngilizcesiyle:
-Tanrım! Ne kadar da kendinizi beğenmişsiniz, Fatih Bey! Sizin gibi birisini gerçekten, şimdiye kadar tanımadım!” dedi. ->
Maria, an aged, fat teacher of German, collecting the books from her table near the window, clasped her hands (???) and told in her broken English:
- My god! How much you like yourself, Mr. Fatih! Really I have never met anyone like you!

I'm trying the whole 4th part:

I couldn't stop myself from not answering that provocation back and said:
- I see that at the end of the efforts (?)I've entered the agenda of the Foreign Languages Department teachers' my friends..."
And without giving any of them a chance to reply I continued my speech:
- I think that for three times a week, when the classes here are over, you are waiting for these moments of half an hour of happiness I'm giving you yearningly!
At the window area, the old German teacher Maria, who was collecting her books from the table, laughed loudly while pressing her fat fingers on her jumping belly and said with her bad English:
- My God! How full of yourself you are Mr. Fatih! I've really never met anyone like you!
I, pointing at her said:
- Do you see Maria? You've personally admitted. I am a unique person and with my existence the American University is turning meaningful.

Rena and Ayla! You are great. I appreciate your efforts.
Here is 5th PART:

Ben, onlara cevap yetiştirirken, bir taraftan da Yabancı Diller Bölümü’nün en genç, ciddî tavırlı ve kısa boylu hocası Japoncacı Hakiko Tosumoto ile Farsça Hocası dostum Şahid Beyin ne zaman söze karışacaklarını merak ediyordum. Fazla beklememe gerek kalmadan Hakiko Hanım konuştu:
-Fatih Bey’i susturmanın en kolay ve kestirme yolu kendisiyle ilgilenmemektir. Lütfen onu kendi hâline terk ediniz…
Sözünü bitirir bitirmez, önünde duran öğrenci ödevlerini incelemeye koyuldu. Onun bu hâlini gören, sanki hiç konuşmamış zannederdi. Biraz da özellikle böyle davrandığını biliyordum. Çünkü kendisini hedef tahtası yapmamdan korkuyordu. Onunla uğraşmak, gerçekten, bana zevk veriyordu. Üzerine gittikçe, o kızararak bana cevap yetiştirmeye çalışırdı. Bense, gözlerine dik dik bakar, ikide bir sözünü keserdim. O, gözlerini kaçırır ve daha çok sinirlenerek cevap vermeye çalışırdı. Sırf kızdırmak için, sudan sebeplerle onun düşüncelerine karşı çıkardım. Şimdi, aradığım fırsatı, kendisi vermişti. Masasına yaklaşarak:
-Anlamadım, saygıdeğer hanımefendi… Benimle ilgili bir şey mi söylediniz?’’dedim.

oh good, more homework! I'll work on it...

ooooff i looked at it and gave up... ayip bana ama...

maybe anybody else will join ayla?

oh, don't give up rena, you were doing fine, maybe you can try just a part of it...

i even began... but deleted everything i did when saw i couldn't catch... peki tekrar deneyeyim

first half of 5th part:

While I was preparing answers for them, I was also curious about when will the youngest, serious mannered and short teacher of Foreign Languages Depatment, the Japanese Hakiko Tosumoto and the persian teacher, my friend Mr. Shahid will intervene in the conversation. without needing for me to wait much, Ms. Hakiko talked:
- The easiest and shortest way to make Mr. Fatih to shut up is not to pay attention to him. Please leave him on his own...

oooff the text is really hard.. and i stopped at its half..

While answering to them, I was wondering when Hakiko Tosumoto, a short serious teacher of Japan, the youngest of the Foreign Language Department, and my friend, Mr. Shahid, a teacher of Persian, would join the conversation. There was no need for waiting as Miss Hakiko began talking:
- The easiest and the shortest way to make Mr. Fatih stop talking is not to care. Please leave him alone...
After she finished her speach, she began checking students’ homeworks staying in front. She looked like as if she never spoke. I also knew why she was behaving like that. Because she was afraid of being a target board herself. It gave me a real pleasure to struggle with her. When I insisted, she was trying to answer angrily.

you're right rena, not an easy one but I enjoy the practicing, here's my try for the second half of 5th part:

As soon as she finished talking, she began to examine the students' homework in front of her. Whoever saw her like that would have thought that we've never spoken. I knew that she somewhat behaved like that especially. Because she was scared to turn herself into a target board. To pick on her was really giving me pleasure. When I teased her she tried to come up with answers. And I, looking deep into her eyes, used to interrupt her from time to time. She, not able to look in my eyes, tried to answer while getting more annoyed. Just to make her angry I would oppose to her opinions with leaky reasons. Now she gave me the opportunity I was looking for by herself.
Approaching to her table I said:
- I didn't understand, estimable madam... Did you say anything concerning me?

Ohhh Thx Elisa,then i guess i got it wrong .
Thx for the correction

Thx metehan2001 for posting your story here for us to practice on translating.
İts much different than the topics in the translation Forum,and good practice for us.

İ cann't say my opinion at the story,i didn't finish translating first part even,and i didn't read Ayla's and rena's translations,so i can give it a try myself.

Again,Thx

Ayla and Rena, you are going very well! Thanks again.

Elisa and Canlı please don't give it up. If you go on reading the original texts and Ayla and Rena's translations, and then try to do some translations yourselves -as much as you can do-, you will see how much you will improve your Turkish, I promise for that.

Kolay gelsin.

Here is PART 6 (for Monday)

Başını kaldırmadan, tedirgin bir ses tonuyla cevap verdi:
-Ben, doğrudan sizin şahsınıza hitaben herhangi bir şey söylemiş değilim efendim… Ancak…
Ona sözünü bitirme şansı tanıyamazdım:
-Ancak mı?… Ne ancağı hanımefendi! Benim değilse, kimin şahsına hitap ettiniz, biraz önce? Ayrıca, şimdi de şahsına hitap edilmeye değmeyecek birisi olduğumu mu ima ediyorsunuz yoksa?..
Başarmıştım.. Yine hem onun kafasını karıştırmış hem de heyecanlandırmıştım zavallı kızcağızı… Mutluydum… Tam yeni bir hamle daha yapmak üzereydim ki odanın arka tarafındaki kitaplıkların yanında, darmadağınık masasının arkasındaki yumuşak koltuğunda düşünceli biçimde oturmakta olan dostum Şahid’in konuşmaya katılmasıyla durakladım. O, her zamanki gibi ağır ağır konuşuyordu:
-Dostum Fatih! Bırakınız kızcağızla uğraşmayı. Geliniz, size bir Türk kahvesi yapayım da birlikte içelim…

my try for 6th part:

Without raising her head, she answered with an anxious voice tone:
- I really haven't said anything concerning you, sir... However...
I didn't have any intentions to let her (or: didn't acknowledge the chance of letting her) finish her words:
- However? What however madame! If not me, whom did you address just a while ago? Besides, are you now suggesting that I'm not a person worth addressing?
I succeeded. Again I've both confused and made the poor girl excited... I was happy. I was just going to attack again but I paused when from near the bookshelves at the back side of the room, sitting at his soft sofa behind his messy table with a thoughtful expression, my friend Shahid joined the conversation. He was speaking slowly as always:
- My friend Fatih! Stop picking up on the poor girl. Come, I'll make you a Turkish coffee and let's drink together...

well, maybe he is a very polite man, even to his close friends...

Here is the PART 7

- Sizi elimden kurtardığı için Şahid Beye teşekkür etmelisiniz, hanımefendi!’’ diyerek, solgun bir çiçeğe dönmüş Hakiko Hanımı ‘‘kendi hâline terkettim’’ ve Şahid Beyin misafir koltuklarından birisine kuruldum. O, hiç acele etmeden kahvemizi yaparken ben, kendisiyle tanışmamızı hatırladım.
Onunla yaklaşık iki yıl önce Amerikan Üniversitesindeki görevime başlayışımın ilk günü tanışmıştık. Daha o gün, birbirimize kanımız kaynayıvermişti. İranlıydı, ama Fars değildi. Anlattığına göre, Semerkant, Ruslar tarafından işgal edildiğinde, şehrin köklü, asil ve zengin ailelerine karşı başlatılan sindirme hareketlerine tahammül edemeyen dedesi Uluğbek Mırza, elinde ne var ne yoksa, hepsini, yok pahasına satıp, ailesini yanına alarak yurdunu terk etmiş, Hicaz’a göçmüştü. Ancak, aile, bu yabancı memleketin iklimini de, hâlkının âdetlerini de bir türlü benimseyememişti.

7th part try:

Saying:
- "You should thank mr. Shahid for saving you from me miss", I "left" mrs. Hakiko, who had turned into a wilted flower "alone" and settled down on one of the guest armchairs of mr. Shahid. While he was preparing our coffee with no hurry at all, I remembered our first acquaintance. I've met him approximately two years ago on the day I first started to work at the American University. On that very first day we've bonded quickly (became good friends). He was Iranian but not Persian. According to what he had said, when Samarkand was occupied by the Russians, his grandfather Uluğbek Mırza, who couldn't tolerate/bear their suppression actions towards the deep-rooted, noble and rich families of the city, had sold everything he owned for almost nothing, took his family with him, left his homeland and immigrated to Saudi Arabia. But the family couldn't get used to that country's climate, people or customs no matter what.

Once again, you are great, Ayla!.

This is Part 8

Ağabeyi Uluğbek Mırza’nın ölümünden sonra ailenin başına geçen kardeşi Abdulkerim Mırza, aile meclisini toplayarak, Hicaz’dan ayrılıp İran’a yerleşme konusunu ortaya atmış; hemen hemen herkesin oybirliği ile bu öneri kabul edilmişti. Böylece, Hicaz’daki on beş yıllık ikamet sona ermiş ve aile, İran’ın Kuzey Doğusunda, Türkmenistan sınırına yakın Kümbet şehrine yerleşmişti.
Buraya yerleşmekle, gerçekten çok isabetli bir iş yapmışlardı. Bu yeni coğrafyada, hiçbirisi, kendini yabancı gibi hissetmemişti. Dostum Şahid, Türkmenlerin yoğun olduğu bu şehirde doğmuş; Türkmen çocuklarıyla birlikte büyümüş; Türkmenceyi burada öğrenmiş; Türkmen hâlkını ve âdetlerini de burada tanımıştı. İlk ve orta öğrenimini tamamladıktan sonra, Tahran Üniversitesinde Fars Dili ve Edebiyatı öğrenimine başlamış; tam bu sıralarda, Şah rejimine karşı başlayan mücadelede Hâlkın Mücahitleri Grubu üyeleriyle tanışarak onlara katılmıştı. Üniversiteyi bitirdiği günlerde, Şah rejimi de sona ermiş bulunmaktaydı. Humeyni iktidarıyla birlikte, Hâlkın Mücahitleri Grubu mensuplarına karşı başlatılan takip ve bastırma hareketi sürecinde, sıranın kendisine de geleceğini fark eden Şahid, ailesine bile haber vermeden kaçarak Amerika’ya sığınmış; üç yıl sonra da kendisine vatandaşlık hakkı verilmişti.

part 8:

After the death of the head of the family Uluğbek Mırza, his brother Abdulkerim Mırza, who took charge of the family, gathered the family council and suggested to leave Saudi Arabia and to settle in Iran. With almost everybody's unanimity this suggestion was accepted. Thus, 15 years of stay in Saudi Arabia ended and the family settled in the city of Kumbet at the north-east of Iran, near the Turkmenistan border. Settling there they've really made a very appropriate decision. In this new geography none of them felt himself as a stranger. My friend Shahid had been born in a city where Turkmens were concentrated. He had grown up with Turkmen children; He had learned Turkmenish there; He got to know Turkmen people and customs there; After finishing primary and intermediate schools, he began his education of Persian language and literature in Tehran University; exactly at that time he met the members of the People Fighters Group who began the fight against the regime of the Shah and joined them. AT the time he had finished university the regime of the Shah had been finished too. Together with the government of Humeyni, during the pursuit and supression actions that started against People Fighters Group, Shahid, who realized that his time will arrive too, escaped without even notifying his family and found refuge in America; and 3 years later he received his citizenship rights.

Ayla,
I can't find any more words in the dictionary to praise your efforts!

Here is PART 9

Yale Üniversitesinde, master ve doktora öğrenimini tamamladıktan sonra, aynı bölümde öğretim üyeliğine kabul edilmişti. İran’daki ailesini ziyaret etmeyi plânladığı sıralarda, iki ay ara ile önce babasının arkasından da annesinin ölüm haberini alarak memleketini ziyaret fikrinden vazgeçmişti. Sovyetler Birliği’nin dağılıp Kırgızistan’ın bağımsızlığını kazanması ve yeni kurulan Amerikan Üniversitesinin kendisini davet etmesine kadar, Yale Üniversitesindeki hocalığına devam etmişti. Yaklaşık on yıldır, Bişkek’teki bu üniversitede çalışmaktaydı.

Şahid’in seslenmesiyle dalgınlığımdan sıyrıldım:
- Hayırdır, dostum!.. Dalıp gittiniz..
O esnada kendisi hakkında düşünmekte olduğumu söyleyemezdim. Hemen bir yalan uydurdum:
- Şu Kadınlar Günü kutlamasını düşünüyordum. Gidip gitmeyeceğime bir türlü karar veremedim. Sen ne düşünüyorsun?.. Katılacak mısın?

thank you very much metehan2001, I will work on that but I hope others try it too

maybe it's not a matter of time or motivation, maybe it's too hard? Some sentences are not simple to translate at all...

I think, it will be useful too, Azade.

That's ok.
I will save your story as an incentive to learn quicker then

part 9:

After completing his master and doctorate education at Yale University, he was accepted as a staff member at the same department. While he was planning to visit his family in Iran, he received with a two months interval between, the news of his father first, then his mother's death and he gave up the idea of visiting his country. He continued to teach at Yale University till he was invited by the newly founded American University after the Soviet Union came to an end and Kyrgyztan won it's independence. He'd been teaching in this university at Bishkek for approximately ten years now.

I woke up from my absentmindedness with Shahid's call:
- What's wrong my friend, you became lost in thoughts...
I couldn't tell him that I was thinking about him then. Immediately I made up a lie:
- I was thinking about the Women's Day celebration. I can't decide whether to go or not. What do you think? Will you participate?

Thanks, Ayla. Here is,

PART 10
‘‘Kadınlar Günü’’ sözünü duyar duymaz, odadaki bütün hanım hocaların bizim konuşmamıza kulak kabarttıklarını farkettim. Herhâlde Şahid de vaziyeti anlamış olacak ki - soruyu soran sanki ben değilmişim gibi – onlara, özellikle Luda’ya bakarak:
- Fatihciğim, böylesine önemli bir günde, hatta ‘‘Bayram’’da, mesai arkadaşlarımızı yalnız bırakmak gibi bir davranışın, benim karakterimle bağdaşmayacağını biliyorum. Yani önümde tek bir tercih var: Gitmek...’’ diye cevap verdi. Fakat bunları söylerken yüzünün belli belirsiz kızarmasına engel olamamıştı.
Onun Luda’ya kaçamak bakışını sadece ben değil, odadaki bütün bayan hocalar yakalamıştı. Tosumoto dışında hepsinin yüzünde saklayamadıkları bir tebessüm belirdi. Durumun farkında olan Luda da gülümseyerek başını önüne eğdi.

PART 10
As soon as they heard the words "Women's Day" I noticed that all the lady teachers in the room pricked up their ears to our conversation. Shahid must have understood the situation surely, so- as if not I had been the one who asked the question- he answered towards them, especially looking at Luda:
- "My dear Fatih, in such an important day, even a "holiday", I know that your effort to leave our friends alone won't get along well with my character. That means that I have only one preference: to go".
But saying that he couldn't avoid his face to blush slightly. Not only me, but every lady teacher in the room caught his secret glance at Luda. Except of Tosumoto, a smile they couldn't hide appeared on everyone's faces. Luda, who also noticed the situation, bent her head forward smiling.

Ayla, thanks, again. But I just want to know that I wonder if these translation works are getting bored you? If you feel so, tell me, I will stop to send more posting.

Here is PART 11

Şahid, iflah olmaz bir romantikti!..Derslerimden önce ya da sonra, Bölüm odasında bulunduğum vakitlerde, bayan öğretmenlerle bir söz düellosuna girmemişsem eğer, onun masasının önündeki sandalyelerden birine oturur; kendisiyle sohbet ederken bir taraftan da elektrikle çalışan cezvesinde benim için kahve yapışını seyrederdim. O, benimle konuşur; Şirazlı Sadi, Fuzuli ya da Hayyam’ın aşk temalı Farsça bir aşk gazelinin, kendisine ait İngilizce tercümesini okurdu. Bu tercümeler, gerçekten mükemmel çalışmalardı. Bunların bir kısmını topladığı ‘‘Farsça Şiirler Antolojisi’’, Yale Üniversitesi yayınları arasında basılmış ve ilgili çevrelerce çok beğenilmişti.
Şahid yarı yıl tatilinde Türkiye’den getirip kendisine hediye ettiğim küçük fincana dikkatle doldurduğu kahvemi bana uzattı ve yüzünü buruşturarak:

Not boring at all metehan2001, on the contrary it's interesting, I'm curious what will happen next and it suits my current level of understanding, so I'll continue working on it

PART 11
Shahid was a hopeless romantic! Before or after my classes, at the times I had been in the Department room, if I hadn't enter a word duel with the lady teachers, I used to sit on one of the chairs in front of his desk; and while chatting with him I used to watch him preparing coffee for me in his electrical long-handled pot. He used to talk to me and to read Sadi from Shiraz, Fuzuli or an English translation from Persian he owned, of love poems of Hayyam. Those translations were really excellent works. Part of them were "the Anthology of Persian Poems" that he collected and which were printed by the Yale University publications and were very much liked by the relevant suuroundings. Shahid gave me my coffee which he poured carefully in a small cup I brought from Turkey and gave him as a gift when he was in his half year vacation, and while crumpling his face:

Thanks, again, Ayla.

Here is PART 12

-Fatihciğim! Üniversitemizin malum kuralları gereği, şu nefis kahvelerimizi yudumlarken, yanında, ben nargilemi, siz de sigaranızı tüttürme zevkinden mahrumuz, maalesef!’’ dedi. Dostum, şüphesiz, son derecede haklıydı. Modern hayatın aptalca kuralları, hiç de bize göre değildi. Ne kadar değişsek de bizim bir yanımız Şarklıydı. Ve biz, çalışırken bile hayattan zevk almak isterdik. Belki de bu sayede hayatımız, anlamlı ve yaşamaya değer oluyordu. Modern dünyanın dayattığı kurallar ise, hayatımızın içindeki o küçük zevkli anları yok ediyor; içini boşaltıyor ve onu kupkuru görevler zinciri hâline getiriyordu.
Luda, Şahid Beyin söylediklerini duymuştu. Tehditkâr bir tavır takındı ve bizi işaret ederek:

thank you for your correction, I'll continue with homework

PART 12
- My dear Fatih! Because of the known rules of our university, while we are sipping our exquisite coffee, we are unfortunately deprived of enjoying, I, smoking my narghile, you, your cigarette!" he said.
My friend was certainly extremely right. The stupid rules or modern life didn't suit us at all. As much as we have changed, one of our parts was Eastern. And we, even when working, wanted to take pleasure from life. Maybe thanks to that our lives were becoming meaningful and worth living. But the rules that the modern world insisted on, were making those small enjoyable moments in our lives vanish; were emptying them and turning them into a bone-dry duty chain.
Luda had heard what mr. Shahid said. She wore a threatening expression and while pointing at us:

Dear Ayla,
I will not be able to here for 4 days due to I am gOing for a 4 days trip to Erzurum. Therefore I am posting now a long text. You don't need to be hurry because you have a lot of time.

PART 13

- Siz iki beyefendi! Kimsenin yararlanamadığı özel bir imkâna, yani üniversitenin içerisinde kahve yapabilme imkânına sahip olduğunuz için sevineceğinize, o garip nargilenizi ve zehirli sigaranızı içemediğiniz için kurallarımıza kızıyorsunuz, öyle mi? Tanrıya şükür ki, o kurallarımız var ve biz, onlar sayesinde sizin zehirlemenizden kurtuluyoruz!’’ dedi.
Şahid Beyin Luda’nın sözlerine cevap veremeyeceğini biliyordum. Bu sevimli hanıma karşı çıkmak, dostum için âdeta imkânsız bir davranıştı. Bu yüzden, hiç vakit kaybetmeden, karşı saldırıyı benim yapmam gerekiyordu:
- Meşhur demokrasi anlayışınızla bu bencilce tavrı birleştirebilme hünerini nasıl becerdiğinizi cidden merak ediyorum, Luda!.. Yaşasın ‘‘ben’’ ve geriye kalanların canı cehenneme, öyle mi? Belki de bizim ızdırap çekmemiz, size zevk veriyordur... Ne dersiniz? Aksi takdirde, bir ‘‘Sigara Odası’’ ayarlanması talebimizin şimdiye kadar karşılanması gerekmez miydi?’’ dedim.
Saldırı hedefini bulmuştu. Biçare Luda, uygun bir cevap verememenin kızgınlığıyla ellerini iki yana açtı ve:
- Ne diyeyim size bilmiyorum. Fakat görünen o ki, Hakiko Hanım, biraz önce söylediklerinde gerçekten haklı...’’ diyerek beni susturma teşebbüsünde bulundu. Benim cevabım ise çoktan hazırdı:
-Öyleyse sevgili Luda, bizi niçin ‘‘kendi hâlimize bırakmıyorsunuz’’ da dostum Şahid’le sohbetimizi kesintiye uğratıyorsunuz?
Luda’nın söyleyecek sözü kalmamıştı. Kendisinden bekleneni yaptı. Akıllıca davrandı; ‘‘Teslim oldum!’’ dercesine ellerini havaya kaldırdı ve düştüğü bu çaresiz duruma gülmekte olan arkadaşlarına kızarmış gibi baktı.
Saldırıyı başarıyla gerçekleştirmiştim; ama Şahid’in bu vaziyetten mahcup olabileceğini hiç hesaba katmamıştım. O, sanki saldırgan kendisiymiş gibi, öne eğdiği başını kaldırıp kimsenin yüzüne bakamıyordu. Bayan hocaların Luda’ya güldüklerini fark edince, eliyle yavaşça koluma dokundu ve sitemle bana bakarak suskunluğunu bozdu:
- Sevgili kardeşim! Görüyorum ki bugün kılıcınız her zamankinden daha keskin. İsterseniz, onu birazcık kınına sokun da, iki çift kelâm edelim...’’dedi.
O esnada ben de ‘‘Bu günlük bu kadar şamata yeter!’’ diye düşünmekteydim. Şahid’in sitemle karışık isteğine uyarak, hocalarla ilgilenmeyi bırakıp, kendisine döndüm. Dostumun yüzünde düşünceli bir ifade vardı. Hafifçe şişmiş gözkapakları ve gözlerinin altında oluşan belli belirsiz morluklar dikkatimi çekti. Her zaman düzgünce taralı kırlaşmış saçlarının da bugün dağınık olduğunu farkettim. Gördüklerim, onun için endişelenmeme yetmişti. Hemen sordum:
- Neyin var, Şahid? Hiç iyi görünmüyorsun?
O, cevap vermek yerine, sessizce yüzüme bakmakla yetindi. Gözlerinde gördüğüm keder, içimi sızlattı. Endişem, daha da artmıştı. Ben, tam yeni bir soru sormak üzereydim ki Şahid, sessizliğini bozdu:
- Bu akşam için herhangi bir plânınız var mı, dostum?
Her zaman böyle nazik konuşurdu o... Âdeta, dostluğumuzun yakınlaşması oranında onun nezaketi de artıyormuş gibi gelirdi bana. Bense ısrarla ‘‘senli benli’’ konuşurdum kendisiyle.. Yine öyle yaptım.
- Bir plânım olsa da senin için bozarım, dostum.. Ama yok.. Bu akşam boşum..’’ dedim.

ok, that's fine, I'll divide it into 3-4 smaller parts and translate them gradually, have a nice trip

Thank you Canlı, I think you should try by yourself at first and then read others' translations (you can never know, maybe yours is better). You are right, sometimes I get stuck with some complicated sentences too but I continue working on them. Good luck!

PART 13
- "You two sirs! Instead of feeling happy for having the possibility nobody benefits from, meaning the possibility to make coffee inside the university, you are angry about our rules because you can't smoke your strange narghile and your poisonous cigarettes, isn't it so? Thanks God that we have those rules, thanks to them we are saved from your poisoning!" she said.
I knew that mr. Shahid couldn't answer Luda's words. To oppose a lovely woman like her was an almost impossible behavior for my friend. That's why, without wasting any time, I had to make the opposing attack:
- "I'm really curious how you succeed the skill of uniting your famous understanding of democracy with that selfish attitude, Luda!... Long live "me" and the hell with others, is it? Maybe our suffering pleasures you... What do you say? Otherwise, shouldn't our request to arrange a "smoking room" be answered by now?" I said.

(to be continued...)

Part 13 continued:

The attack has reached its goal. Poor/helpless Luda, with the anger of not being able to find a proper answer, opened her hands to the sides and tried to shut me up by saying:
- "I don't know what to tell you. But it seems that ms. Hakiko was really right with what she said shortly before".
But my reply was already prepared:
- "If that's so dear Luda, why don't you "leave us alone" instaed of interrupting my chat with my friend Shahid?"
Luda had no more words to say. She did what was expected from her. She acted cleverly; Saying "I surrender!" she raised her hands up and looked at her friends who were laughing at the hopeless situation she's fallen into, as if she were angry.

(to be continued)

part 13 continued:

I had carried out the attack successfully; but I have never taken into account that Shahid would be embarrassed from this situation. He, as if he were the attacker, couldn't raise his bent head and look anyone in the eyes. When he noticed that the lady teachers were laughing at Luda, he touched my hand slowly and looking at me with reproach (or: complaint) he broke his silence:
-"My dear brother! I see that today your sword is sharper than in any other time. If you will, put it into it's scabbard for a while and let's chat for a while.
At that time I was thinking: "That's enough commotion for today". Adapting to Shahid's reproachful request, I stopped dealing with the teachers and turned towards him.
There was a thoughtful expression on the face of my friend. His lightly swollen eyelids and the hardly visible purpleness that appeared under his eyes caught my attention. I also noticed that his always straightly combed greyish hair was untidy today. What I've seen was enough for me to worry about him. I asked immediately:

(to be continued)

ending of part 13:

-"What's wrong with you Shahid? You don't look well at all".
He, instead of answering, settled with looking at my face. The sadness I saw in his eyes made my heart ache. My worry increased. I was just going to ask a new question when Shahid broke his silence:
- "Do you have any plans for tonight, my friend"?
He always used to speak politely (formally) like that. In fact, with the rate of our friendship becoming closer, it seemed as if his politeness has increased. As for me I insisted on talking informally with "you and me" to him. I did that again:
- "Even if I had a plan I would change it for you my friend... But I don't... I'm free tonight" I said.

Thanks, Ayla.. The translation parts are very well.

Here is PART 14

- Teşekkür ederim, Fatihciğim!’’derken, sesindeki hafif titreyiş dikkatimi çekti. Ben, konuşmasının devamını beklerken, o yine suskunluğa büründü. Sanki bana açılıp açılmama konusunda tereddüt edermiş gibi bir hâl içerisindeydi. Üzerine gidersem, geriye çekileceğini, daha çok içine kapanacağını hissettim ve bekledim...
Bekledim ve karşımdaki saçı ve sakalı kırlaşmış, oldukça yakışıklı ama bunun hiç farkında olmayan – Üniversitedeki birçok hanım öğretim üyesi ve idarî personelin, hatta kimi kız öğrencilerin ona yönelttikleri dâvetkâr bakışları görüp kıskançlık damarımın sık sık kabardığını itiraf edeyim. - ,bulunduğu bu mekâna başka bir âlemden gelmiş gibi görünen dostumun kendi ağzından dinlediğim hayat macerasını düşündüm. Kısa bir hayata ne çok olay sığdırmıştı..

PART 14
When saying:
- Thank you my dear Fatih!" a mild trembling in his voice caught my attention. While I was waiting for him to continue talking, he wrapped himself up in silence again. It was as if he was in a state of hesitation whether to open up to me or not. I felt that if I insisted he'd retreat and withdraw inside so I waited…
I waited and thought about my friend's life adventure, that I heard from his own mouth, who was standing in front of me and whose hair and beard turned grey, rather handsome but not aware of it - I confess that seeing the inviting glances of lots of female lecturers and administrative personnel, even some of the female students in the university towards him made my jealousy appear- who looked as if he came to this place from another world. So many events had he succeeded to squeeze into a short life.

Thanks, Ayla. Her is PART 15 (for tomorrow)

Humeynî önderliğinde gerşekleştirilen ihtilâlin hemen sonrasında, İran’ın kan, ateş ve ölüm dolu atmosferinden kaçıp, tehlikeli bir yolculuk sonrası, Türkiye’ye gizlice girerek İstanbul’a varışı... Bu kalabalık şehirde kendisinden önce gelmiş kaçak arkadaşlarıyla buluşması ve onların ayarladığı salaş otel odasında, her gün, Türk polisi tarafından yakalanma korkusuyla geçirdiği altı ay... Sahte pasaportla İstanbul Atatürk Hava Limanındaki titiz kontrol duvarını aşarak New York’a uçacak Lufthansa uçağına binişi... New York Hava Limanında yetkililere Amerika’ya iltica için geldiğini söylemesi üzerine, yerleştirildiği mülteci binasındaki küçük odasında geçirdiği sıkıntılı günler... Uzun soruşturmalardan sonra ilticasının kabulü.. New York’un gettolarından birinde tuttuğu küçük dairesinde, İngilizce öğrenmek için gece gündüz demeden sarfettiği çabalar.. Yabancı bir şehire, onun karmaşık hâlkına ve hayatına alışma gayretleri.. Sonra Amerikan vatandaşlığına kabulü, Yale’deki öğrencilik ve öğretim üyeliği dönemi.. Ve nihayet Kırgızistan..

PART 15

His entering Turkey secretly and arriving to Istanbul after a dangerous journey immediately after the revolution carried out under Humeyni's leadership, escaping from the blood, fire and death full atmosphere of Iran... His meeting with his fugitive friends who arrived to this crowded city before him and the six months he passed with everyday fear of being caught by the Turkish police in the temporary hotel room they have arranged... His boarding on a Lufthanza plane about to fly to New York after crossing the Istanbul Ataturk Airport's meticulous control barrier... The distressed days he passed in the little room in the refugee building he was placed at by telling the authorities in New York Airport that he came to America to seek refuge... The acceptance of his refuge request after long investigations... His night and day struggle to learn English in his little apartment he rented in one of New York's ghettos... The efforts he made to get used to a foreign city, it's complex people and life... Then the receiving American citizenship, his period of being a student and a teaching membership at Yale... And at last Kyrgyzstan...

Ayla, her is PART 16

Söylediğine göre, İran’dan ayrılırken Şahid’in yanında tek bir eşya vardı: Şirazlı Sadi’nin 'Bostan ve Gülistan' adlı eseri. Şahid, bir seferinde, bana, şimdi de masasının üzerinde bulunan bu kitabı göstererek, «Bu eser sayesinde, Sadi benim için, hiç de az olmayan yalnızlık anlarımı paylaşan değerli bir dost olmuştur. » demişti.
Düşünürken, elim, gayri ihtiyarî, masadaki kitapların en üstünde duran ‘‘Bostan ve Gülistan’’a uzanmıştı. Şahid, aklımdan geçenleri anlamış gibi muzdarip bir gülüşle yüzüme baktı ve:
- Evet, sevgili Fatih.. Ciddi bir problemim var ve bu sefer, benim yaşlı bilge dostum Sadi’nin bana cevap verebileceğini zannetmiyorum. Bu yüzden, size akıl danışmak istiyorum. Müsaitseniz, bu akşam bir yerde buluşup sohbet edebilir miyiz?’’ dedi. Çok merak etmeme rağmen,kendimi tutmayı becerdim ve benimle konuşmak istediği konunun ne olduğunu sormadım kendisine.. Akşam, saat yedide Klasik Kafede buluşmayı kararlaştırdıktan sonra, izin isteyerek yanından ayrıldım. Odadan çıkarken, hanımların bana bakarak iç çekişleri de gözümden kaçmadı.

PART 16

According to what he said, when he left Iran Shahid had only one belonging with him: The work of Sadi from Shiraz named "Bostan ve Gülistan" (melon field and rose garden). Shahid has once said to me, showing this book that was on his table now too, "Thanks to this book, Sadi became a very valuable friend, who shared my not few lonely moments, to me".
While thinking, my hand has reached involuntarily to "Bostan and Gülistan" that stood on the top of the books on the table. Shahid looked at my face with a stricken smile as if he understood what crossed my mind and said:
- Yes, dear Fatih... I have a serious problem and this time I don't think my old wise friend Sadi could answer me. That's why I want to consult with you.If you are available, could we meet somewhere tonight and chat?
Although I was very curious, I managed to restrain myself and didn't ask him what was the issue he wanted to talk to me about... After we agreed on meeting at Classic Cafe at 7 o'clock in the evening, I asked for permission and left. When I exited the room, I couldn't miss the ladies looking at me and sighing.

Thanks, Ayla. Her is PART 17 (for tomorrow)

Üniversite binasının ana kapısından çıktığımda, hava kararmak üzereydi. Yerler çatır çatır buzdu. Hafifçe esen rüzgar, soğukla birleşince, insanın yüzünü bıçak gibi kesiyordu. Paltomun yakasını kaldırdım, kulaklarımı kapatacak şekilde kalpağımı üstten bastırdım ve hızla yolun karşısındaki eski Mersedesime doğru yürüdüm. Ortalıkta tek tük öğrenci kalmıştı. Hemen yakındaki parkta kol kola girmiş genç çiftlerin onca soğuğa aldırmadan, ağaçlar arasındaki karla örtülü yürüme parkurunda âheste âheste gezindiklerini gördüm. ‘‘Gençlik işte... Kanları kaynıyor!’’ diye düşünerek kendi kendime güldüm.
Ak Ev’in(*) yanındaki sokaktan sağa dönüp Çüy caddesine girdiğimde kalabalık bir araba trafiğiyle karşılaştım. Yaşlı Mersedesimi kaydırmamak için ağır ve dikkatli gitmeye çalışıyordum. Fakat Bişkeklilerin her zamanki gibi acelesi vardı. Arkamdan gelen sürücüler, çektiğim çileden habersiz, yavaş gidişime sinirlenerek, korna çalıp yol vermemi istiyorlar; daha sabırsızları ise sağımdan, solumdan hızla geçip gidiyorlardı.

(*) Cumhurbaşkanlığı Sarayı

PART 17

When I got out of the university building's main door, the sky was about to get dark. The ground was crackingly icy. The mildly blowing wind, combined with the cold, was cutting a person's face like a knife. I've raised the collar of my coat, pressed my calpac (hat) from above in a way that covered my ears and walked quickly towards my old Mercedes on the opposit side of the road. There were just a few students remained around. In the park nearby I saw young couples walking slowly hand by hand on the walking track covered with snow between the trees without caring about the cold. Thinking to myself: "Youth as you see... their blood is boiling" I smiled to myself.
When I turned right from the street near the White House (*) and entered Çüy avenue, I run into a heavy traffic. In order not to skid with my old Mercedes I was driving slowly and carefully. But the people of Bishkek were in a hurry as always. The drivers who came from behind me, unaware of the ordeal I was going through, wanted me to clear the way by blowing the horns; while the more impatient ones were passing me rapidly from right and left.

(*)the Presidential Palace

Thanks, Ayla! Here is PART 18

Arabayla beş dakikalık yolu, yirmi dakikada kat ederek, sonunda, Belinsky-Moskovskaya kavşağına kadar gelebilmiştim. Bir dakika sonra, sıcacık daireme ulaşacak, sıcacık banyomdaki sıcak suyla doldurduğum küvetime gömülecek ve diriltici bir duş alacaktım. Daha sonra, üzerime rahat bir kıyafet giyerek arabama dönüp hemen yakındaki Klasik Kafe’nin dost sıcaklığına sığınacaktım... Yeşil ışığın yanmasıyla birlikte arabamı hareket ettirip, Bişkek’e özgü trafik kurallarına uygun biçimde, yolun ortasında durdum ve sola, Moskovskaya Caddesine dönmek için karşıdan gelen arabaların geçişini beklemeye başladım. Yol açılır açılmaz, yeniden kırmızı ışığa yakalanmamak için süratle sola döndüm. Bu arada Moskovskaya tarafında yayalar, karşıya geçmek üzere yürümeye başlamışlardı. Geçiş üstünlüğünün kendilerinde olduğunu bildikleri için kasten ağırdan alıyorlarmış gibi geldi bana.. Geçmelerini beklemedim. Öfkeyle arabamı sürmeye devam ederek aralarından geçtim. Keşke geçmeseydim!..

PART 18
At the end, I managed to arrive to Belinsky-Moskovskaya junction by multiplying to twenty minutes the route of five minutes by car. In a minute, I was going to reach my warm and cozy apartment, to sink into my bathtub that I filled up with hot water in my warm bathroom and take a refreshing shower. Later, I was going to wear a comfortable outfit, return to my car and take shelter in the friendly warmth of Classic Cafe nearby. Together with the turning of the streetlight green I moved my car and stopped in the middle of the road according to Bishkek's peculiar traffic rules, and began to wait for the crossing of the cars coming from the opposite side in order to turn left to Moskovskaya avenue. As soon as the road cleared up, in order to not be caught in a red light again, I turned left quickly. At the meanwhile, from Moskovskaya's direction, the pedestrians began to walk just about to cross to the other side. It seemed to me that, knowing that the crossing priority was theirs, they were deliberately walking slowly... I didn't wait for them to cross. I continued to drive my car with rage and passed between them. I wish I haven't done that!...

Ayla, here is PART 19,

Yaya geçidinin on metre ilerisinde pusuya yatmış avcı – Trafik polislerini böyle çağırıyordum. – birden ortaya çıkarak, kırmızı sopasını kaldırdı ve durmamı işaret etti. Arabayı sağa çektim ve evrakımı çıkararak avcının yanına gittim. O, yüzünde, zavallı bir ceylan yavrusunu yakalayan bir kurtun memnuniyet ifadesiyle, sırıtarak elimi sıktı ve: ‘‘Assalamu Aleykum!’’ dedi. Bu davranış, Bişkek trafik polislerinin âdetiydi. Hatalı sürücüleri durdururlar; sürücü yanlarına geldiğinde, gülerek elini sıkar ve selam verirlerdi. Bunun anlamı: ‘‘Şimdi senden rüşvet isteyeceğim. Bu, çok hoşuma gidiyor. Bu yüzden gülüyorum!’’ demekti. Önceleri çok ağırıma giden bu davranış biçimine artık ben de alışmıştım. Bu yüzden hiç vakit kaybetmeden sordum:
- Ne kadar?
Yüzündeki gülümseme daha da yayıldı ve hakkını ister gibi:
- Yüz Som verseniz yeter...’’ dedi.
Ben de sırıtmaya çalışarak cevap verdim:
- Yüz Som çok... Elli Som yeter...

oh good! I thought he run over someone... I'll work on it tomorrow.

PART 19

Ten meters ahead of the crosswalk, a hunter- I was calling the traffic policemen like that- appeared suddenly, raised his red stick and signed me to stop. I moved the car to the right and taking out my documents I went near the hunter. He, with an expression of a wolf who had caught a poor young gazelle, shaked my hand, grinned and said: "Assalamu Aleykum" (Peace be with you). This behavior was the custom of Bishkek's traffic policemen. They would make faulty drivers stop, when the driver came near them they would shake their hands smiling and greet them. The meaning of this was: "I'm going to ask you for a bribe now. I like this very much. That's why I'm smiling". I eventually got used to this behavior, which I formerly had been offended by. That's why I asked without losing any time:
- How much?
The smile on his face spreaded even more and as if demanding his deserved share he said:
- If you give 100 Som it would be enough.
Trying to grin too I answered:
- 100 Som is too much... 50 Som is enough...

Ayla said that she will not be here for a few days. But still, I am sending a new post. Maybe someone wants to go on translation.

Here is PART 19

Razı olacağını biliyordum. Çünkü onu kızdıracak hiç bir hareket yapmamıştım. İkimiz de rolümüzü alışılmışa uygun olarak oynamıştık... Yanılmamıştım... Tam da kendisinden beklediğim gibi cevap verdi:
- Tamam, tamam. Elli som verin! Ama bundan sonra daha dikkatli olun! Geçiş önceliğinin yayalarda olduğunu bilmeniz gerek...
Elli somu ödedim ve arabama binerek sadece beş metre ilerideki sokağıma girdim.
Sekiz katlı, eski hapishane ya da öğrenci yurt binalarını andıran devasa apartmanımın karanlık girişine yaklaşırken etrafı dikkatlice kolaçan ettim. Takip edilmediğimi anlayınca, süratle içeri girerek kapıyı kapattım. Bu coğrafyada bütün apartmanların giriş kapılarında şifre vardı ve sadece apartman sakinleri ve onların tanıdıkları, bildikleri bu şifreyi kullanarak kapılarını açıp binalarına girebiliyorlardı. Benim, aceleyle girip kapıyı kapatmamın sebebi ise, şehirde sayıları ve saldırıları gittikçe artan gaspçıların muhtemel bir saldırısından korunma tedbirinden başka bir şey değildi. Eğer beni takip eden birileri varsa, şifreli kapıyı açıp içeri girmeleri mümkün değildi.
Karanlıkta, el yordamıyla bulduğum asansörün düğmesine bastım. Fakat lânet olası âlet, yine çalışmıyordu. Söverek merdivenlere yöneldim. Merdiven boşluklarında ve katların çoğunda ışık yoktu. Sekiz katı çıkmanın sıkıntısıyla, bu tırmanışın zifiri karanlıkta yapılma zorunluluğu birleşince, insan, ciddi bir eziyetle karşı karşıya kalıyordu. Bu karanlığın, ortak kullanım alanlarına takılan lambaların apartman sakinlerince çalınarak kendi dairelerinde kullanılmalarından başka bir sebebi olmadığını herkes biliyordu; fakat bu çirkin davranışın önü de alınamıyordu.
Polise verdiğim rüşvetten sonra, bir de apartmanın karanlık merdivenlerini tırmanmak zorunda kalışım, iyice keyfimi kaçırmıştı. Allah’tan apartman yöneticisine özel olarak verdiğim parayla aldırıp benim dairenin bulunduğu koridora taktırdığım lamba, yerinde duruyordu. Cebimden çıkardığım anahtarlıktan seçtiğim kocaman garip anahtarımla dairemin dış kapısını, daha sonra da küçük anahtarla iç kapıyı açtım ve sıcak daireme girdim.
Klasik Kafe’nin kapısından içeri girdiğimde saat yediye gelmek üzereydi. Girişteki ilk masada oturan Şef Arman, gedikli müşterilerden Dima ve güvenlik görevlisi, her zamanki gülümseyen tavırlarıyla ‘‘Hoş geldiniz!’’ diyerek elimi sıktılar. Biraz sonra gelecek dostumla yapacağımız özel sohbeti hesaba katarak, masalarına oturma davetlerini kibarca reddettim ve iç bölmeye doğru yürüdüm. Barın yanında müşterilerin verecekleri siparişleri beklemekte olan garson kızlar Aida, Yana, Ümüt ve Ulay, ben yanlarından geçerken, ağız birliği etmiş gibi, neşeyle ‘‘Merhaba!’’ dediler. Selamlarına karşılık verdim ve genç barmen Ermek’le tokalaşarak gidip cam kenarındaki masalardan birine oturdum.
Sandalyeme yerleştikten sonra, sipariş vermek için kızlardan birisini çağırmak üzere bulundukları tarafa baktığımda, onların gülerek beni izlediklerini fark ettim. Ağzımı açmama dahi fırsat tanımadılar. Bilmiş bir tavır takınarak, koro hâlinde sordular:
- Sütlü çay değil mi bayke*?
Ben de oyunlarına katıldım. Kızarmış gibi yaparak:
- Tamam, anladık... Herşeyi bilirsiniz siz... Şımarmayın da, çayımı getirin!’’ dedim. Beni kızdırdıklarını düşünerek birbirlerine bakıp bir kere daha kıkırdadılar. İki buçuk senedir, neredeyse her akşam üniversitedeki derslerimi bitirdikten sonra, bu kafeye gelmeyi alışkanlık hâline getirmiştim. Müşteri ve garsonların bir kısmı değişirken, benimle birlikte gedikli müşteriler ve bu kızlar, vefalı çıkmış; âdeta bu mekanın hiç değişmeyecekmiş gibi görünen kadrosunu oluşturmuştuk. Patrondan güvenlik görevlilerine kadar, Kafe çalışanları, önceleri bana da sıradan bir müşteriymişim gibi davranırlarken, zamanla samimi ve saygılı bir tavır içine girmişlerdi. Bunda, belki, hepsinden yaşlı oluşumun, üniversitede görevli bir hoca olduğumu öğrenmelerinin ve sanırım biraz da diğer müşterilerden farklı olarak beni içkiden ve kadınlardan uzak görmelerinin rolü vardı. Bu insanların hepsi de ayrı ayrı saygıya lâyık insanlardı. Özellikle garson kızlar... Yaşıtları gibi bedenlerini satarak, şimdi aldıklarından çok daha fazlasını kazanabilecekleri hâlde, bu kafede günde on iki saat, arı gibi çalışarak mütevazi bir aylığa razı oluyorlardı.


*bayke: ‘‘Ağabey’’ anlamında kullanılan Kırgızca söz.

im still admiring ayla's determination and knowledge

ok I'm back.
PART 20

I knew he would agree. Becuse I haven't done any action to make him angry. We have both played our roles in a suitable to expectations way. I hadn't been wrong... He answered exactly as I expected him:
- Ok, ok. Give me fifty som. But from now on be more careful! You should know that the crossing priority belongs to pedestrians...
I paid the fifty som and getting into my car I entered my street that was just five meters ahead.
When I got close to the dark entrance of my eight floored, resembling an old prison or a student dormitory huge apartment house, I quickly inspected the surroundings. When I understood that I hadn't been followed, I entered quickly and closed the door. In this area all the buildings had a secret code on their entrance doors and only the residents of the apartment or their acquaintances could open the doors and enter their buildings by using those codes. The reason I entered in a hurry and closed the door was nothing but a protection measure from the probable attack of the bullies which their number and attacks have been increasing gradually in the city. If any of them followed me, it was impossible for them to open the coded door and come inside.
In the darkness, I pressed the elevator button I have found with hand skill. But that damned piece of machinary wasn't working again. I headed towards the stairs swearing. In most of the staircases and floors there was no light.

(to be continued)

Welcome back, Ayla! Both I and my story missed you. I am sure the readers of your translations, too.

thanks metehan2001, I see that it has waited for me, I'll continue it tomorrow.

(part 20 continued)

A person was facing a serious torture when combining the distress of climbing eight floors with the difficulty of doing that in complete darkness. Everyone knew that the only reason for this darkness was that the residents of the building had stollen the lightbulbs which were put in the shared areas and used them in their own apartments; but this ugly behavior couldn't been put a stop to.
After the bribe I had given to the policeman, the necessity to climb the stairs of the building in the darkness had spoilt my mood entirely. Luckily, the lamp I had paid the building manager especially and made him put in the corridor in which my flat was, was still in it's place.I opened the outer door with the huge strange key , and then the inner door with the small key I have chosen from the key holder I took out of my pocket and entered my warm flat.

(to be continued)

(part 20 continued)

When I entered inside Classic Cafe's door the time was almost seven. Shef Arman who was sitting at the first table near the entrance, the regular guest Dima and the security guard shook my hand saying "welcome" with their usual smiling expression. Considering the special chat I was going to make with my soon to arrive friend, I refused their invitiation to sit at their table politely and walked towards the inner part of the room. The waitresses Aida, Yana, Ümüt and Ulay, who were waiting near the bar for the orders that the customers would give, as if they have agreed before, said "hello!" joyfully when I passed by them. I answered their greeting and after shaking hands with the young barman Ermak I sat at one of the corner tables.
After I settled myself on my chair, when I looked at the girls to call one of them and to order, I noticed that they were observing me laughing. They didn't give me a chance to open my mouth. Putting on a know-it-all expression they asked in a chorus:
- Isn't it tea with milk "bayke"*?

*bayke= a Kyrgyzian word meaning an older brother

(to be continued)

(last of part 20 )

I joined their game too. Acting as if I'm angry I said:
- Ok, understood... You know everything... Don't get spoiled and bring my tea!
Thinking that they have made me angry, they looked at each other and gigled once again. During the last two and a half years, nearly every evening after I have finished my classes, I turned coming to this cafe into a habit. While the customers and part of the waiters have changed, regular customers like me and these girls have remained loyal; we formed in this location a staff, that looked as if almost wouldn't change. From the boss to the security guards, the workers of the cafe, treated me as a regular customer at first, and in time began to treat me in a close and respectful way. Maybe my being older than all of them, their learning that I'm an official teacher in the university and I suppose their perception of me as different from the other customers keeping a distance from alcoholic beverages and from women had a role in that. Each one of those people deserved respect. Especially the waitresses... Even though they could sell their bodies like other girls in their age and earn much more than they got now, they agreed to work in this cafe for twelve hours a day like bees for a modest salary.

Ayla, thanks again. Here is PART 21

Aida, çayımı masaya bırakırken sordu:
- Bugün nasılsınız bayke?’’
- Sağol Aida!.. İyiyim ..’’ dedim ve ilave ettim:
- Sen nasılsın? Eşin Tarel - Tarel, uzun süre Klasik Kafe’de güvenlik görevlisi olarak çalışmış ve üç ay önce bu işinden ayrılmıştı. Birkaç yıl önce, Dünya Judo Şampiyonası’nda Kırgızistan adına yarışmış ve dereceye girmiş bir sporcuydu. – ve küçük kızın Şirin nasıllar?
- Teşekkürler, bayke!.. Tanrı’ya şükür, hepimiz iyiyiz..’’ diye cevap verdi Aida..
- Pekala.. Eşine selam söyle ve Şirin’i benim için öp!..’’ dedim.
Aida, yanımdan ayrılırken, içeriye ikisi kız, ikisi erkek yeni bir müşteri grubu girdi. Kızlar, benim çaprazıma düşen masaya doğru yürürken, yanlarındaki erkeklere fark ettirmeden bana doğru kaçamak bir bakış fırlattılar. Onların bu bakışları, her zamanki gibi, dikildikleri yerden kafeyi tarassut altında bulunduran garson kızların gözlerinden kaçmadı. Bana bakarak ‘‘Gördük!’’ der gibi gülümsediler. Ben de ‘‘Benim, hiçbir günahım yok!’’ anlamında ellerimi iki yana açtım.

PART 21
Aida asked me while placing my tea on the table:
- How are you today bayke (big brother)?"
- Thank you Aida, I'm well" I said and added:
- How are you? How is yor husband Tarel- Tarel had worked in Classic cafe for a long time as a security guard and had left his job three months ago. He was a professional athlete, who had competed a few years ago as a representative of Kyrgyzstan in World Judo Championship and had won a degree- and how is your little girl Shirin?
- Thank you bayke!... Thanks God, we are all well..." Aida answered.
I said:
- Fine... Give your husband my regards and kiss Shirin for me..."
When Aida moved away from me, a customer group of two girls and two men came inside. The girls, while walking towards the table diagonal to me looked at me with a secret glance without letting the men with them notice that. Those glances didn't escape the eyes of the waitresses who, as always kept the cafe under surveillance from the place they stood at. Looking at me they smiled as if saying: "We saw it!". And I opened my arms to two sides meaning "It's not my fault!"

Here is PART 22, Ayla.

Çayımı yudumlarken, kafenin yanındaki Rus Elçiliğinin bahçesini seyre daldım. Dışarda, yine lapa lapa kar yağmaya başlamıştı. Elçiliğin bahçesindeki yeşili hiç kaybolmayan çamların dalları karla örtülmüştü. Çamların arasına dikilmiş direklerdeki lambaların aydınlığında, havada uçuşan kar taneleri doyumsuz bir manzara meydana getiriyordu. Çocukluğumdan beri bu manzaraların seyrine tutkundum. Kimi yazar ve şairlerin, böylesine güzel manzaraların ortaya çıkışına vesile olan ‘‘kış’’ın ‘‘ölüm’’ü çağrıştırdığını söylemesi, bana her zaman saçma gelmişti. İnsanoğlunun yeryüzünde sebep olduğu bütün çirkinlik ve pislikleri bembeyaz örtüsüyle kapatan kış, bence hayranlık ve minnettarlığımızı hak ediyordu.

PART 22

While sipping my tea, I watched distractedly the garden of the Russian Embassy which was near the cafe. On the outside the snow began to fall in big flakes again. In the embassy garden the branches of the pine trees, that haven't lost their greenness at all, were covered with snow. In the light of the lamps that stood between the pine trees, the snow flakes flying in the air were producing a view you couldn't get enough of. Since my childhood I had been an admirer of this scenery. The saying of some authors and poets, that the appearence of these beautiful views caused by "winter" reminded "death", had always looked as nonsense to me. The winter, that covered with it's pure white cover all the ugliness and dirt humankind caused on earth, was in my opinion worth our admiration and gratitude.

Ayla, here is PART 23,
Şahid’in sesiyle dalgınlığımdan sıyrıldım:
- Merhaba, dostum!.. Bakıyorum, yine dalmışsınız..
- Merhaba Şahid!’’ dedim, elini sıkarak.. ‘‘Şu güzelliği seyrediyordum...’’ diye devam ettim. Şahid, karşımdaki sandalyeye oturdu ve gösterdiğim manzaraya baktı. Güzellik karşısında genellikle aynı frekansları paylaştığımız dostumun da bu manzaradan etkileneceğinden emindim.
Şahid, bir müddet gözlerini bahçeden ayıramadı. Sonra bana dönerek:
- Dikkatinize hayranım, kardeşim!’’ dedi ve devam etti:
- Bakmak.. Ve güzelliği görmek.. Bu günlerde herkesin harcı değil.. Her an çevremizde.. uzaklardan değil, hemen yakın çevremizden söz ediyorum.. bulunan güzelliklerden habersiz, bir koşuşturmacanın içinde yaşıyor; hayatımızı tüketip gidiyoruz. Yağan karın şu güzelliğini acaba şu anda kaç kişi fark ediyordur? Ya da, bak.. karşıdaki durakta bir eliyle yaşlı ninesinin elini tutmuş, öteki eliyle kar taneciklerini yakalamaya çalışan sevimli yumurcağın saf neşesindeki güzelliği, yanlarından geçenlerin kaçı görüyordur, dersiniz?
Araya girmezsem, Şahid’in yorumları sonsuza kadar devam edecekmiş gibi görünüyordu. Aida’ya işaret ettim ve kız, yanımıza gelince, Şahid’e sordum:
- Affedersin dostum! Aida, sipariş için bekliyor. Ne alacaksın?

Part 23:

Shahid's voice woke me up from my absentmindedness:
- Hello, my friend!... I had been looking, you were daydreamimg...
- Hello, Shahid!" I said, while shaking his hand. "I was watching this beauty..." I continued. Shahid sat on the chair and looked at the view I showed. As we shared generally the same taste about beauty, I was sure that my friend would be affected by this view too.
Shahid couldn't separate his eyes from the garden for a while. Then turning to me he said:
- I admire your attention my brother!" and continued:
- To look... and to see the beauty... These days it's not everybody's skill. In every moment in our surroundings... I'm not talking about far places but our near surroundings... we are unaware of the existing beauties, living inside a race, consuming and wasting our lives. I wonder how many people are noticing the beauty of the falling snow at this moment? Or, look... how many of the people passing near them, would you say, see the beauty of the innocent joy of the lovable mischievous child at the bus stop in front, who is holding his grandmother's hand in one hand and trying to catch the snow drops in his other?
If I didn't interrupt, it seemed that Shahid's comments would have continued endlessly. I pointed out to Aida, and when the girl came near us, I asked Shahid:
- Excuse me my friend! Aida is waiting to take your order. What would you like to have?

(the translation I found in the dictionary for "frekans" didn't seem to fit in the sentence, what does it mean?)

It is technical term but we also use the expression 'aynı frekans' as the meanings of 'aynı zevk, aynı beğeni etc' in colloquial Turkish. And Ayla, you translated it very well. Thanks.

Here is PART 24,
Şahid, kısa bir an bocaladı. Kendisine çok zor bir soru sormuşum gibi bir müddet şaşkınlıkla yüzüme baktı ve sonra herhâlde buraya akşam yemeğimizi yemek ve benim hâlâ öğrenemediğim bir mevzuda konuşmak için geldiğimizi hatırladı. Sonra, benim soruma, başka bir soruyla karşılık verdi:
- Siz sipariş verdiniz mi?
-Hayır.. açlıktan ölüyorum; ama senin gelmeni bekledim. Sanırım, şimdi verebilirim.’’ dedim. Sonra Aida’ya dönerek isteklerimi sıraladım:
- Aida! Ben balık şiş yiyeceğim. Fakat, iyi pişmiş olsun, tamam mı?
Sonra.. Beyaz ekmek... Yumuşak olsun! Ve...’’
Ukâlâ kız, sırıtarak sözümü kesti:
... Ve sprite... Çok soğuk olmayacak!..
Şu kızların beni kitap gibi okumalarına tahammül edemiyordum!
- Evet, evet!.. Bir de, fazla soğuk olmayan bir sprite!...’’ diye soğukça tekrar ettim.

PART 24,

Shahid looked indecisive for a moment. He looked confusedly at my face for a while, as if I had asked him a very difficult question and then he probably remembered that we came here to eat dinner and to talk about a subject I still didn't know. Then he answered my question with another question:
- Did you order?
- No... I'm famished but I have waited for you to come. I think I can order now" I said. Then turning to Aida I listed my wishes:
- Aida! I will have skewed fish. But it has to be well done, ok? Then... white bread... has to be soft! And..."
The know-it-all girl interrupted me grinning:
- And a sprite... not too cold!...
I couldn't bear those girls' reading me like an open book! And I repeated coldly:
- Yes, yes! And a sprite not too cold!"...

Ayla, her is PART 25,

Şahid, ses tonumdaki sinirli havayı fark etmiş, ancak ne olup bittiğini anlayamamıştı. Nereden bilsindi ki!.. Bu, her akşam kızlarla benim aramda cereyan eden bir oyundu. Ben, daha gözlerine bakar bakmaz, onlar sipariş vereceğimi anlar; yanıma geldiklerinde ben ‘‘Çay...’’ der demez, onlar derhâl, sırıtarak ‘‘sütlü...’’ diye ilâve ederlerdi. Yemek siparişi vermeye kalkışsam; siparişimin sonunu, onlar getirirdi: ‘‘Sprite.. Soğuk olmayacak!’’ Benim, kızarmış gibi görünmem, onları keyiflendirirdi.
Dostuma düşünmesi için yeterince zaman kazandırmıştım:
- Ne yiyeceğine karar verdin mi Şahidciğim?’’ diye tekrar sordum.
Şahid:
- Evet..’’ dedi ve Aida’ya dönerek ilâve etti:
- Ben de Fatih Beyin verdiği siparişin aynısını istiyorum.’’
Bardaki müzik setinde ‘‘Viladimir’in Şarkısı’’ çalıyordu. Sözlerini anlamadığım hâlde, bu şarkıyı çok seviyordum.. İki buçuk senedir burada yaşamama rağmen Rusçayı öğrenemediğim için bir kere daha hayıflandım.

PART 25,

Shahid had noticed the angry tone in my voice, however he couldn't understand what the matter was. And how should he know! This was a game that occured every evening between me and the girls. The moment I looked in their eyes they would understand what I was going to order; when they came near me, as soon as I said "tea..." they would add immediately "with milk...", grinning. When I attempted to order food; they would bring the end of the order: "Sprite... has to be not cold!". My angry appearance would amuse them.
I have earned enough time to let my friend think. I asked again:
- Have you decided what will you eat my dear Shahid?
Shahid said:
- Yes.." and added turning to Aida:
- I want the same order as of mr. Fatih's".
In the jukebox at the bar "the song of Vladimir" was playing. Although I didn't understand the words, I loved this song. I felt sorry for (pitied) myself because eventhough I have lived here for two and a half years, I couldn't learn Russian.

Thanks again, Ayla. PART 26
Barmen Ermek’e müziğin sesini biraz daha arttırması için işaret ettim. Şahid, işaretimi fark etti:
- Bu şarkıyı ben de çok seviyorum! Batı müziğinin kötü taklitlerinden başka bir şey olmayan şu yeni Rus parçalarına hiç benzemiyor.. Sanki bunda ben; tipik, saf, tabii ve çilekeş Rus insanını buluyorum. Ve bulduğum bu insanın da benden pek farklı olmadığını görüyorum.’’dedi.
Aslında ben de onunla aynı kanaati paylaşıyordum; ama yine de takılmadan duramazdım:
- Pekalâ sevgili dostum! Senin şu ecdadını, Semerkant’ta yaşayamaz hâle getirip, onların yurtdışına kaçmasına sebep olanlar; ele geçirdikleri her ülkeyi kan ve gözyaşına boğanlar da bu ‘‘saf, tabii ve çilekeş Rus insanları’’ değil miydi?’’ diye sordum.
Şahid hiç duraksamadan cevap verdi:
- Hayır! Emperyalist, gözü dönmüş Rus yöneticileriydi onlar! Devlet yöneticileri ve siyasetçiler ile sıradan insanları, lütfen birbirine karıştırmayalım...’’ dedi ve biz konuşurken, içeri girip köşedeki masalardan birine oturmuş olan bir çift ile yanlarındaki üç, dört yaşlarındaki kız çocuğunu göstererek konuşmasını sürdürdü:

PART 26

I signed to Ermek the bartender to turn up the music a little more. Shahid had noticed my gesture and said:
- I love this song very much too! It doesn't resemble the new Russian songs that are no more that an imitation of western music... It's as if I find in it the typical, natural and long- suffering Russian people. And I see that that person is no different from me.
As a matter of fact, I was sharing the same opinion; but still I couldn't remain without teasing and asked:
- Fine, my dear friend! Weren't the simple, natural and suffering Russian people, the ones who made Samarkand an impossible place for your ancestors to live in and made them escape abroad, who drowned every country they attained in blood and tears?"
Shahid answered without any hesitation:
- No! Let us not mix the government rulers and politicians with the common people." and pointing towards a couple with a three- four year old girl who got in while we were talking and sat by one of the corner tables he continued his speech:

Ayla,I appreciate your patience and determination. This is PART 27

- Şunları görüyor musunuz? Rus oldukları besbelli. Yüzlerindeki temizliğe, gözlerindeki ışıltıya bakınız!... Şu ufaklığın kocaman bir kız gibi hanım hanımcık oturuşundaki sevimliliğe bir dikkat ediniz... Bunları kendi hâline bıraksanız, sizce ellerine birer silah alıp başka bir insanı öldürebilirler mi? Hiç sanmıyorum.. Fakat, ihtiraslı yöneticilerin sakat politikaları doğrultusunda bu saf insanlar, pekalâ birer canavar hâline gelebilir! Bu, bence, onların değil, onları yöneten insanlık düşmanlarının suçudur... Dostum, ben, yıllar önce öğrendim ki, ‘‘Milletlerin değil; yöneticilerin ve siyasetçilerin haini, kötüsü, kusurlusu ve alçağı vardır.’’
Aida, servise başlamasaydı, muhtemelen Şahid’in konuşması daha uzun süre devam edecekti. Sevgili dostum her konuyu ciddiye alırdı. Bu yüzden, gerçekten, zaman zaman, ona soru sormaya çekinirdim. Benim derdim de buydu işte... Bildiğim konuları, başkalarından dinlemeye tahammül edemiyordum. Bu başkası, sevgili Şahid olsa bile...

PART 27

- Do you see those people? It's obvious that they are Russian. Look at the purity in their faces, the sparkle in their eyes!... Pay attention to the loveliness of that little girl sitting like a proper little lady... If you let them be, do you think that they would take weapons in their hands and kill other people? I don't think so. But under the direction of the defected politics of ambitious leaders, those innocent people can certainly turn into monsters! For me, it's not their fault, but the fault of the humanity enemies who run them... My friend, I have learned years ago that "There are malicious, bad, faulty and mean leaders and politicians, not nations".
If Aida hadn't started to serve us, Shahid's speech would have probably continued much longer. My dear friend used to take every subject seriously. That's why, from time to time, I would refrain from asking him questions. Well, my problem was that... I couldn't bear listening to subjects I knew from others. Even if that other had been dear Shahid...

Ayla, here is PART 28
Biz konuşurken, gürültünün arttığını fark ettim. Kafedeki bütün masalar dolmuştu. Kızlı, erkekli, çoğunluğu Kırgız olan gruplar, masalarını her çeşit içkiyle donatmıştı. Tek tük görünen Rusların tamamı ise, kızdı; yanlarındaki erkek arkadaşları da Kırgız.. Bu duruma artık şaşırmıyordum; çünkü Kırgızistan bağımsızlığını kazandıktan sonra, özellikle Bişkek’te sayıları önceleri oldukça fazla bulunan Rusların pek çoğu ülkeden ayrılmış, bir yolunu bularak Rusya’ya göçmüşlerdi. Onlardan boşalan önemli görevlere ise, Kırgızlar yerleştirilmişti. Şimdi güç ve para, ülkenin gerçek sahipleri olduklarını düşünen yerli halka geçmişti. Bu yüzden, iş bulmakta güçlük çeken ve geleceklerini pek de parlak görmeyen gencecik Rus kızlarını, Sovyet döneminin tam aksine, Kırgız erkeklerin yanında görmek, artık son derecede olağandı..
İçilen bira ve votkaya paralel olarak müşterilerin kahkahaları da sıklaşmaktaydı. Yakındaki masalardan birisinde oturan gençlerin, şamata ve kahkahaları, diğerlerini bastırıyordu. Hele birisinin kadınla erkek arası, ya da çakal çığlığına benzeyen gülüşü dayanılmazdı! Âdeta, masalar arasında bir kahkaha ve bağırtı yarışı varmış gibi geldi bana... Allah’tan Klasik Kafe’de canlı müzik yoktu. Olsaydı, gerçekten hâlimiz haraptı.

PART 28

I noticed that while we were talking the noise has increased. All the tables in the cafe got filled. Groups of girls, boys, mostly Kyrgyz, set their tables with all kinds of drinks. All of the few Russian looking ones were girls; and the boyfriends with them were Kyrgyz. I wasn't surprised with this situation any more; Because since Kyrgyzstan has gained it's independence, most of the Russians, who many of them had lived especially in Bishkek, left the country and found a way to immigrate to Russia. Kyrgyzians were placed in the important jobs they have left. Now power and money were handed to the local people, who felt that they were the true owners of the country. That's why it was very common to see the young Russian girls, who were having trouble in finding jobs and didn't see their future brightly, with Kyrgyz men, on the contrary to the Soviet period...
Parallel to the beer and vodka that was drunk, the loud laugh of the customers became more frequent. The commotions and laughters of the youngsters sitting at one of the nearby tables, were increasing the laughter of the others. Especially, the laughter between a woman and a man or the laughter which resembled a scream of a jackal couldn't be endured. In fact, it looked to me as if there was a laughter and shouting competition between the tables... Fortunately there was no live music in Classic Cafe. If it had been, we would have been really doomed.

Ayla, I hope, this activity is helpful to some of our friends in this site.

This is PART 29

Buluşmak üzere başka bir yer seçmediğimiz için neredeyse pişman olmaya başlamıştım ki, Şahid, konuşmaya başladı:
- Fatihciğim! Siz bana göre daha realist ve pratiksiniz. Bilirsiniz, sizin görüş ve değerlendirmelerinize daima itibar etmişimdir. Bu yüzden, bu akşam sizinle buluşmayı ve beni uzun zamandır meşgul eden, oldukça şahsi ve önemli bir meseleyi konuşmayı arzu ettim..
Durum, galiba sandığımdan daha ciddiydi! Önemli bir konuda danışılan kişi konumunda olmak, biraz ürkütücüydü. Mecburi sorumlulukların üstüne yüklenen ilâveler, beni her zaman biraz huzursuz etmiştir.. Fakat, karşımdaki, dostum Şahid’di. Elimden geldiğince ona yardım etmeliydim.. Bu, beni ürkütse bile ..
- Mesele nedir, Şahid?’’ dedim. ‘‘Ders çıkışından beri merak içindeyim. Ucundan şöyle bir çıtlattın; arkası gelmedi. Ben de üsteleyip seni bunaltmak istemedim. Umarım, korkulacak bir durum yoktur?’’
Şahid’in, yüzü hafifçe pembeleşti; biraz tutukça cevap verdi:

hello! i decided to have a try again.. unfortunately there are parts in the brackets that i either couldn't translate or i am not sure about at all..

[Buluşmak üzere başka bir yer seçmediğimiz için neredeyse pişman olmaya başlamıştım ki] Shahid started talking:
- Dear Fatih! To my mind, you are more realistic and practical. You know, I always showed respect to your opinion and views. That is why this evening meeting with you and making myself busy for a long time, I wanted to talk of a quite personal and important issue..
The situation was maybe more serious than I thought! It was a little scary to be a person in a situation when he is consulted with on a serious subject. Increased pressure over obligatory responsibility always made me feel uneasy.. But there was my friend in front of me, Shahid. I must have given him help from my hands.. [As if it even made me startle]..
- What is the issue, Shahid? I asked. - I am worrying since leaving the lesson. You gave a hint from an end like that, the sequel hasn’t come. I insisted and I didn’t want to distress you. I hope there is no problem to be frightened of?
Shahid’s face pinked a little, he answered after short hesitation:

Welcome back rena, I'll translate without reading yours and then we can compare:

PART 29

I was almost beginning to regret that we haven't chosen another place to meet, when Shahid began to talk:
- My dear Fatih! You are more realistic and more practical than me. You know that I have always respected your opinions and evaluations. That's why I wished to meet with you tonight and talk to you about a rather personal and important issue, that is bothering me for a long time.
It seemed that the situation was more serious than I thought! It was a little scary to be at the place of someone whose advice was looked for in an important matter. The additions loaded on the necessary responsibilities have always made me a little uneasy. But the person in front of me was my friend Shahid. I had to help him as much as I could... Even if it scared me... I said:
- What's the matter Shahid? Since the end of the lessons I've been in a worry. You dropped a little hint but the rest of it didn't come. And I didn't want to insist and distress you. I hope there isn't a situation to be scared of?"
Shahid's face turned a little pinkish... After hesitating for a while he answered:

hello ayla!

now i see what is wrong in my translation, besides those parts i separated with brackets thanx!

Rena ve Ayla, çabalarınız için teşekkürler.
İşte, 30. PARÇA

- Fatihciğim, tanışmamızın geçmişi çok uzun değil; ama bugüne kadar tanıştığım insanlar arasında sizin beni en iyi anlayanlardan birisi olduğunuza inanıyorum.’’dedi ve sonra düşüncelerini bir sıraya koyuyormuş gibi bir müddet sustu. Masadaki Davidof paketinden çıkardığı sigarasını yaktıktan sonra devam etti:
- Bildiğiniz gibi, benim kadınlara bakış açım, alışılandan epeyce farklı.. Ne bileyim.. Belki biraz geleneksel.. Kadına sadece tensel açıdan bakan modern tavrı, bir türlü benimseyemedim. Amerika’da da durumum, pek farklı değildi. İnanmayacaksın ama, karşılaştığım kadınların tamamı, ilişkilerinde pratik, faydacı ve tensel bir yaklaşım içindeydiler. Ve bu yüzden ben, hep onlardan kaçtım.. Uzak durdum onlara.. Estetik değerler üzerine kurduğum, kendi dünyamın yalnızlığına sığındım. Bu yalnızlığı, o tür geçici, bedensel zevklere dayalı birlikteliklere tercih ettim. Ve şimdi...
Şahid, sözünü tamamlamadı. Durdu ve dışardaki karın yağışını seyre daldı. Konuşmasının gidiş istikametini, sanki seziyordum. Ancak, içimden bir ses, durumu tabii seyrine bırakmanın daha uygun olacağını söyledi..Ben de bir Davidof yakarak sokaktan geçenleri izlemeye başladım ve süküt ettim.

30. PARÇA

- My dear Fatih, we don't know each other for long; but among the people I have met till today I believe that you are the one who understands me best." he said and then kept quiet for a while as if he was trying to arrange his thoughts. After he lit the cigarette he took out of the Davidoff pack he continued:
- As you know, my point of view about women is quite different from what might be expected... I don't know... Maybe a little traditional... I couldn't in any way assimilate the modern way of looking at a woman just from the physical aspect. My situation in America wasn't very different. You wouldn't believe, but all the women I met behaved with a practical, utilitarian and a physical approach. That's why I have always avoided them. I have remained in a distance from them. I have found a refuge in the solitude of my own world that I founded on aesthetical values. I preferred that loneliness over togetherness based on those temporary, physical pleasures. And now...
Shahid didn't complete his words. He stopped and watched thoughtfully the falling of the snow outside. It was as if I could feel the direction of his talk. But a voice inside me said that it would be more appropriate to let the situation to it's natural course. I lit a Davidoff too, began to watch the people walking by at the street and remained silent.

Ayla, this is PART 31
Sigarasının izmaritini küllükte ezdikten sonra, Şahid, konuşmasına hiç ara vermemiş gibi kaldığı yerden devam etti:
- ...Ve şimdi.. sevgili Fatih, hep kaçtığım ya da karşısında temkinli ve tedbirli olmaya çalıştığım ‘‘kadın’’ın cazibesine kapılmaktan kendimi alıkoyamadığımı size itiraf ediyorum.
‘‘Eyvah!’’ dedim içimden.. ‘‘Eyvah ki eyvah!’’.. Bu, başka zaman ve mekânların adamı.. bu benim sevgili dostum Şahid, okuduğum binlerce geçmiş zaman aşk macerasının ya da bizzat tanık olduğum, unutulmaz, ama bir o kadar da nadir aşkların kahramanlarının tutulduğu hastalığa yakalanmıştı: Aşk, iflâh olmaz bir hastalıktı.. Bir anda, Mecnunlar, Ferhatlar, Hüsrevler, Tahirler, Romeolar zihnimde geçit resmine başladılar. Lise yıllarında, aynı sırada oturduğum arkadaşım Ordulu Aziz, geldi hatırıma.. Okulumuzun kız erkek karışık tek sınıfındaki, bizim, yüzüne bile bakmadığımız, şimdi adını bile unuttuğum çirkin bir kıza âşık olmuştu, Aziz... Arslan gibi, yakışıklı bir delikanlıydı. Boksördü. Voleybolda, futbolda okul takımının as elemanlarından biriydi. Orhan Gencebay hastasıydı. Onun, ‘‘Bir Teselli Ver’’i Orhan Abimizden daha iyi okuduğuna inanırdık.

hello! i know i'm a bit late.. but still let me post my translation of part 30.. i didn't cheat, ayla!

- My dear Fatih, I didn’t get acquainted with you much long ago but I believe that you are the one of the most familiar people that I knew till today, he told and made a pause as if arranging his thoughts. Having lit a cigarette that he took out of a Davidof package laying on the table, he continued:
- You know, my view of women is rather different from a common one.. How can I know.. Maybe a little traditional.. I couldn’t cope with the modern style to look at a woman as a sexual object. My situation in America was not much different. You won’t believe but all women I met were practical, mercenary, and had sexual affairs. So, I left all of them.. I stopped far to them.. I hided to the loneliness of my world where esthetic values were saved. I preferred that loneliness, to that kind of temporary physical delight.
And now…
Shahid didn’t finish his word. He stopped and plunged into watching the snow outside.
However, my inner voice me told that it would be more suitable to leave the current of the situation.. Lightening a Davidof I also began looking at those from the street and became silent.


not let my check myself by your translation, ayla

hmmm.. i got some parts in a different way

different doesn't mean wrong rena, in fact I liked some of yours better than mine

thank you, ayla!
but i don't mean the way of expressing the same idea, but the different sense of a tr sentence i got my level is still not enough for the story... well, let me go on working then!

Yes, sometime I struggle with sentence structure too. Let's work on the next part and let metehan correct us

i'm afraid i'll be able to post the translation of the next part only tomorrow again..

PART 31

After squashing the end of his cigarette in the ashtray, Shahid continued his talk from the point he stopped as if he hadn't taken a break at all:
- And now... my dear Fatih, I'm confessing in front of you that I couldn't help myself from being grabbed by (carried away by) the charm of "women" that I've always escaped from or tried to act in a dignified and a prudent way in front of.
"My God!" I said to myself... "Oh my God!"... He is a person of another times and places... My dear friend Shahid, has been caught in the illness of the thousand old times love adventures I had read and known in person, of the unforgetable but at the same time rare love heros: Love was a hopeless sickness... At that moment all the Mecnuns, Ferhats, Hüsrevs,Tahirs, Romeos began to march in my mind. My friend Aziz from Ordu, who sat in my row in my highschool years came to my mind. In the only girl-boy mixed class, Aziz had fallen in love with an ugly girl, who we didn't even look at her face and who I don't even remember her name... He was a handsome young man, like a lion. He was a boxer. He was one of the ace (champion) members of school's volleyball and basketball teams. He was an Orhan Gencebay fan. We believed that he could read his "Give me a consolation" better than our brother Orhan.

as i promised, my try of part 31

Having squashed the butt of the cigarette in the ashtray, Shahid went on talking from the point he stopped as if he gave no pause:
- … And now.. dear Fatih, I confess that I couldn’t stand being seized by “woman’s” attractiveness, I always escaped and tried to be careful and sensible.
“My god!” I told to myself.. “Really my god!”.. This is a man of a different time and place.. my dear friend Shahid, thousands of love adventures I read about or witnessed myself, unforgettable, but had caught the love sickness that much uncommon for love heroes: love was a sickness with no recovery.. In a while pictures of the Mejnuns, Ferhats, Husrevs, Tahirs, Romeos began marching in my mind. I recollected my school friend Ordulu Aziz who I was sharing the same desk with... Our Aziz who fell in love with an ugly girl, the girl from the only girls and boys mixed class of our school, I even have forgotten her name now, we, all of the classmates, even didn’t notice her… He, a young guy, handsome like a lion. A boxer. One of the school volleyball and football teams’ champions. Fascinated by Orhan Gencebay. We believed that he sang “Bir Teselli Ver” better than our dear Orhan.

Sorry, I was out for an unespected trip. Therefore I haven't sent the post.
Here is PART 32
Bizi gözleri görmeyen, burnu havada kızların pek çoğunun ona yanık olduğunu bilirdik; fakat o, şu adını bilmediğim, bitişik sınıftaki çirkin kızdan başkasına bakmazdı.. Kız, bed suratlının biriydi aslında; ama bir hava, bir kapris... Sanki Türkiye güzeli!. Bizim Aziz’i adam yerine koyup, şöyle bir kaçamak bakış bile fırlatmazdı. Belki de Aziz’in farkında bile değildi. Ama benim can dostumun kara sevdalı olduğundan habersiz bulundukları bu kızı, okul çıkışında takip etme cüretini gösteren birkaç arkadaşı, Aziz'in adamakıllı benzettiğini(dövdüğünü) hâlâ hatırlarım.. Aziz, anne ve babasını göndermişti, kızı istetmeye.. Ailesi de, kız da reddetmişti bu teklifi.. Sonra, kızın kaydını başka bir okula aldırmışlardı. Aziz de okulu bırakmıştı bunun üzerine.. Yıllar sonra, bir arkadaştan onun polis olduğunu, evlendiğini ve şarkta, bir şehirde çalıştığını öğrenmiştim.
Şahid’in sesiyle dalgınlığımdan sıyrıldım:
- Evet, dostum! Artık duygularımı kontrol edemez hâldeyim. Daha önce yaşamadığım bir tecrübe bu.. Bir kadın, belki de bana karşı hiçbir bilinçli eyleme girişmeden, beni fethetti. İç dünyama hakim oluverdi.. O kadar güzel.. ve öyle asil bir duruşu var ki.. İnsanların bütün kişisel farklarını yok ederek, onları düpdüz hâle getiren Sovyet sistemi içinde onun bu asil tavrını nasıl muhafaza ettiğine şaşırmamak mümkün değil! İnanır mısın bilmem; son zamanlarda, neredeyse her günümün her bir anı onu düşünmekle geçiyor!

PART 32
We knew that many cocky girls, who didn't even look at us, were in love with him. But he didn't look at any other than that ugly girl whom I didn't know her name and learned in the next- door class! The girl was actually a BED faced, but such a mood, such a whim… As if she were Turkey's beauty queen. She didn't even consider our Aziz enough to throw a casual look at him. Maybe she wasn't even aware of Aziz. But I still remember that some of her friends, who didn't know that my soul mate Aziz was lovesick and dared to follow her after leaving school, had beaten Aziz thoroughly (?). (I'm not sure who followed whom and who beat who here…help metehan!)
Aziz had sent his mother and father to ask her marry him. Both her family and the girl had refused this offer. After that they had registered the girl in another school. And Aziz had left school for that reason. Years later, I have learned from a friend that he became a policeman, married and worked in a city at the Far East.
I awakened from my abstractedness with Shahid's voice:
- Yes my friend, I'm in a situation where I can't control my feelings. This is an experience I haven't lived before. A woman, maybe even without acting consciously towards me, has conquered me. She has such a beautiful and noble pose that… It's impossible not to be amazed by how she succeeded in keeping her noble manners inside the Soviet system, which wiped off all personal differences between people and brought them into a flat situation! I don't know if you believe me; lately almost every moment of my each day is passing with thinking about her!

Ayla, I tried to correct some sentences in PART 32, but I am not sure if you like them.

'We knew that many cocky girls, who didn't even look at us, were in love with him. He didn't look at any of them but only that ugly girl studying in the next-door class whose name even I didn't know! Even though she was a sour-faced girl in fact, but still a lofty and capricious one too…'

'But I still remember that some of our friends, who didn't know that my soul mate Aziz was lovesick, followed this girl for a date after class, had been beaten by Aziz thoroughly.

Aziz had sent his parent to the girl's house to ask her parent's permission for the marriage. But both, her parent and the girl had refused this offer. After that they had registered the girl in another school. And Aziz had left the school for that reason. Years later, I have learned from a friend that he became a policeman, married and worked in a city at the Eastern Turkey.'

thank you metehan, it's clearer now, especially the sentence with the following and beating... I'm waiting for the next part

Here is PART 33,

O konuşurken, ben, sözkonusu soylu güzelin kim olduğunu çıkarmaya çalışıyordum. Şahid’in Luda’ya ilgisini fark etmiştim; ancak tarif ettiği kadının nitelikleriyle Luda’nınkini karşılaştırdığımda, sanki daha başka birisi hakkında söz ediyormuş gibi geliyordu bana. ‘‘Dur bakalım!’’ dedim, kendi kendime.. Nasıl olsa birazdan bu kadının kim olduğunu öğrenecektim.. Nitekim fazla beklememe gerek kalmadı. Şahid, konuşulması uygun olmayan bir konudan söz ediyormuş gibi, utana sıkıla açıklamasına devam etti:
- Bugüne kadar ilgimi, zor olsa da, kendisinden de, sizlerden de gizlemeye çalıştım. Başarabildim mi bilmiyorum..
Zavallı dostum!.. Eğer bu kadın Luda ise, Şahid, kesinlikle sınıfta kalmıştı. Çünkü, Bölümdeki, neredeyse, bütün hocalar, durumun farkındaydılar. Zaten, bunların çoğu kadındı ve bu tür gönül ilişkileri, kadınların gözünden asla kaçmazdı.. Ben bile hissettikten sonra...
Zorlansa da, Şahid, itiraf kapısını bir kere açmıştı. Ağır aksak konuşmasını sürdürdü:
- Şu sıralar, başıma gelen bu sıradışı olay üzerinde çok düşündüm. Sevilenden uzakta durmak, mümkün değil.. Buna dayanamayacağımı anlamış bulunuyorum. Öte yandan, ona yakın olmak da belirli prosedürleri başarıyla tamamlayabilmeme bağlı..

part 33

While he was speaking, I was trying to understand who was that noble beauty in question. I realized Shahid’s interest in Luda, however I was comparing Luda’s qualities with the woman’s description, I felt as if he was speaking of someone else. “Let’s wait and see!” I told to myself.. Somehow I would learn who was that woman in a while. Actually I didn’t have to wait more. Shahid, as he was telling an unexpected subject, continued explanation shyly:
- Till nowadays if my relation was difficult, I tried to hide it either from myself, or from you. I don’t know if I had succeeded…
My poor friend!.. If this woman was Luda, Shahid would definitely stay in the room. Because almost all the teachers at the department were aware of the situation. Already most on them here were women and this type of heart relations never escape from women’s eyes. Even I felt later...
If being forced too, Shahid opened the door of confession for one time. He continued his slow crippled talk:
- I thought much of this extraordinary event that came into my mind like that. It is impossible to beware of the loved one. I understood that I wouldn’t endure that. On the other hand, I have to succeed in some specific procedures to be close to her..

PART 33, my try

While he was talking, I was trying to figure out who was that noble beauty in question. I had noticed Shahid's interest towards Luda; But when I compared the characteristics of the described woman with those of Luda, it seemed to me as if he was talking about someone else. "Let's wait and see" I said to myself. In any case I was going to learn who this woman was in a while. Anyhow I didn't have to wait for long. Shahid continued his explanation bashfully and ashamedly as if he was talking about an unsuitable subject:
- Until this day, even if it was hard, I tried to hide my interest both from her and from you. I don't know whether I have succeeded.
My poor friend! If this woman was Luda, Shahid had certainly failed class. Because almost all the teachers in the department were aware of the situation. Anyhow most of them were women and this kind of heart matters wouldn't ever escape from the eyes of women. After even I have felt it...
Although he was under strain, he had already opened the confession door. Very slowly he continued his talk:
- Lately I have made a lot of thinking about this extraordinary event that happened to me. It's not possible to stay away from the beloved one... I understand that I can't endure it. On the other side, being close to her depends on my ability to complete successfully some specific procedures...

Rena, Ayla did the corrections which I was thinking to do. I am sure you have compared the two translations and you have seen some differences. Please, don't give up your efforts due to gain more ability in your Turkish.

Here is just one correction:

'- Until this day, even if it was hard, I tried to hide my interest towards her, both from her and from all of you (all the teachers). I don't know whether I have succeeded.'

POST 34
İçinde bulunduğumuz vaziyetin bütün ciddiyetine rağmen, Şahid’in son cümlesini duyduğumda; özellikle bir kıza yapılacak arkadaşlık teklifini, dışarı çıkma davetini, ‘‘Prosedür’’ sözüyle ifade ettiğini işittiğimde, az kalsın, kontrolümü kaybedip, müthiş bir kahkaha patlatacaktım.. Bereket versin ki, Aida, tam zamanında yetişti ve boşalan yemek tabaklarını masamızdan toplamaya başladı. Sanki garson kız, Türkçe biliyormuş gibi, yanımızdan ayrılıncaya dek, Şahid’in konuşmasına ara vermesi bana oldukça tuhaf göründü. Dostumun heyecanı, hem daha da pembeleşen yüzünden hem de titreyen sesinden açıkça anlaşıyordu:
- Onun adını, kendi kendime kaç bin defa telaffuz ettiğimi hatırlayamıyorum, dostum. Ama şimdi, bu mahrem sırrı, ilk defa başka biriyle paylaşmak durumundayım.. Kim olduğunu öğrendiğinizde, sanırım, bana siz de hak vereceksiniz. Bir insanın, onu tanıdıktan sonra, eski limitleri içinde davranmaya devam etmesi münkün mü, aziz kardeşim!.. İşte, beni görüyorsunuz.. Bütün, davranış ve düşünüş kalıplarım parçalandı.. Ama inanınız ki şu anda içinde bulunduğum hâlden şikâyetçi değilim. Bu.. nasıl söyleyeyim bilmiyorum.. İnanılmaz bir tecrübe!.. Bunca yıldır, o kadar farklı mekânlarda yaşayıp istiflediğim tecrübe depomda böylesine farklı, böylesine etkileyici, böylesine beni benden alıp başka bir şeye dönüştüren bir deneyim bulunmuyor, desem, bana inanır mısınız?

( I think, this is a little difficult part for translation)

oh, a challenge! good, I'm looking forward to try it...

PART 34

In spite of the seriousness of the situation we were in, when I heard Shahid's last sentence; especially when hearing his friendship offering to a girl, asking her out, expressed with the word "procedure", I was about to lose control and burst into a terribly loud laugh. Thank goodness that Aida made it right on time and began to clear the empty food plates from our table. Shahid's stopping with his talk until she moved away from us, as if the waitress knew Turkish, looked rather strange to me. My friend's excitement was clearly understood both from the turning of his face pinker and from his trembling voice:
- I can't remember how many thousands of times I have pronounced her name to myself, my friend. But now I'm about to share this private secret with someone for the first time... When you learn who she is, I think you'll justify me too. After knowing her, is it possible for a person to continue acting within his old limits my dear friend! Here you see me... All my behaving and thinking patterns have been smashed... But believe me that I'm not complaining about the situation I'm in right now. This... I don't know how to say this... is an unbelievable experience! Would you believe me, if I say that I don't have any experiment stacked in my experience store after so many years of living in so many different places, that is so different, so influential, so taking me from myself and turning me to something else?

Ayla! Can you see too, how improvement you have done in this translation proces till now? Have you ever compared your first translations with the latest ones? I want to congratulate you once more!

metehan, I haven't compared till now, I think that I'm actually improving both my Turkish and my English so thank you for the opportunity.

PART 35
Şahid, kendisini kaptırmış, sürekli anlatıyordu. Bir taraftan onun heyecanı ve benim hiç yaşayamadığım bu hârikulâde deneyim, beni imrendiriyor, - hattâ kıskandırıyor -; öte taraftan da durumu biraz çocukça, biraz da abartılı bulmaktan kendimi alamıyordum. ‘‘Yeter artık Şahid!..’’ dedim içimden.. ‘‘Yeter, be dostum! Kimmiş bu yirmi birinci asrın güzeli; söyle de öğrenelim...’’ Düşündüklerimi tam dillendirmek üzereydim ki, benden sonra kafeye gelip çaprazımdaki masaya oturan dörtlü gruptan genç Kırgız güzelinin beni göstererek yanındaki kız arkadaşıyla fısıldaştığını fark ettim. Dikkatle kendilerine baktığımı görünce, ikisi de gülümsedi. Kırgız olanın gülüşündeki dâvetkâr ima, gözümden kaçmadı. Bu kızların cesareti, gerçekten, müthişti. Yanlarındaki erkek arkadaşlarına aldırmadan, nasıl da bir başkasına kur yapabiliyorlardı! Bizim memlekette olsa, bu kadarcık bir bakış bile, Allah korusun, kan çıkmasına yeter de artardı bile..
Bir an dağılan zihnimi toparlayarak, yeniden Şahid’in anlattıklarına yoğunlaşmayı denedim. Dostum, koluma dokundu ve mahcup bir tavırla:
- Umarım, şahsî problemimi anlatarak sizi sıkmıyorum, Fatih?’’ dedi. Galiba, çaprazımızdaki masaya yönelttiğim masum dikkatimi fark etmişti. Gerçeği açıklamak, vakit alacaktı. Gülümseyerek cevap verdim kendisine:

PART 35

Shahid had been caught and was talking continuously. On one side his excitement and his wonderful experiment I have never lived was rising my interest- even was making me jealous-; on the other hand I couldn't refrain from finding the situation a little childish and a little exaggerated. "That's enough Shahid!" I said to myself. "Come on, stop it my friend! Who's that beauty of the twenty first century; say it so we'll know..."
I was just about to express my thoughts, when I noticed that the young Kyrgyz beauty, who came after us with the group of four and were sitting on the table diagonal to ours, was pointing at me and whispering with the girl sitting next to her. When they saw that I was looking at them carefully they both smiled. The inviting hint in the smile of the Kyrgyz girl didn't escape from my eyes. The courage of these girls was really amazing. How could they court another man without minding the men with them! If it happened in our country, even this little glance, God forbid, was more than enough for causing blood shed...
Pulling my mind which had scattered for a moment together, I tried to concentrate again with what Shahid was saying. My friend touched my sleeve and said with a bashful expression:
- I hope that I'm not boring you with telling my personal problem, Fatih?
It seemed that he noticed my innocent interest towards the table across. Clarifying the truth would take some time. I answered him smiling:

I see, thank you metehan2001
I'm waiting for the next part

PART 36

- Hayır dostum!.. Ne münasebet! Lütfen, devam et.. Seni dinliyorum..
- Evet Fatihciğim.. Ludmila’dan bahsediyorum! Hani Tanrı’nın özene bezene yarattığı kimi güzeller vardır ya.. İşte, onlardan birisi olan Ludmila’dan!.. Sırf o deniz mavisi gözlerine daha yakından bakabilme fırsatını yakalamak için, işle ilgili birtakım gerekçeler bulup masasının yanına oturduğumu itiraf etsem, beni kınar mısınız? Bu kısa mutluluk anlarında, kadife yumuşaklığındaki sesini dinlerken.. gülümseyişindeki sevimliliği seyrederken, kendimden geçtiğimi söylesem, bana inanır mısınız? Sevgili kardeşim, yaşadığım bu hâlin adı, sizce de aşk mıdır? Ya da bu, aşk değilse; nedir, sizce?
Şahid, sustu ve soran gözlerle bana baktı. Ne diyecektim, şimdi? Ne demeliydim? Tahminim, doğru çıkmıştı: Luda’ydı sevdiği kadın... Yabancı Diller Bölüm Başkanı Luda.. Güzel, sempatik, neşeli ve zeki Luda.. Fakat, bu özellikleri, onu, sıradışı bir insan olarak gördüğüm Şahid’in sevdiğini söylediği kadının yüce konumuna yükseltebilir miydi?.. Yoksa, Şahid, içinde bulunduğu durumun etkisiyle Luda’yı biraz idealize mi ediyordu? Belki de, dostum, Luda’da benim fark edemediğim bazı üstün nitelikler görmüştü.. Çünkü ben, bu sevimli kıza, hiçbir zaman, beraber olabileceğim bir kadın nazarıyla bakmamıştım.

PART 36

- No my friend! .. No way (that's impossible)! Please continue... I'm listening to you...
- Yes my dear Fatih... I'm talking about Ludmila. Do you know God's special* creation of beauties... Well Ludmila is one of them. Would you condemn me if I confess, that I find lots of work related reasons to sit near her table just to seize the opportunity to see her sea-blue eyes up close? Would you believe me if I told you, that at those short happy moments, when listening to the velvet softness of her voice... while watching the loveliness of her smile, I forget myself? My dear brother, do you think that the name of this situation I'm living, is love? And if it is not, what do you think it is? Shahid quietened and looked at me with asking eyes. What was I supposed to say now? What should I say? My guess turned out to be true. The woman he loved was Luda... The head of Foreign Languages Department Luda... The beautiful, likeable, joyful and smart Luda... But could these characteristics elevate the woman he said he loved to the high location for Shahid, whom I saw as an extraordinary man? Or maybe by the influence of the situation he was in, Shahid was idealizing Luda a little? And maybe my friend had seen in her some superior qualities that I couldn't notice... Because I have never considered this lovely girl as a woman I could be with.

* I'm not sure about "özene bezene"

Thank you metehan2001, I understand

You are welcome, Ayla. Here is PART 37,

Şahid’in gözleri, merak ve endişeyle üzerime yönelmişti. Bir kere daha, oldukça kritik bir konumda bulunduğumu düşündüm. İçimde, o anda, dayanılmaz bir kaçış arzusunun doğduğunu hissettim. Kalkıp kafeden çıkmak.. ve mümkün olduğunca uzaklaşmak.. Fakat, yapamadım.. Yapamazdım da.. Dostumun yüzündeki ifade, adetâ bana ‘‘N’olur, beni onayla!.. Bu kıza âşık olmakla hata etmediğimi söyle!.. Onun, benim sevgime lâyık bir insan olduğunu sen de tekrarla!..’’diyordu.. Çok fazla alternatifimin bulunmadığı açıktı. Olumsuz bir yorum, Şahid için tam bir hayal kırıklığına sebep olabilirdi. Dürüst, ama aynı zamanda dikkatle düşünülmüş bir cevap vermeliydim ona.. Ayrıca, düşünmek için çok fazla vaktimin olmadığını da görüyordum.
- Dostum!’’ dedim, gözlerinin içine bakarak. ‘‘Sen, rol yapmayı beceremeyen insanlardansın. Bunu biliyorum ve bu yüzden, anlattıklarında samimi olduğuna yürekten inanıyorum. Evet.. bana göre de yaşadığın bu deneyimin adı, aşktır... Talihli adamsın, Şahid Bey dostum! Ben, hiç böylesine dolu dolu bir aşk yaşayamadım. Allah, kimilerini senin gibi aşk kahramanları; kimilerini de benim gibi sadece seyirci ya da o kahramanların hikayelerinin yazıcısı olarak yaratıyor. Ne diyeyim... Yaratıcı olan O!.. Nasıl isterse, öyle yaratır..’’

PART 37,

Shahid's eyes were turned towards me with anxiety and worry. Once again I thought that I had been in a rather crucial situation. At that moment I felt an irresistible wish to escape rising in me. To get up and get out of the cafe... and to go away as far as possible... But I couldn't do it... I could never do that either... The expression on my friend's face was saying: "Please approve of me... Tell me that I haven't made a mistake falling in love with that girl!... You too repeat that she is a person worth my love!"... It was clear that I didn't have much choice. A negative comment could cause Shahid a complete disappointment. I had to give him a honest, but at the same time well thought reply. Besides, I could see that I didn't have much time to think.
- My friend!" I said, looking into his eyes. "You are a person who can't role play. I know that and that's why I believe deeply that what you've said was sincere. Yes, according to me too the experience you are living is love... You are a lucky person, my friend Mr. Shahid! I haven't ever lived love that fully. God sometimes creates love heroes like you, and sometimes just observers or those heros' story writers like me. What can I say... The creator is Him! The way he wants, that's how he creates..."

you're right of course!

PART 38,
Şahid, pür dikkat beni dinliyordu. Durakladığımı görünce, dalgın bir şekilde son cümlemi tekrar etti:
- Evet.. Tanrı, nasıl isterse, öyle yaratır.’’ Ve ekledi: ‘‘O’na kim hesap sorabilir ki!..’’ Arkasından da korktuğum soruları art arda sormaya başladı:
-Pekâla Fatihciğim! Şimdi, bana ne tavsiye ediyorsunuz? Ne yapmalıyım? Nasıl bir yol takip etmeliyim? Ayrıca, Luda hakkında siz ne düşünüyorsunuz?
- Sevgili Şahid!.. Ben, Ludmila’yı bir meslektaş olarak tanıyorum. Tanışmamızın tarihi, belki bir yıldan biraz daha fazla. Akıllı, sempatik, neşeli ve çalışkan bir hanım. Özel hayatı hakkında hiçbir bilgim yok. Bu yüzden, sana layık olup olmadığı konusunda bir yorum yapmam doğru olmaz. Nasıl bir yol izlemen gerektiği meselesine gelince.. Bence, daha fazla beklemen gereksiz. En kısa zamanda konuşup, hakkında beslediğin duygularını anlatmalısın kendisine. Kabul et ki, biz yirmi birinci asırda, Milenyum çağında yaşıyoruz; on altıncı asırda değil. Gerçi, senin yarım tarafın hâlâ Şarkın o parlak çağlarına takılıp kalmış; ama biz, sıradan insanlar, Luda da dahil, yaşadığımız çağın insanlarıyız.. ve bu çağın insanları, bu tür ilişiklerde biraz daha realist davranıyorlar.

PART 38

Shahid was listening to me with pure attention. When he saw that I took a brake, he repeated my last sentence abstractedly:
- Yes, God, the way He wants, that's how He creates" and added: "Who can call Him to account!..." After that he began to ask the questions I was afraid of one after another:
- All right then my dear Fatih! Now, what do you advice me? What should I do? Which path should I take? In addition, what do you think of Luda?
- My dear Shahid!... I know Ludmila as a professional colleague. The history of our meeting is maybe a little more than one year. She is a clever, likeable,and a hardworking lady. I don't have any knowledge about her personal life. For that reason, it won't be right for me to comment about whether she deserves you or not. As for the issue of which path should you take... I think that for you to wait any longer is unnecesarry. You should talk to her in the shortest time possible and tell her the feelings you have developed for her. Accept that we live in the 21st Century, in the Millenium era; not in the 16th century. Although half of you is still stuck in the bright periods of the East; but we, the common people, including Luda, are the people of this century... and the people of this century, behave in these kind of relationships in a little more realistic way.

PART 39,
Şahid, kendisine takılmama alışıktı. Sözlerimin onu gücendirmeyeceğini biliyordum. Üstelik bunlarda, gerçeklik payı da oldukça fazlaydı. Gülümseyerek karşılık verdi:
- Lütfen kendinize haksızlık, yapmayınız dostum. Ben de sizin, sıradan bir insan olduğunuza inanmıyorum. Eğer benim yarı tarafım, 'mazi'ye aitse, sizin yarıdan çoğunuz bu zamanın dışında yaşıyor. Sizin tek farkınız, sosyal çevreye benden daha iyi uyum gösterebilmeniz. Hepsi o kadar!..
Benim onu tanıdığım kadar, Şahid de beni tanıyordu. Herkesi kandırabilirdim; ama bu zeki ve hassas adamı.. hayır!..
- Beni bir kenara koysak, sanırım, daha iyi olacak, Şahid..’’ dedim. Keşfedilmemden hoşlanmıyordum. İç dünyam, benim tek zenginliğimdi ve onu hiç kimsenin görmesini istemiyordum. Tekrar, asıl konumuza dönmeliydik:
- Yarın, Kadınlar Günü.. Bölümdeki hocaların tamamı, Asanbay Kafe’deki kutlama partisine katılacak.. Tabii, Luda da.. Niçin, orada, bir ara, onu bir kenara çekip ya da dansa davet edip kendisine açılmıyorsun?’’ diye sordum:
Şahid’in sesi, heyecandan titriyormuş gibi geldi bana:
- Sence, Asanbay’daki parti, böyle bir konuşma için uygun mu? Hani.. onca kalabalık.. dans eden insanlar.. müzik.. Yapabilir miyim, bilmiyorum!..

ooops, typo... sorry, I corrected it
I'll work on next part

PART 39

Shahid was used to be teased by me. I knew that my words wouldn't offend him. Furthermore, the reality proportion in them was quite large. He answered smiling:
- Please don't act injustly towards yourself my friend. I don't believe that you are a common person too. If half of me belongs to "the past" more than half of you is living outside of this time. Your only difference is that you can show better adaptation to the social environment than me. That's all!
Shahid knew me as much as I knew him. I could deceive everybody; but this clever and sensitive man... I couldn't!
- I think it would be better if we put me aside, Shahid" I said. I didn't like to be discovered. My inner world was my only wealth and I wouldn't like anyone to see it. We had to return to our original subject:
- Tomorrow is the Women's Day... All the teachers of the Department will participate in the celebration party in Asanbay Café. Of course, Luda too... Why won't you take her aside there or invite her to dance when you get the chance and reveal your feelings to her?" I asked.
Shahid's voice sounded trembling with excitement to me:
- Do you think that the party at Asanbay is a suitable place for that kind of talk? I mean... so much crowd... dancing people... music... Can I do it, I don't know!...

PART 40,
Çocuk gibiydi dostum. Sanki, yeni yetme bir delikanlı.. Güler misin, ağlar mısın hâline.. Nihayetinde, bir arkadaşlık teklifinde bulunacaktı.. Kutsal bir âyin değildi, sözkonusu olan.. Ama, o bana, mekânın böyle bir teklif için uygun olup olmayacağını soruyordu.
Biraz cesaret vermek gerekiyordu, Şahid’e. Söylediklerinin doğruluğundan emin bir insanın ses tonuyla cevap verdim:
-Evet, dostum. Bence Asanbay’daki parti, bu konuşma için çok uygun.. Düşün bir kere.. Adı üstünde, ‘‘Kadınlar Bayramı’’.. Kadınların hepsi olağandışı neşeli ve mutlu olacak. Biraz içki ve müzik, gecenin romatizmini arttıracak. Bildiğimiz kadarıyla Luda’nın bir erkek arkadaşı da yok.. Yani grup içinde ‘‘Yalnızları oynayacak!’’ Kısacası, düşündüğün gibi bir teklif yapılacak en mükemmel zaman!
Şahid’in gerilmiş yüz hatlarının gevşediğini ve çehresine rahat bir ifadenin yerleştiğini görünce, ben de ferahladım. Onu etkilemiştim. Yarın, o, gerekli hamleyi yapacak ve neticesini birlikte görecektik. Bu arada, benim partiye katılma konusundaki kararsızlığımın da sona erdiğini fark ettim. Artık benim de bir parçası hâline geldiğim bu olayın en önemli aşamasını kaçıramazdım. Ne olursa olsun, partiye gidecektim.

PART 40,

My friend was like a child. Is if he just became a young man... Would you laugh or cry on his situation... In the end, he was going to ask her out... The subject in question wasn't a sacred ceremony. But he was asking me whether that location had been suitable for that kind of an offer.
Some courage giving was needed to Shahid. I answered him with a voice tone of someone who was sure of what he's talking about:
- Yes, my friend. I think that the party at Asanbay is very suitable for this conversation. Think for a second... I'ts name is "Women's Holiday"... All the women will be exceptionally joyful and happy. Some drinks and some music will redound to the romanticism of the night. As far as we know Luda doesn't have a boyfriend either. Meaning that she will feel lonely (*not sure about the expression) in the group. Shortly, it's the most perfect time to make the proposal you are thinking about!
When I saw that Shahid's tense face features had relaxed and a peaceful expression settled on his face, I felt relieved too.
I had influenced him. Tomorrow he was going to take the necessary initiative and we were going to see it's results together. At the meanwhile, I noticed that my indecision about whether to go to the party or not ended. I couldn't miss the most important phase of this event I became a part of. Come what may I was going to go to the party.

PART 41, (Ayla, I hope you don't get angry while you translate this part. This is just a fiction, as you know.)

‘‘Pekâlâ Fatihciğim..’’ dedi Şahid. ‘‘Şimdiden elim ayağım titremeye başladı; ama söylediğiniz gibi yarın Asanbay Kafe’ye gideceğim ve Luda’yla konuşacağım. Tanrı yardımcım olsun! Sonuç, ne olur, bilmiyorum!.. Ya kabul etmezse!.. O zaman ne yaparım ben!.. Bir daha onun yüzüne.. senin yüzüne.. diğer arkadaşların yüzüne nasıl bakarım?!’’
‘‘Tanrım!’’ dedim, kendi kendime.. ‘‘Tanrım! Bu kadınlar nasıl varlıklar? Erkeklerin başını nasıl da döndürüyorlar? Karşımda oturan şu dostum.. sokaktaki binlerce insan arasında fenerle arayıp zorla bulunabilecek değerdeki şu adam, bir kadın yüzünden ne hâle gelmiş?’’ İmkânı olsaydı da, Luda, Şahid’in bu durumunu görebilseydi; hem bir erkeği böylesine etkileyebildiği için kendisine hayret eder hem de kendi varlığıyla gurur duyardı, herhalde!?’’
Düşüncelerimin vardığı noktada, sinirlenmeye başladığımı fark ettim. Öfkem hem Luda’ya hem de onun temsil ettiği türe yönelmek üzereydi. Bana göre Şahid’le Luda’yı tartmaya kalkışsak, dostum kırk tane Luda ederdi. Bu yüzden, sözü daha fazla uzatmaya gerek yoktu:
- Merak etme dostum.. Herşey yolunda gidecek ve sen, yarın Luda’dan olumlu bir cevap alacaksın. Eğer ben, biraz, şu kadın türünü tanıyorsam, bu konuda beklentinin ötesinde bir sonuçla karşılaşacağını şimdiden söyleyebilirim..’’ dedim ve ilâve ettim:

I have no problem with it, I'm just the translator

PART 41

- All right my dear Fatih" Shahid said. "My hands and legs have begun to tremble already; but as you said I'll go to Asanbay Café tomorrow and I'll talk to Luda. May God be my helper! I don't know what the result is going to be! What if she doesn't accept!... What would I do then! How would I look at her face... at your face... at the other friends' faces ever again?"
"My God!" I said to myself "My God! Those women, what kind of beings are they? How are they driving men crazy? My friend who is sitting in front of me... A man, with a value that could hardly be found among thousands of people in the street when looking with a lantern, what has he turned into (what happened to him) because of a woman?" If it was possible and Luda could see Shahid's condition; She would certainly be both amazed with herself, that she could affect a man like that, and feel proud of herself!?"
At the point my thoughts arrived to, I noticed that I began to feel angry. My rage was about to turn towards both Luda and the type she represented. According to me, if we tried to evaluate Shahid and Luda, my friend was worth forty Ludas. That's why there was no need to lenghten the discussion:
- Don't worry my friend... Everything will be all right and you will receive a positive answer from Luda tomorrow. If I know womenkind a little, I can tell you from now that you'll reach a favorable outcome at the end of this expectation" I said and added:

PART 42,
- Sonra.. bir şey daha var.. Senin sevgine hürmet ediyorum; ama unutma ki Luda da bir insan.. ve bana göre senden daha değerli de değil. Bu yüzden, lütfen kendine güven ve rahat ol, konuşurken.. ve.. ve akıl vermeye kalkıştığım için de beni bağışla!’’ diye sözlerimi tamamladım. Gerçekten, tavrımı bilmiş bir ağabeyce bulmuş ve biraz mahcup olmuştum.
- Estağfurullah Fatihciğim!’’ dedi Şahid; elini elimin üzerine koyarak. ‘‘Tam tersine, siz konuştukça, ben rahatladığımı hissediyorum. Emin olun, bana çok yardımcı oldunuz. Yürekten teşekkür ediyorum size!’’
Biz konuşurken, vakit epeyce geç olmuştu. Saatime baktım. On bire geliyordu. Kalkmak, vaktiydi. Şahid saate batığımı görmüştü. Soran gözlerle bana baktı ve:
- Neredeyse geceyarısı olmuş.. İsterseniz kalkalım dostum!’’ dedi.
Hesabı istedim ve Şahid’in karşı çıkmasına rağmen ben ödedim. Kalkarken, çapraz masadaki gruba bir göz attım; hâlâ oturuyorlardı. İçkinin tesiriyle, gözleri süzülmüş, konuşmaları petlekleşmişti. Kırgız güzeliyle gözlerimiz karşılaştı ve ben salondan çıkana kadar bakışlarının üzerimden ayrılmadığını hissettim.

PART 42

- Then, there's one more thing... I respect your love; but don't forget that Luda is human too... and I think she's not more valuable then you. Because of that, please have trust in yourself and and be comfortable when you speak... and... and forgive me for trying to give you advice!" saying that I completed my words. Truely, I found my attitude as a know-it-all big-brother like and felt a little ashamed.
- Not at all my dear Fatih!" Shahid said, putting his hands on mine. "On the contrary, as you are talking I'm feeling relieved. Be sure, you've helped me a lot. I thank you from the bottom of my heart!"
While we were talking, time had become pretty late. I looked at my watch. It was time to get up. Shahid saw that I looked at my watch. He looked at me with asking eyes and said:
- It's almost midnight... If you want let's get up my friend".
I asked the bill and in spite of Shahid's objection I paid. When we got up I glanced at the opposite table; they were still sitting. With the influence of the drinks their eyes became drowsy, their speech became heavy. My eyes met the eyes of the Kyrgyz beauty and till I got out from the room I felt that her look had accompanied mine.

PART 43,
Dışarda, kar yağmaya devam ediyordu. Fakat hava biraz yumuşamıştı. Arabadaki fırçayla camlarda birikmiş karları temizledim ve hareket ettim. Şahid’i apartmanının girişine kadar götürüp, kazasız belasız içeri girişini izledikten sonra, geri döndüm ve arabamı evimin yakınındaki açık otoparka bıraktım. Otoparkın bekçisi Ulanbek, girişteki kulübesinde beni bekliyordu. Yirmi üç, yirmi dört yaşlarında bir gençti. Evliydi ve birkaç ay önce bir oğlan babası olmuştu. Yakınlarda, Vehhabî kaynaklı İslamî Hareket mensubu birileriyle tanışmış, ve yeni müslüman olmuş birisinin heyecanıyla dinle ilgili herşeyi öğrenmeye merak sarmıştı. Her akşam, bir yakınının yolunu gözler gibi, benim otoparka gelişimi bekler; arabamı park ettikten sonra, çıkışta, yolumu keser ve arka arkaya sorularını sormaya başlardı. Ancak bugün, hiç havamda değildim. Onun için, selâmına karşılık verdikten sonra ‘‘Allah’a ısmarladık, Ulanbek! Bugün çok yorgunum. Hemen eve gidip yatacağım..’’dedim. Şu çocuk.. Ne kadar içten ve ne denli saygılıydı bana karşı!.. Sesinde, en ufak bir hırçınlık ifadesi bile yoktu:
- Oldu, oldu bayke.. yarın konuşuruz. Güle güle gidiniz!..’’ diyerek uğurladı beni. Ayrılırken, yine aynı duyguya kapıldım: Bu Kırgız çocukla ne zaman konuşsam, karşımda binlerce kilometre uzaktaki Orta Anadolu’nun bir köyünden ya da küçük bir kasabasından büyük şehre yeni gelmiş, tertemiz bir gençle konuşuyormuşum gibi gelirdi bana..

PART 43

On the outside the snow continued to fall. But the weather calmed down a little. I cleaned the snow gathered on the windows with the brush that was in the car and started the car. After I took Shahid to the entrance of his building and waited till he got in safe and sound, I turned back and left my car at the open parking lot near my home. Ulanbek, the parking lot guard, was waiting for me at his hut at the entrance. He was a young man about 23-24 years old. He was married and became a father to a son a few months ago. He has met a member of Vehhabi origin from the Islamic Movement, and developed a passion to learn everything about religion with the enthusiasm of someone who has just become a Muslim. Every evening, as if waiting for a relative, he waited for me to come to the parking lot; after I had parked my car, at the exit, he would cut my way and ask me his questions one after the other. But today I wasn't in a mood for it at all. Because of that after I answered his hello I said "Goodbye Ulanbek! I'm very tired today. I'm going to go home immediately and go to sleep". That boy... How sincere and respectful he was towards me!.. He didn't have even the smallest expression of shrewishness in his voice. Saying:
- Ok, ok big brother... we can talk tomorrow. Good bye!" he greeted me. When I left him I was carried away with the same feeling again: Every time talked to this Kyrgyz boy, I felt as if I was talking to a pure young man, who came to the big city from a Middle Anatolian village or a small town thousands of kilometres away...

PART 44,
Ertesi gün kalktığımda, saat on ikiye geliyordu. Günlerden cumartesiydi.. haftanın en sevdiğim günü.. Yarım saat daha kestirmeye çalıştım; ama nafile.. Çinya, beni rahat bırakmıyordu. Yaramaz kuş, yastığımın yanına konmuş; cıvıldıyor ve saçımı çekiyordu. Belli ki kendisiyle ilgilenmemi istiyordu. Bu sevimli muhabbet kuşunu üç ay önce bir arkadaşım hediye etmişti. Akşamları işten eve dönüp kapıdan girdiğimde, her zaman açık olan kafesinden çıkar, gelip başıma konardı. Bense, üzerimi değiştirir değiştirmez, onu evde tek başına bırakır; akşam yemeği için dışarı çıkar ve gece yarısı döndüğümde de pijamalarımı giyip yatağıma girerdim. Son zamanlarda sık sık, zavallı kuşa yeterince zaman ayıramadığımı düşünerek üzülüyordum.
Kalktım. Çinya’nın yemini verdim. Traş oldum, duşumu aldım ve üzerime spor bir kıyafet giyip dışarı çıktım. Güneşli ama soğuk bir hava vardı dışarda. Saat, neredeyse ikiydi ve ben hâlâ kahvaltımı yapmamıştım. Oto parktan arabamı aldım ve Yusa Restoran’a gittim. Yerli kafe ve restoranların menülerinde, maalesef, Türk usulü bir kahvaltı yer almıyordu. Şehirdeki tek tük Türk restoranlarından birisiydi Yusa ve mutfağı kadar, nezihliği ve servisinin kalitesiyle, Bişkek’te, haklı olarak, kendine has bir yer edinmişti.

PART 44

The next morning when I got up the time was almost twelve. It was Saturday... the day of week I liked best.. I tried to nap for another half an hour; but in vain... Chinya wasn't leaving me alone. The naughty bird perched upon my pillow; and was twittering and pulling my hair. It was obvious that he (it) wanted me to pay attention to him. A friend had given this cute lovebird to me as a gift three months ago. In the evenings, when I came back from work and entered the door, he would get out of his always open cage, come and perch upon my head. And I, as soon as I had changed my clothes, I would leave him at home alone; go out for dinner and when I came back in the middle of the night I would wear my pajamas and enter my bed. Lately I was frequently thinking that I hadn't been able to reserve enough time for the poor bird and I was getting sad because of it.
I got up. I gave Chinya his feed. I shaved, took a shower and wearing a sports outfit I got out. There was a sunny but cold weather outside. The time was almost two and I still haven't eaten breakfast. I took my car from the parking lot and drived to Yusa Restaurant. In local cafes and restaurants menues, unfortunately, A Turkish style breakfast didn't have a place. Yusa was one of the very few Turkish restaurants in the city, and it acquired a special position for itself in Bishkek rightfuly, because of it's kitchen, and as much for it's wholesome atmosphere and the quality of their service.

PART 45,
İçeri girdiğimde, neredeyse Manas Üniversitesi akademik kadrosunun tamamının orada olduğunu gördüm. Kimileri eşleriyle gelmiş; bekârlar ise gruplar hâlinde masalara dağılmıştı. Tanıdıklarıma selam vererek yanlarından geçtim ve salonun en stratejik(!) masalarından birisine oturmuş bekâr arkadaşlarımın grubuna katıldım. Bunlar, çeşitli fakültelerde görevli, Manas Üniversitesinin daimi kadrolarında bulunan öğretim elemanlarıydı.
Serkan, mühendisti. Akademik bir arkaplanı olmadığı hâlde Mühendislik Fakültesinin dekan yardımcılığına getirilmişti. Yaşı genç olmasına rağmen, çıkarlarını kollama konusunda oldukça uzmanlaşmıştı. Uzun boyu, iyi giyimi ve spor mersedesiyle genç kızları etkilemeye çalışır; ancak iç dünyasının kuruluğu yüzünden, çıktığı kızlardan hiçbirisi ile uzun süreli bir ilişki kurmayı beceremezdi. Zayıf bir kişiliğin üzerine giydirmeye çalıştığı güçlü, tecrübeli bir karakter görüntüsü, üzerinde bol bir elbise gibi dururdu. Son zamanlarda, onun bu yapmacık tavırlarından iyice rahatsız olmaya ve aramıza mesafe koymaya başlamıştım.

PART 45

When I got in, I saw that almost all of the Manas University academic staff were there. Some came with their spouses; and the single ones were spreaded among the tables in groups. I greeted the ones I knew, passed by them and joined my single friends that were seated by one of the most strategic tables in the room. They were the permanent teaching staff employees of different faculties of Manas University.
Serkan was an engineer. Even though he didn't have an academic background, he was brought as an assistant dean to the Engineering Department. Even though he was young, he became quite an expert on the subject of protecting his own interests. He would try to impress young girls with his tallness, his good clothes and his sports Mercedes car; but because of the dryness of his inner world, he couldn't manage to establish a long term relationships with any of the girls he went out with. The strong and experienced character image he tried to dress upon a week personality, looked as a too large outfit on him. Lately I've been feeling rather bothered with his show-off manners and began to put a distance between us.

Part 46,
İsmet, İngilizce okutmanıydı. On iki yıldır bu coğrafyadaydı. Kırgızistan’daki Türklerin en eskilerinden biriydi. Çeşitli Türk liselerinde hocalık yapmış; doktorasını Kazakistan’daki bir üniversitede tamamlamış ve yaklaşık beş yıl önce de Manas Üniversitesi öğretim elemanı kadrosuna dahil olmuştu. Son derecede zeki bu adamı tarif edebilmek için bir tek söz vardı lügatte: garip.. Evet.. İsmet, garip bir adamdı. Mesai saatleri dışında onun ne yaptığını, nasıl vakit geçirdiğini kimse bilmiyordu. Bazen günlerce ortalıkta görünmez; aradığımda ‘‘İşim var ağabey! Çok meşgulüm!’’ der; arkasından da, on dakika sonra, yanımda bitiverirdi. Bazen aklına eser, beni yemeğe davet eder; yemeğin yarısında da ‘‘Abi! Başım çok ağrıyor, benim gitmem lâzım!’’ diyerek süratle yanımdan ayrılırdı. Rusçayı anadilinden de, mesleği olan İngilizceden de daha iyi konuşurdu. Üç dili de o kadar hızlı konuşurdu ki, işitenler, her cümleyi tekrar ettirmek zorunda kalırdı. Serkan gibi o da işini kaybetmemek için her türlü fedakârlığı(!) yapmaya hazırdı. Asla risk almaz; tehlike sezdiği anda, gerçek düşünce ve duygularını kendisine saklardı. Bu gençlerin her ikisi de ‘‘adam kullanma’’ konusunda son derece mahirdiler. Amaçlarına ulaşmak için gerekli insanların kalbini ustalıkla kazanırlar ve onların yardımıyla istediklerini mutlaka elde ederlerdi. İsmet’in Serkan’dan tek farkı, şovunu isteyerek değil, mecbur olduğunu düşündüğü için, ‘‘kerhen’’ yapmasıydı. Bunu bildiğimden ona kızamazdım. Üstelik bana karşı da olabildiğince dürüst davranmaya çalışırdı. Ne zaman ihtiyacım olsa, onu yanımda bulurdum. Ağabey – kardeş gibi olmuştuk onunla sanki. Serkan ise, hiçbir suçluluk duygusu taşımadan rolünü oynamaktaydı. Hele arkadaşlarına tasladığı bir üstünlük havası vardı ki beni tiksindiriyordu.

Part 46

Ismet was an English lecturer. He'd been in this area for the last twelve years. He was one of the eldest Turkish veterans in Kyrgyzstan. He had taught in different Turk highschools; completed his doctorate degree in a university in Kazahstan and approximately five years ago had been included in the teaching staff members of Manas University. There was just one word in the dictionary to describe this extremely clever man: strange. Yes, Ismet was a strange man. No one knew what he'd been doing outside workhours and how he spent his time. Sometimes he wouldn't been seen around for days; when I looked for him he would say "I have work to do bro, I'm busy"; and then, ten minutes later he would suddenly appear next to me. Sometimes he would feel like it and invite me to a meal; and in the middle of the meal saying "Brother! I have a strong headache, I have to go!", he would leave quickly. He spoke Russian better than his mother tongue and better than English, which was his profession. He spoke the three languages so fast that whoever listened had to make him repeat each sentence. Like Serkan, he too was ready to make any kind of sacrifice in order not to lose his job. He would never take a risk; at the moment he sensed danger, he would keep his real thoughts and feelings to himself. Both these two men were experts on the issue of "using people". In order to achieve their goals they would win the necessary people's hearts with expertise and with their help they would surely got what they wanted. The only difference between Ismet and Serkan was that, believing that he was doing his show not because he wanted to but because he had to, he did it "reluctantly". Because I knew that I couldn't be angry with him. Furthermore he tried to act honestly insofar as he was able to towards me. Whenever I needed I found him by my side. It was as if we became big brother- younger brother. As for Serkan, he was playing his role without carrying any guilt feelings. Above all, he had a superiority style he was aiming to his friends, which made me revolted.

PART 47, (Ayla, I am going to İstanbul and will not be here for two days. Therefore, this post is a little longer.)

Masadakilerden üçüncüsü, Oktay adlı bir gençti. Turizm ve Gazetecilik Yüksekokulunda, öğretim görevlisiydi. Şu sıralar, hocalığının yanısıra doktora öğrenimini sürdürüyordu. Orta boylu, oldukça kiloluydu. Ancak sürekli gülümser gibi görünen sempatik yüzü, etrafında görünmeyen bir sempati hâlesi oluşturuyor ve özellikle genç kızların ilgisini üzerine çekiyordu. Temiz ve şık giyinen, nazik bir delikanlıydı Oktay.. Az konuşur, sorulmadıkça söz söylemezdi. Onu özellikle bu yüzden severdim. Hemen hemen her akşam, yemek için dışarı çıktığımdan, onunla sık sık kafelerde karşılaşır; birlikte otururduk. Gereksiz konuşmalarla kafamı şişirmediği için, onunla oturmayı tercih ederdim.
Masaya oturduğumda ilk konuşan, her zamanki gibi Serkan oldu. Kendisini grubun lideri olarak görüyordu ve şüphesiz, önce konuşmak onun hakkıydı(!?). Son zamanlarda kendisinden uzak durduğumun farkında değilmiş gibi, samimi bir hava takınarak sordu:
-Ooo, hocam! Hoş geldiniz! Ne var ne yok? Biz de yemeğimizi yedik.. tam kalkmak üzereydik.’’
Her zamanki ukalâ üslup!.. Sanki ben, onun için buraya gelmişim gibi.. ‘‘Aman dostum! Nolur biraz daha kalın! Siz giderseniz, ben burada yalnız başıma ne yaparım!..’’diye söylendim, içimden. Birden gerilivermiştim:
-Serkancığım! Ben, sizin burada olduğunuzu düşünerek gelmedim zaten. İstediğiniz zaman kalkabilirsiniz. Lütfen benim için plânınızı bozmayın!..
Serkan’ın yüzü, tam bir bozgun ifade ediyordu. İsmet ve Oktay’ın yüzlerinde ise hafif bir gülümsemenin belirdiğini fark ettim. Serkan’ın bu sözleri hakettiğini biliyorlardı. Onlar karşısında sürekli bir üstünlük taslayan bu gösteriş budalasına zaman zaman bu tür dersler vermemin, her ikisini de mutlu ettiğini hissediyordum. Serkan, vaziyetini kurtarmak için bir girişimde daha bulundu:
-Yok, hocam! Vallahi bir plânımız yok... İsterseniz biraz daha oturabiliriz.
-Hayır, Serkancığım. Ben, hiç bir şey istemiyorum. Ne zaman arzu ederseniz, kalkabilirsiniz.’’ diye soğuk bir ses tonuyla cevapladım onu. Sonra da tam o esnada yanımıza gelmiş ve siparişimi beklemekte olan garson Nazira’ya dönerek isteklerimi sıraladım:

ok, no problem metehan2001, have a nice and enjoyable journey to İstanbul

PART 47

The third person at the table was a young man named Oktay. He was a lecturer in the Tourism and Journalism Institution of Higher Education. Recently, in addition to teaching, he was carrying on with his doctorate studies. He was of middle height and rather overweight. Only his pleasant and continuously smiling looking face created an invisible likeable halo around him and attracted especially the attention of young girls to him. Oktay was a clean and an elegant dresser, a polite young man. He would speak little and wouldn't talk if not asked. I liked him especially for this reason. Almost every night, when I got out to eat, we would often meet at café's and sit together. Because he didn't drive me crazy with unnecessary talk, I preferred to sit with him. When I sat at the table, the first one to speak as usual was Serkan. He saw himself as the group leader and certainly to speak first was his own right (!?). As if he hasn't noticed that I had drew far from him, he asked, putting on an intimate expression:
- Ooo, my teacher! Welcome! What's up? We have already eaten our meal... we were just about to get up."

(to be continued...)

PART 47 (continued)

A wiseacre style as always!... As if I came here for him... "For goodness sake my friend! Please stay a little longer! If you go what would I do here all by myself!" I muttered to myself. At once I regressed:
- My dear Serkan! I didn't come here thinking that you were here anyway. You can get up whenever you like. Please don't change your plans because of me!...
Serkan's face was expressing complete defeat. As for Ismet and Oktay, I noticed that a mild smile appeared on their faces. They knew that Serkan deserved these words. I felt that they were both happy when from time to time I taught a lesson to that show-off fool, who acted as if superior towards them continuously. In order to save his situation, Serkan made another attempt:
- No, my teacher! I swear that we don't have another plan... If you like we can sit a little longer.
- No, my dear Serkan. I don't want anything. Whenever you wish you can get up" I answered to him with a cold voice tone. Then I turned to Nazira the waitress who came to us at that very moment and was waiting to take my order, and began to list my requests:

PART 48,
Yemeğimi beklerken, konuşmaya başladık ve sonunda daimi sohbet konumuza takılıp kaldık: Şu Manas Üniversitesinin hâli ne olacaktı? İki buçuk senedir, Türkiye tarafından atanmasını beklediğimiz Mütevelli Heyeti üyeleri, acaba bu sene atanabilecek miydi? Kimler, üye olacaktı? Bunlar, Türk öğretim elemanlarının zihnini meşgul eden ortak sorulardı. Bense, daha başka problemlerin çözümünü bekliyordum ve galiba bu problemlerin varlığını benden başka düşünen de yoktu. Bana göre, temel problem, Türk Devletinin belirli bir ‘‘misyon’’ yükleyerek bu uzak coğrafyada açtığı ve büyük masraflarla yürüttüğü bu üniversite, belirlenen misyonundan tamamen uzaklaştırılmıştı. Devletimizin giriştiği ve inanılmaz maliyetlerle sürdürdüğü her teşebbüs gibi, Manas Üniversitesi Projesi de ‘‘insan’’ unsuruna takılarak akamete uğramıştı. Ekonomik güç ve fiziki çevre itibariyle, sadece Orta Asya coğrafyasının değil, Türkiye’deki birçok üniversitenin de önünde yer alan ve Kırgızistan Yüksek Öğretimine model olsun; Kırgızistan-Türkiye arasında kültür köprüsü oluştursun, diye kurulan bu üniversite, ‘‘Büyük Türk Ağacı’’nın parçası olduğu fikrini ‘‘Saçmalık!’’ diye niteleyen öğrenciler yetiştirmekle meşguldü. Üniversitenin kuruluş misyonunda ‘‘milli kimliğine, manevî değerlerine bağlı; Türk dünyası bilincine sahip; aydın düşünceli gençler yetiştirmekten’’ söz ediliyordu. Ancak, bu misyon, Türkiye’de pek çok örneğini gördüğümüz gibi, önemli gün ve toplantılar vesilesiyle hatırlanıyor ve klişe sözlerle geçiştiriliveriyordu. Onun yerine, Türkiye’nin yüz binlerce dolarına mal olacak ‘‘Gıda laboratuvarı’’ ve ‘‘Teknopark’’ gibi projelerin gerçekleştirileceği söylentileri ağızdan ağıza dolaşıyordu. Türkiye’deki ÖSS sınavını kazanarak gelen ve Kırgız öğrencilere model olması beklenen Türk öğrencilerin bir kısmı, gece gündüz kafe ve barlarda ‘‘kız kovalıyor’’ ve bazıları bu işi, kimi hocalarla birlikte yapıyordu. Kısacası, misyon, kimsenin umurunda değildi.

I only have time for about sentence, but am interested in this.

"Yemegimi beklerken, ordan burdan konus¸maya bas¸lad?k ve sonunda daimi sohbet konumuza tak?l?p kald?k"

(Waiting to eat or eating while waiting). My attempt;

While waiting to eat, from there and her conversations we started and finally our constant chatting bantering remained.

PART 48

While I was waiting for my food, we began talking and at the end we got stuck on our constant talking subject: What would happen with the situation of that Manas University. Would the the board of trustees we waited to be appointed by Turkey for the last two and a half years, be appointed this year maybe? Who would be the members? These were the common questions that occupied the Turkish teaching staff minds. As for me, I was waiting for the solution of other problems and probably there wasn't anyone but me who thought about the existence of these problems. According to me the basic problem was, that this university that the Turkish Government opened in this far region with a designated "mission" and run by large expenses, had been grown completely distant from it's mission. Like every enterprise our government attempted and carried on with unbelievable costs, Manas University Project had been stuck on the "human" element and failed too. This university, that was founded to be a model in respect of economic power and phsical surroundings, not only in Middle Asian geography, but in many universities in Turkey and to High Education in Kyrgyzstan; to constitute a cultural bridge between Kyrgyzstan- Turkey, was busy with raising students who described the idea of being a part of the "Big Turkish Tree" as "nonsense".

(to be continued)

(Part 48 continued)

In the university's foundation mission "to raise youth who are connected to national identity and to moral values, who own Turkish world awaraness; who have enlightened minds" was stated. But this mission, as its example was seen many times in Turkey too, had been remembered in important days and meeting opportunities, and been passed over without much trouble with cliché words. Instead of that, rumors about carrying out projects like "Nourishment Laboratories" and "Technopark" which will cost Turkey hundred thousands of dollars were wandering around from mouth to mouth. Some of the Turkish students who came after succeeding in OSS tests in Turkey and were expected to act as models to Kyrgyz students, were "chasing after girls" day and night in cafe's and bars, and some of them were doing that job together with some of the teachers. In short, nobody cared about the mission.

PART 49,
Yusa’dan ayrıldığımda, saat dörde geliyordu. Hemen hemen Şahid’le buluşma vakti.. Manas-Çüy kavşağında buluşacaktık. Kavşağa geldiğimde, Şahid’in benden önce gelmiş, beklemekte olduğunu gördüm. Oldukça şık giyinmişti. Akşamki randevuya iyice hazırlandığı belliydi. Gülümseyerek arabaya bindi.
‘‘Merhaba dostum!’’ dedim. ‘‘Nasıl hissediyorsun kendini?’’. Gülümsemesi devam ederken cevap verdi:
-Vallahi, ne yalan söyleyeyim.. biraz heyecanlıyım.. hatta.. biraz fazla heyecanlıyım..
-Heyecana gerek yok dostum.’’ diye cevapladım Şahid’i. ‘‘İnan bana... Herşey yolunda gidecek.’’
-Keşke ben de sizin kadar emin olabilseydim!’’ dedi, düşünceli bir tavırla. Akşam olacakları, daha fazla düşünmeye gerek yoktu, bence.. O zamana kadar zamanımızı değerlendirmeliydik.
-Pekâlâ.. Nereye gidelim? Akşama daha epeyce vaktimiz var, Şahid..’’ diyerek, kararı ona bıraktım.
-Siz bilirsiniz, dostum..’’diye topu tekrar bana attı.
-Arabayla şöyle bir şehir turu yapsak, nasıl olur?’’ diye karşılık verdim.
-Bence çok güzel bir öneri.. Ama lütfen dikkatli olunuz! Yollar hâlâ buzlu!’’

PART 49

When I left Yusa the time was nearly four. Almost the time to meet Shahid... We were going to meet at Manas-Çüy junction. When I arrived to the junction, I saw that Shahid had arrived before me and was waiting. He was dressed in a rather smart way. It was clear that he had prepared himself for the evening appointment. He entered the car smiling. "Hello my friend" I said "How are you feeling?". He answered while continuing smiling:
- I swear, I won't lie... I'm a little excited... even... a little very excited..."
- There's no need for excitement my friend" I answered to Shahid. "Believe me... Everything will be all right".
- I wish I could be as certain as you are!" he said with a thoughtful expression.
In my opinion there was no need to think any more about what was going to happen tonight. We had to spend our time till then in a good way.
- Ok, where should we go? Till night we still have quite a long time, Shahid.." I said, leaving the decision to him. Saying:
- You know that my friend.." he returned the decision (the ball) back to me.
- How about we make a city tour with the car?" I replied.
- I think it's a very good suggestion... But please be careful! The roads are still icy!"

PART 50,
Arabanın yönünü, tam aksi istikamete çevirdim ve Manas Caddesinden yukarıya, dağlara doğru hareket ettim. Ahunbayeva kavşağına kadar, yoğun trafik içinde yolumuza devam ettik. Ondan sonra yol tenhalaştı. Manas Caddesinin bu kısmını çok seviyordum. Yolun iki tarafında sıralanmış akkavak ağaçlarının dalları, geceki soğuğun tesiriyle buzdan kristallere dönmüştü. Batmak üzere olan güneşin hüzmeleri, bu kristal dallarının arasından sızıyor ve tadına doyulmaz bir manzara oluşturuyordu. Caddenin bitiminde, tam karşımızda Aladağlar, olanca ihtişamıyla dikiliyor; buzlu tepelerinde güneşin son ışıkları yansıyordu. Bu manzarada eksik olan tek bir şey vardı... Elim, gayri ihtiyarî radyonun düğmesine uzandı. Manas Üniversitesi radyosunda müzik yayını vardı ve – Tanrı’nın bir lütfu olacak – Cıldız Osmonaliyeva’nın ‘‘Esimde’’ adlı parçası çalınmaktaydı. Son zamanlarda dinlediğim en etkileyici parça.. Bir halk şarkısı.. Modern bir bestekâr tarafından düzenlenmiş ve ortaya inanılmayacak kadar güzel bir eser çıkmıştı. Bu şarkıyı ne zaman dinlesem, muhayyilem harekete geçiyor; bulunduğum mekândan kopuyor; Aladağların en yüksek tepesine çıkıyor; güneşin muhteşem buzullarda, derin vadilerde yarattığı renk oyunlarını, etrafımdan hızla geçen bulutları ve gökyüzünde gururla, kavisler çizerek süzülen, kartalları seyrediyordum.

PART 50

I turned the car to the exact opposite direction and moved uphill Manas Avenue towards the mountains. Until Ahunbayeva junction we continued our way within busy traffic. After that the road became relatively empty. I loved this part of Manas Avenue very much.The branches of the white popplar trees, which were lined up in both sides of the road, turned to crystal because of the influence of last night's cold. The beams of the sun that was about to set, were leaking out through those crystal branches and creating a scene one couldn't get enough of. At the end of the street, the Ala (name?) mountains were standing with all of their magnificence; the last beams of the sun were reflecting on their icy top. There was only one thing missing in that scene... My hand reached out the radio button instinctively. There was some music broadcasting in Manas University radio and- it must be God's kindness- the piece named ‘‘Esimde’’ of Cıldız Osmonaliyeva was playing. The most influential piece of music I've listened to lately...a folk song... it was arranged by a modern composer and unbelievably beautiful work of art had emerged. Each time I listened to this song, my imagination would rise into action; snap from the location I had been in; rise to the highest tops of the mountains; and I would watch the color games the sun created in the magnificent glaciers, in the deep valleys, the clouds that passed around us fast and the eagles that glided in the sky with pride, drawing curves.

PART 51, (Ayla, senin şahsında, bütün kadınların bayramını kutluyorum.)

Şarkı bitti ve Şahid, sessizliğini bozdu:
-Müthiş bir şarkı, Fatihciğim! Gerçek Kırgız ruhunu tanımak isteyen bir insana, sanırım, bu şarkı çok şey söyleyecektir.
-Haklısın, dostum.’’ dedim. Bu arada Manas Caddesinin sonuna ulaşmış bulunuyorduk. Kavşaktan sola döndüm. Koruluğun üstünden şehri, yarım daire biçiminde çevreleyen yolu takip ederek Sovetskaya Caddesine ulaştım. Caddede, her zamankinden yoğun bir trafik vardı. Sokak lambaları yanmıştı. Kalın giysilerinin yakalarını kaldırmış, telaşlı şekilde yürüyen insanlarda ve aceleci sürücülerde, bu bayram akşamının heyecanı hissediliyordu. Belli ki herkes, bir an önce evine varıp, kendisini hazırlamak ve kutlama için günler öncesinden yer ayrılmış olan kafelere gitmek istiyordu. Bu gece, geç vakitlere kadar yenilip içilecek, dans edilip eğlenilecekti. Bunun için gerekli para, önceden ayrılmış; yoksa, eş dosttan borç alınmıştı. Bişkek’te böyle bir gün, asla evde oturularak geçirilemezdi: '8 Mart Kadınlar Günü' demek, 'Kadınlar Bayramı' demekti. Hangi bayram, eve hapsolunarak yaşanırdı ki!..
Kievskaya kavşağına ulaşınca, sola döndüm ve yine Manas Caddesine doğru sürmeye başladım arabayı. Göz ucuyla Şahid’e baktım.. Çevreyle ve ‘‘an’’la bağlantısı kesilmiş gibiydi. Zavallı dostum!.. Ne kadar korunmasız, nasıl da biçare görünüyordu! Bu akşam, onun için gerçekten zorlu geçecekti..

PART 51

(and thank you Metehan2001 how lovely that the story reached to this point together with this date)

The song ended and Shahid broke the silence:
- An amazing song, my dear Fatih! To the person who wants to know the true Kyrgyz soul, I think, this song will tell a lot.
- You are right, my friend" I said. At the meanwhile we reached the end of Manas Avenue. I turned to the left at the junction. Following the road that surrounded the city from above the grove in a half circle form, I reached Sovetskaya Avenue. There was a busier than ever traffic in the road. The street lights were on. This holiday night's excitement was felt in the people who lift their thick clothes' collars, walking hastily and in hurrying drivers. It was obvious that everybody wanted to arrive their homes as soon as possible, to prepare themselves and go to the cafés in which places were reserved days before. Tonight, people will eat and drink, dance and have fun till late hours. The money required for that have been reserved beforehand; and if it didn't exist, it had been taken as a loan from a mate or a friend. A day like this could never be passed in Bishkek by sitting home: Saying "March 8th Women's Day" meant "Women's Holiday". No holiday could be lived imprisoned at home!...
When I reached Kievskaya junction I turned left and drove the car towards Manas Avenue again. I sent a glance at Shahid... He looked as if he had lost contact with the surroundings and with "the moment". My poor friend! How defenseless and wretched he looked! Tonight would really be hard on him...

Part 52, (Yes, Ayla. It is amazing. We hadn't arranged the time sequences, but yesterday's post was just a wonderful coincidence.)

Klasik Kafe’nin önüne arabayı park ettiğimde, saat beş olmuştu. Tam tahmin ettiğim gibi, içerisi şimdiden dolmaya başlamıştı. Boş birkaç masa da akşam için ‘‘Zakaz’’(1) edilmişti ve maalesef, iç bölümün hemen girişindeki benim çok sevdiğim masa da bunlardan biriydi. Yer aradığımızı gören garson kızlardan Yana, hemen yanımıza geldi, gülümseyerek:
-Bir dakika bekleyin!..’’dedi ve kafenin girişindeki ilk masada oturan Şef Arman’ın yanına gitti. Onu beklerken salona şöyle bir göz attım. Kadınlı erkekli oturan müşterilerin hepsi de iyi giyimli, giyimlerinden zengin oldukları belli insanlardı. Cam tarafında oturan iki genç hanımın bize dikkatle baktıklarını hissettim; ama aldırmazlıktan geldim. En fazla iki saat oturacaktık burada. Sonu belirsiz bir maceraya atılmanın hiç gereği yoktu. Bu arada Yana, yüzünde sevinçli bir ifadeyle döndü ve:
-Ata!(2) Bu masa başkası için ayrıldı; ama isterseniz yediye kadar siz oturabilirsiniz..’’ dedi. ‘‘Ata’’ ve ‘‘siz’’ kelimelerini vurguladığını fark ettim. Yirmi yaş civarındaki bu uzun boylu sempatik garson kız, aynı zamanda üniversite öğrencisiydi. Bir gün ona, oğlumun yeni gönderdiği fotografı göstermiş ve ‘‘Yana! Bak! Bu, benim oğlum, Mustafa.. Yazın Bişkek’e geliyor. Seni onunla evlendireceğim.’’diye takılmıştım. Yana, fotoğrafa bakmış ve oğlumun yaşını, boyunu, kilosunu sormuştu. Daha sonra, ben, onları evlendirip; balayı için ceplerine bin dolar koyup yaşlı mersedesimle Isık Göl’e, Avrora Oteline göndereceğimi ilâve edince, kızcağız bayağı keyiflenmişti. Şüphesiz, şaka yaptığımı biliyordu; fakat bu şakayı çok sevmiş olacaktı ki, kafeye ne zaman uğrasam, hemen yanıma gelmeyi ve gülerek ‘‘Ata! Bir emriniz var mı?’’ diye sormayı âdet edinmişti.

(1)ZakazRusça) Önceden para ödenerek bir masanın ayrılması.
(2)Ata: Baba.

Part 52

When I parked in front of Classic Café, the time was five. Exactly as I guessed, it began to get full from now. And a few empty tables were reserved ahead for tonight and unfortunately, one of them was exactly a table I liked in the entrance of the interior part. Yana, one of the waitresses, who saw that we were looking for a place, came to us quickly:
- Wait a minute" she said smiling and went to Arman the headwaiter, who sat by the first table at the entrance of the café. While I was waiting for her I sent a quick look to the room. All the female and male customers, who were sitting, were well dressed and it was obvious that they were rich people. I felt that two young ladies who sat by the window were looking at us carefully; but I ignored them. We were going to sit here at the most for two hours. There was no need to enter an adventure with an unknown ending. At the meanwhile Yana came back with a joyful expression on her face and said:
- Father! This table is reserved for someone else; but if you like you can sit here till seven". I noticed that she stressed the words "Father" and plural "you". This tall and likable waitress, who was around twenty years old, was at the same time a university student. One day I showed her the recent photo that my son had sent to me and teesed her with "Yana, look! This is my son Mustafa... He will come to Bishkek this summer. I will make him marry you. Yana looked at the photo and asked my son's age, height and weight. After that, when I added that I'll marry them, put a thousand dollars in their pockets for the honeymoon and send them with my old Mercedes to Isık lake to Aurora Hotel, the poor girl became simply merry. Certainly she knew I was kidding; but she must have liked this joke very much because each time I dropped by the café, she made it a habit to come to me immediately and to ask smiling: "Father! Do you have an order?"

PART 53,

******
Asanbay Kafenin otoparkını dolduran lüks arabalar, içerisi hakkında yeterli bilgi veriyordu. Belli ki, şehrin yeni zenginleri, bu gecenin tadını çıkaracaklardı. Güç bela bir yer bularak arabayı park ettim. Vakit, akşam ve hava, kapalı olmasına rağmen, şehri kaplayan beyaz örtü, buzul bir aydınlık yaratıyordu. Yazın müşterilerle cıvıl cıvıl kaynayan kafenin bahçesi, şimdi ıpıssızdı. Ancak, bahçenin lambaları ile kafenin girişindeki yanıp sönen ışıklar, - dışarının ayazına inat - sıcak, davetkâr ve tahrik edici bir görüntü oluşturuyordu. Dış kapının önünde bekleyen biri Kırgız, diğeri Koreli güvenlik görevlileri, saygılı bir tavırla gülümseyerek selam verip kapıyı açtılar. Holü geçtik, salonun kapısını ittim ve Şahid’e yol verdim. İçeri girer girmez, salonun sıcaklığı ve kalabalık müşterilerin neşeli kahkahaları görünmez bir dalga gibi yüzümüze çarptı. Barın önündeki taburelerden birine oturmuş olan Koreli restoran şefi, gülümseyerek yanımıza geldi; ‘‘Hoşgeldiniz!’’ diyerek, bizimkilerin oturduğu masayı gösterdi. Sonra garson kızlardan birisine işaret ederek çıkardığımız paltolarımızı vestiyere götürmesini söyledi. Masaların arasından geçerken etrafa baktım. Tahminimde haklıydım: Çoğunluğunu kadınların oluşturduğu müşterilerin hemen hepsinin -daha ilk bakışta- zengin oldukları anlaşılıyordu. Masamıza yaklaştığımızda, gelişimizi ilk farkeden Japonca okutmanı Hakiko Tosumoto oldu. Bizi işaret ederek:
‘‘Ooo, beyefendiler nihayet geldi!’’ dedi. Bir anda, masadakiler, bize döndüler ve hepsi birden, geç gelmemizi fırsat bilerek, takılmaya başladılar.

PART 53,

The luxurious cars, that filled the parking lot of Asanbay Café, gave enough information about it's insides. It was obvious that the new rich of the city were going to make the most of this night. I found a place with great difficulty and parked the car. In spite of the time being night and the weather overcast, the white cover that covered the city, was creating a glacial luminousness. The garden of the café, which used to ferment vivaciously with customers, was completely desolated now. But the garden lamps and the lights at the entrance of the café, that turned on and off- just to spite the outside frost- were creating a warm, inviting and exciting sight. One Kyrgyz and one Korean security guards, who were waiting in front of the outside door, smiled with respect, greeted and opened the door. We passed the hall, I pushed the salon door and made way for Shahid. Immediately as we entered, the warmth of the room and the joyful laughs of the crowded customers hit our faces like an unvisible wave. The Korean restaurant headwaiter, who was sitting on one of the stools in front of the bar, came near us smiling; saying "Welcome!", he showed us the table our friends were sitting at. Then he pointed to one of the waitresses and told her to take the coats we took off to the cloakroom. While moving among the tables I looked around. I was right with my guess: It seemed that the customers, mostly women- from first sight- were almost all rich. When we got near our table, the first one who noticed our arrival was the Japanese lecturer Hakiko Tosumoto. Indicating us she said:
"Ooo, the sirs came at last!". In a moment whoever sat at the table turned towards us and all of them, took advantage of our being late and began to tease us.

PART 54, (Ayla, I need to say it again: This is just a story, don't be offended, please!)

Önce şişman, Almanca Hocası Maria saldırdı:
-Bugünün bizim günümüz olduğunu biliyorlar ya.. bu yüzden özellikle geç geldiler!
Koreli Tuila Huan, onun kaldığı yerden,vaziyeti vurgulayarak, devam etti:
-Yani, bize ve ‘‘Kadınlar Günümüz’’e değer vermediklerini göstermek için mi geç geldiler, demek istiyorsunuz?
Şahid, bu sözlere itiraz etmeye çalıştı, ama nafile... Yayını germiş, beklemekte olan Çince Hocası Lien Yun, okunu acımasızca fırlattı:
-Bunların ikisi de Türk değil mi arkadaşlar? Bunların kültüründe, kadınlar ikinci sınıf varlık sayılır. Bu sebeple, şu davranışları, onlar için normaldir. Ben, onlara kızmıyorum; çünkü onları anlıyorum.
Daha fazla tahammül edemezdim. Üstelik Çinli Lien, nezaket sınırını aşmıştı:
-Sevgili Hanımlar! Sataşmalarınıza cevap vermeden önce, -özellikle sizinkine Lien Hanım- ‘‘Kadınlar Günü’’nüzü kutluyorum. Şükürler olsun ki, Tanrı, kadın türünü yaratmış ve insanlığı sizinle tamamlamış. Siz olmasaydınız, biz erkekler ne yapardık? Sizin kaprisleriniz, gereksiz kavgalarınız, şikayetleriniz ve sonu gelmeyen istekleriniz olmasaydı, hayatımızı nasıl renklendirebilirdik? İşte böyle düşündüğüm içindir ki, bütün olumsuzluklarınıza rağmen, sizi seviyorum ve şimdi yaptığınız şu hücumunuza karşılık vermiyorum...’’ dedim.

I would like to see storıes or tales for ıntermedıate Level learners too because I'd lıke to try to translate but I cant
however We can understand the story thanks to Ayla's wonderful turkısh!
Good job!

ı really enjoy readıng thıs and would lıke ıt to contınue

Thanks, Dilara and gavi for your comments about the translation activities going on here.

thanks Dilara, I'm determined to improve my Turkish and translating the story helps, but I work on it every day (with a dictionary and everything), it's not that my Turkish is that good...

PART 54

First the fat German teacher Maria attacked:
- They sure know that this day is our day... that's why they came especially late!
Tuila Huan from Korea, continued from the same place stressing the situation:
- Do you mean to say, that they are late to show that they don't have respect for us and for our "Women's Day"?
Shahid tried to object to these words, in vain...
The Chinese teacher Lien Yun, waiting with her bow stretched, hurled her arrow mercilessly:
- Aren't both these two Turk my friends? In their culture women are considered second class. For that reason, their behavior is normal for them. I'm not angry with them because I understand them.
I couldn't stand it any more. In addition Chinese Lien, had exceeded courtesy boundaries:
- Dear ladies! Before answering your provocations- especially yours miss Lien- I congratulate your "Women's Day". Thanks God that He created the womenkind and completed humanity with you. If you didn't exist, what would we men do? Without your whims, unnecessary quarrels, complaints end endless requests, how would we color our lives? It's because I think that, in spite all of your shortcomings (negativities), I love you and I'm not responding to the assault you made just now..." I said.

PART 55,
Luda, tatlı kahkahalarından birini attı ve:
-Aman Fatih Bey! İyi ki karşılık vermiyorsunuz. Ya bir de karşılık verseydiniz, hâlimiz ne olurdu!’’ dedi. Sonra, gözlerimin içine baktı ve yanındaki iki sandalyeyi göstererek devam etti:
-Buyurun, böyle oturun. Bunları size ayırmıştık.
Şahid’in koluna girdim ve hafifçe iterek Luda’nın bitişiğindeki sandalyeye onun oturmasını sağladım. Ben de yanına oturdum. Benim bitişiğimde ise, daha önce hiç görmediğim, oldukça güzel genç bir Kırgız Hanım oturuyordu. Ona bakışım, Luda’nn gözünden kaçmadı. Şahid’in yanından uzanarak:
-Fatih Bey! Sizi tanıştırayım. Maral.. Benim çocukluk arkadaşım. Üniversiteyi de birlikte okuduk. Daha sonra o, Amerikalı bir öğretim üyesi ile evlenerek Amerika’ya gitti. Amerikan kültürü alanında yüksek lisans ve doktora yaptı. Maalesef, geçen yıl eşini kaybetti. Kırgızistan’a döneli bir ay oluyor. Bu hafta da bizim Üniversitede göreve başladı.’’ dedi. Sonra da Maral Hanıma dönerek:
-Maralcığım! Fatih Bey, Türkiye’den.. Burada, Kırgız-Türk Manas Üniversitesinde ve bizim üniversitede öğretim üyeliği yapıyor. Bizde Türkçe öğretiyor. Onun sevimli görünüşüne aldanmamanı tavsiye ederim. Çok keskin bir dili vardır ve karşısında dikkatli konuşman gerekir. Yoksa seni konuştuğuna, konuşacağına pişman eder!’’ diye sözünü tamamladı. Maral Hanım, gülümseyerek:
-Evet! Biraz önce şahid oldum..’’ diye cevapladı Luda’yı.. Luda, bizi nazikçe tanıştırırken, yapacağını da yapmıştı bana !

PART 55

Luda laughed one of her sweet loud laughters and said:
- Oh mr. Fatih! It's a good thing that you're not replying. If only you did reply, what would become of us?
Then she looked into my eyes and continued, showing the two chairs near her:
- Please, sit here. We reserved these for you.
I engaged my arms into Shahid's and pushing him gently I ensured that he would be sitting on the chair right next to Luda. And I sat next to him. And right next to me was sitting, a young and rather beautiful Kyrgyz lady I haven't seen before. My glance at her didn't escape Luda's eyes. Reaching out from Shahid's side she said:
- Mr. Fatih! I'll introduce you. Maral... My childhood friend. Also we studied in University together. After that she married an American teacher and went to America. She made her high (master?) and doctorate degrees on the subject of American culture. Unfortunately, she lost her husband last year. It's been one month since she's come back to Kyrgyzstan. And this week she started to work in our university.
Then turning to Ms. Maral:
- My dear Maral! Mr. Fatih is from Turkey. He is a lecturer here in Kyrgyz-Turkish Manas University and in our university. In ours he's teaching Turkish. I advice you not to be fooled by his charming appearance. He has a very sharp tongue and you need to speak carefully in front of him. Otherwise he'll make you regret for what you said and what you're going to say"... saying that she completed her words.
Ms. Maral answered Luda smiling:
- Yes! A little while ago I witnessed that".
When introducing us politely, she's done what she had to do to me!

PART 56,
-Hey, Luda!’’dedim. ‘‘Ne yaptığının farkında mısın? Daha tanıştırırken, hanımefendinin benden çekinmesine sebep oluyorsun. Ne yani.. biz adam mı yiyoruz?. Maral Hanım, siz ona bakmayın! Beni de egemenlik alanının içine alamadığı için hırsından çatlıyor. Onun için böyle konuşuyor.’’
Luda, gülümsedi ve imalı biçimde, ikimize bakarak:
-Hiç de çatlamıyorum. Eğer kızacak olsaydım ya da hakkınızda Maral’ı korkutmak isteseydim; sizi yan yana oturtur muydum? Yani, iki bekâr insanı?...’’dedi. Mesajını ikimiz de almıştık. Ben, gayri ihtiyari güldüm. Maral da gülümsedi ve Luda’yı işaret parmağıyla tehdit ederek:
-Ben sana sonra gösteririm!’’ dedi.
Luda, sadece Bölümde değil, burada da başkan rolünde gözüküyordu. Bizim masamıza servis yapan garson kızı çağırdı ve Şahid’le bana bakarak:
-Beyler! Siz gelmeden önce biz yemek siparişlerimizi vermiştik. Siz ne yiyecekseniz, söyleyin lütfen!’’dedi.
Biz, siparişlerimizi verirken müzik programı da başladı. Asanbay Kafe’nin, iki kız, iki erkekten oluşan müzik grubu, Bişkek’teki en iyi gruplardan biriydi. Ayda en az bir kere buraya geldiğim için grup üyeleriyle oldukça yakınlaşmıştım. Timur, Galina ve Viktoria, Rusça ve İngilizce şarkıları yorumlamakta oldukça başarılıydılar. Bir Özbek olan Aslan ise, usta bir saksafoncuydu. Müzisyenlerin dördü de ‘‘Mektepli’’ydi: Timur ve Aslan, Konservatuar mezunuydular; kızlar ise, bu yıl mezun olacaklardı. Türkiye’deki hiç bir arkaplânı olmadan birdenbire popüler olan yeteneksizlerle kıyaslandığında bunların kaliteleri, hemen fark ediliyordu.

PART 56

- Hey, Luda!" I said. "Have you noticed what you've done? Even while introducing us, you caused the lady feel reluctant about me. What do you mean... am I a man eater? Ms. Maral, don't listen to her! Because she can't dominate me she's about to explode of anger. That's why she's talking like that."
Luda smiled and looking at the two of us meaningfully she said:
- I'm not about to expload at all. If I was going to be angry, or I would like to scare Maral about you; would I seat you next to each other? Meaning, two single persons?"... We both got her message. I laughed instinctively. Maral smiled too and threatening Luda with her index finger she said:
- I'll show you later!"
Luda, was appearing in the boss role not only in the department, but here too. She called the waitress that was serving our table and looking at Shahid and me she said:
- Misters! Before you came we have already given our orders for food. What will you eat, please say!"
While we were giving our orders, the music program had begun. The music group of Asanbay Café, formed of two girls and two men, was one of the best groups in Bishkek.
Because I came here at least once a month I became quite close to the group members. Timur, Galina and Victoria, were quite successfull with interpreting Russian and English songs. As for Aslan, who was an Uzbek, he was an expert saxophonist. All the four musicians were educated: Timur and Aslan were music school graduates; and the girls were about to graduate this year. When comparing them to the untalented, who became popular in Turkey without any background, their quality was being noticed immediately.

PART 57,
Timur, programlarına başlamadan önce bir anons yaptı:
-Saygıdeğer hanımlar ve beyler! Bu günün önemini hepiniz biliyorsunuz. Bu gün, hayatımıza anlam ve güzellik katan değerli hanımların günü. Bu yüzden bütün hanımların ‘‘Kadınlar Günü’’nü kutluyor ve ilk şarkımızı, kadınlara armağan ediyoruz.’’
Timur’un anonsunu bütün müşteriler, içten alkışlarla karşıladı. Grubun söylediği ilk parça, güzel bir Rus şarkısıydı. ‘‘Kadın’’ anlamındaki ‘‘Jenşina’’ dışında sözlerinden hiçbir şey anlamadım. Herhalde, kadınlarla ilgili bir şarkı olmalıydı.
Sanırım, benim dışımda kafedekilerin hepsi içiyordu. Masalar, votka, bira, şampanya, şarap ve daha adını bilmediğim türlü içkilerle dolmuştu. Arada bir masalardaki gruplardan bir kişi ayağa kalkıyor ve ‘‘tost’’* söylüyordu. Bu esnada masadaki arkadaşları, dini bir âyindeymişçesine, kadehleri ellerinde, hiç konuşmadan, saygılı bir tavırla konuşmacıyı dinliyor ve sonra onu alkışlayarak içkilerini içiyorlardı. Toplantı bitene kadar masadaki herkes, böyle bir konuşma yapmak zorundaydı. Bir türlü alışamadığım bu âdete, bu gece, maalesef, ben de uyacaktım. Nitekim bizim tören, Luda’nın tostuyla başladı. Arkasından kadehler tokuşturuldu; ancak içkilerin içilmesi aşamasında, korktuğum başıma geldi. Almancacı Maria, benim Sprite içtiğimi fark etti:
-Fatih Bey! Bu yaptığınız hiç doğru değil! Neden bizimle birlikte içmiyorsunuz? Üstelik böyle bir günde!...’’dedi.

PART 57

Before starting their program, Timur made an announcement:
- Estimable ladies and gentlemen! You all know the importance of this day. Today is the day of the precious ladies who add meaning and beauty to our lives. That's why we congratulate the "Women's Day" of all the ladies and give our first song as a gift to the women". All the customers responded Timur's announcement with sincere applauds. The first piece the group sang was a beautiful Russian song. Except the word "Jenshina" which meant "a woman" I didn't understand anything of its words. Certainly it had to be a song related to women. It seemed that except me everyone in the café was drinking. The tables were filled with vodka, beers, champagne, wine and various drinks I still didn't know their names. Now and then someone from the groups around the tables would stand up and say "cheers". At that time his friends at the table, as if they were in a religious ceremony, their wineglasses in their hands, without talking at all, would listen to the talker with a serious expression and then while applauding him drink their drinks. Till the meeting ended every one at the table had to do that kind of a speech. Unfortunately tonight I was going to adapt to this custom, that I've never got used to. Likewise our ceremony started with Luda's toast. After her the glasses were clincked; But at the drinking of the drinks stage, what I was afraid of happened. The German teacher Maria noticed that I was drinking Sprite and said:
- Mr. Fatih! What you're doing isn't right at all! Why aren't you drinking with us? Furthermore in a day like this!"

PART 58,
Köşeye sıkıştırılmaktan hiç hoşlanmazdım. Allah’tan ki ciddi bir mazeretim vardı:
-Sevgili Maria! Partiden sonra araba kullanacağım ve yollar, sizin sevimli trafik polislerinizle dolu; onun için içmem mümkün değil!’’ diye üzgün bir havaya bürünerek cevapladım onu. Fakat o, kolay vazgeçecek gibi görünmüyordu:
-Olsun.. biz de araba kullanacağız; ama gördüğünüz gibi içiyoruz!’’ diye itirazını sürdürdü. Bu tür ısrarlı ricalara alıştığım için, standart karşılıklarım hazırdı:
-Fakat, sevgili dostum! Siz, yerlisiniz ve trafik polisleriyle başaçıkabilirsiniz. Beni durdurdukları zaman rüşvet istemeye bin Som'la başlıyorlar. Üstelik ehliyetime el konma riski de var.
Luda, bir melek gibi imdadıma yetişmeseydi, muhtemelen Maria, ısrarından vazgeçmeyecekti:
-Maria! Fatih Beyi, hoş görelim! Hakikaten bizim polisler, yabancılara karşı çok acımasızlar.’’dedi. Ne akıllı kızdı şu Luda! Ne zaman, ne yapması gerektiğini nasıl da biliyordu!..
Şahid’le benim yemeklerimiz geldiğinde, diğerleri, yemeklerine ara vermiş, sohbet ederek içkilerini yudumluyorlardı. Aslında, kafedeki herkes, biraz çakırkeyif olmuş durumdaydı. Dans pisti de yavaş yavaş dolmaya başlamıştı. Bizim masadakiler de arada bir kalkıp dans ediyorlardı. Ben, biraz sonra olacakları tahmin ediyordum: Yemeklerimizin bitmesi bekleniyordu. Arkasından, bu sefer de dans etmemiz için ısrarlar başlayacaktı.

PART 58

I didn't like to be forced to the corner at all. Thanks God I had a serious excuse. Saying:
- Dear Maria! After the party I'll be driving the car and the roads are full of your lovely traffic policemen; that's why it's not possible for me to drink", I answered her putting on a sad expression. But she didn't seem like going to give up easily. She continued her objection saying:
- So what... we are going to drive too; but as you see we are drinking". As I was used to this kind of insistent requests, I had a standard response ready:
- But my dear friend! You are local and you can handle the traffic policemen. When they make me stop, they start the bribery demand from a thousand Som. In addition there's also the risk of taking my driver's licence.
If Luda hadn't come to my rescue like an angel, Maria would have probably not given up on her insistence. She said:
- Maria! Let's tolerate Mr. Fatih! Really our policemen aren't very merciful towards foreigners". What a clever girl she was that Luda! How did she know what and when something needed to be done!
When Shahid's food and mine arrived, the others took a brake with their food, and were drinking their drinks while chatting. Actually every one in the café was in a somewhat drunk situation. The dance floor was also getting filled slowly. People from our table were getting up now and then too and dancing. I was guessing what was going to happen in a short while: Our food being finished had been waited. After that, insistences that we began to dance were going to start.

PART 59,
Meyve salatamı yerken, göz ucuyla Şahid’e baktım. Bir taraftan Japonca hocası Tosumoto Hanımla konuşuyor, öte taraftan da Luda’ya kaçamak bakışlar fırlatıyordu. Tam bu esnada, Koreli Tuila Huan Hanımın seslendiğini işittim. Yüzünde sadistçe bir gülümseme vardı:
-Eveet, arkadaşlar.. Ne dersiniz, sizce de tost söyleme sırası Fatih Bey’e gelmedi mi?” Masadakilerin hepsi birden el çırpmaya ve bağrışmaya başladılar. Luda elleriyle işaret ederek onları susturdu ve gülerek bana yöneldi:
-Evet, Fatih Bey! Hadi bakalım, bizim için neler söyleyeceksiniz? Hepimiz çok merak ediyoruz.” Bundan kaçış şansım yoktu. Kadehimi aldım ve ayağa kalktım. Sahneye döndüm. Müzisyenlerden Timur ile göz göze geldik. Zeki çocuk.. Hemen durumu kavradı ve bir işaretle arkadaşlarını uyardı. Müziğe ara verdiler. O sırada dans etmekte olan Almanca Hocası Maria ile Japoncacı Tosumoto da konuşma yapacağımı fark ederek süratle yanımıza geldiler. Diğer masalardan da bakışların bizim tarafa doğru yöneldiğini hissetim. Konuşmaya başlamadan, hanımların yüzlerine bir göz gezdirdim. Hepsi de dikkat kesilmiş, kendileri ve genel olarak kadınlar hakkında neler söyleyeceğimi öğrenmek istiyorlardı. Tanrım, ne kadar da ciddiydiler!
-Arkadaşlar!” dedim. “Daha önce de söylemiştim. Ben kadınsız bir dünya, kadınsız bir erkek ve erkekler için kadınsız bir hayat olabileceğini hayal bile edemiyorum. Cennet adı verilen kutsal mekan bile, her türlü nimet bulunmasına rağmen, bir erkek (Adem) için ne kadar sıkıcı hale gelmiş ki Tanrı, bir kadını ( Havva’yı ) yaratmış. Peki bu, ne anlama geliyor? Bana göre, bu sembolik olaydan çıkarmamız gereken sonuç şu: ‘Kadın’ın olmadığı bir yer ve hayat, erkek için bütün anlamını yitiriyor ve kupkuru bir çöle dönüşüyor; Cennet bile gerçek anlamını kadınla kazanıyor.” Bu noktada, sözümü bitirdim ve kadehimi kaldırarak:
-Öyleyse, şimdi ‘Yaşasın kadınlar!’ diyorum ve kadehimi sizin şerefinize kaldırıyorum.
Sözümü bitirmemle birlikte, salonda bir alkış koptu. Bizimkilerle birlikte yakın masalarda oturan müşteriler de el çırpıp bağrışarak ayağa kalktılar ve kadehlerini kaldırıp bir nefeste yudumladılar. Yerlerimize oturur oturmaz müzik yeniden başladı. Yaptığım konuşma ile, yan masalarda oturanların dikkat alanına girmemiz, sanki, bizim hoca Hanımların gururlanmasına ve neşelerinin daha da artmasına sebep olmuştu. Bir an, herkes bana hayranlıkla bakıyormuş gibi geldi. Ahh, şu kadınlar!..Her yerde aynıydılar: Bazen çok kurnaz oluyorlar, bazen de çocuk kadar saflaşabiliyorlardı.

PART 59

While eating my fruit salad I cast a furtive glance at Shahid. He was talking to the Japanese teacher miss Tosumoto on one side, and looking secretly at Luda on the other. Exactly at that moment I heard Korean miss Tuila call. She had a sadistic smile on her face:
- Yeees, friends... What do you say, don't you think it's mr. Fatih's turn to make a toast?" Everyone at the table began to clap hands and to shout. Luda silenced them with a sign of her hands and turned towards me smiling:
- Yes mr. Fatih! Let's see, what will you say for us? We are all very curious." I didn't have a chance to escape this. I took my glass and stood up. I turned towards the stage. My eyes met the eyes of Timur from the musicians. A clever boy. He seized the situation immediately and with a sign warned his friends. They took a brake with the music. At that time the German teacher Maria and the Japanese teacher Tosumoto, who were dancing, noticed that I was going to speak and came near us quickly. I felt that looks from other tables turned towards us too. Before starting to talk I run an eye over the ladies' faces. All of them were paying careful attention and wanted to know what I was going to say in general and about women. My God, how serious they were!
- Friends" I said. "I have said before. I can't even imagine a world without women, a man without a woman and a life for men without women. Even the holy place named paradise, despite having all kinds of blessing, became so boring for a man (Adam), that God created a woman (Eve). So what does it mean? For me, the conclusion we have to derive from this symbolic event is this: "A place and a life without a woman, lose all meaning for men and turn to a bone-dry desert; Even paradise earns its true meaning with a woman." At this point I finished my words and raising my glass I said:
- In that case, now I'm saying "long live women" and raising my glass to your honor.
Together with finishing my words, applauds burst in the room. Together with our people, the customers sitting in the near tables too stood up clapping their hands and shouting and raising their glasses drank their drinks in one breath. As soon as we sat back the music had started again. The attention we got from the people at the nearby tables because of my speech, seemed to cause our lady teachers feel arrogantly proud and increased their joy even more. For a moment it looked as if everyone was looking at me with admiration. Ahh, these women! They were the same everywhere: Sometimes they were very cunning, and sometimes became as naive as children.

PART 60,
Gece yarısına doğru, kafedenin pistinde, neredeyse, adım atacak yer kalmamıştı. Yaşlı-genç, kadın-erkek, herkes neşeyle dans ediyordu. Bir türlü kurtulamadığım Türkiye’deki vatandaşlarımla Kırgızistanlıları karşılaştırma alışkanlığım yine depreşti: Bu insanlar, gerçekten eğlenceden zevk almayı biliyorlardı. İçinde bulundukları şu anın ve ortamın tadını çıkardıkları her hallerinden belliydi. Halbuki Türkiye’de, böyle bir ortamda bile, insanlar, kendilerini tam manasıyla serbest hissedemezler; ya sürekli başkalarının kendilerini izledikleri vehmiyle ya da onlar başkalarını izledikleri için rahatça eğlenemezlerdi. Neredeyse, masadaki bütün bayan hocalar, beni ve Şahid’i kollarımızdan tutarak piste sürüklemişler ve zorla dans etmemizi sağlamışlardı. Hatta Luda, romantik parçaların çalındığı anlarda, birkaç defa beni ve Maral Hanımı yerlerimizden kaldırmış ve adeta itekleyerek dans pistine götürmüştü. Eminim, bu fettan kız, günler öncesinden bizim için bir plan yapmıştı. Şüphesiz benim direncim, sonunda onun planını bozacaktı, ama hiç değilse bu gecenin sonuna kadar ne onun ne de diğer arkadaşların keyfini kaçırmamaya kararlıydım.

Aslında ben, bu tür durumlara çoktan beri alışmıştım; ama Şahid’in vaziyeti, gerçekten çok fenaydı: Zavallı dostum, her defasında dans tekliflerine itiraz etmeye çalışıyor, yorulduğunu artık dans edemeyeceğini söylüyor, fakat yarı sarhoş hale gelmiş bayanlardan hiçbirine sözünü dinletemiyordu. Aslında onun bu mahcup ve çekingen tavrı, hanımların daha çok hoşuna gidiyor ve onun üzerine daha fazla gitmelerine sebep oluyordu.
Şahid’e tatlı bir sürpriz yapmanın tam vaktiydi: Kimseye fark ettirmeden yerimden kalktım ve müzisyenlerin yanına gittim. Timur, orgunu çalmaya devam ederken kulağıma eğildi ve:
-Buyurun, bayke.. Bir emriniz mi var?” dedi. Ben, önceden yazıp yanımda getirdiğim kağıdı, arasına sıkıştırdığım bir miktar parayla, kendisine uzattım. Timur, kağıdı aldı, ancak gücenmiş bir yüz ifadesiyle parayı geri uzattı:
-Vallahi olmaz, bayke! Sizden para alamam.” İtirazıma fırsat vermeden de devam etti:
-Eğer paranızı geri almazsanız, istediğiniz şarkıyı çalmam!” Çaresiz söylediğini yaptım ve teşekkür ederek masaya döndüm.

quasi you made me laugh. But mind you everytime i go to this site this is my "must read" story.

PART 60

Towards midnight, there was almost no place to step on the café's dance floor. Old- young, women- men, everybody was dancing with joy. My habit I couldn't get rid off, to compare my Turkish citizens to the Kyrgyz ones re-appeared: These people really knew how to enjoy a party. It was obvious from their every behavior, that they were making the most of this moment and this atmosphere. Whereas in Turkey, even in this kind of an environment, people couldn't feel themselves completely free; either because of the fear that others are watching them, or because they watch others, thay couldn't enjoy themselves comfortably. Nearly all the lady teachers at the table, holding me and Shahid by the arms, dragged us to the dance floor and forced us to dance. Even Luda, when romantic pieces were played, raised me and mrs. Maral from our seats a few times and almost by pushing us took us to the dance floor. I'm sure that this mischievous girl, had made plans for us days ahead. Without a doubt, my resistance was going to spoil her plans at the end, but at least till the end of this night I was determined not to spoil her and other friends' fun.

(to be continued)

PART 60 (continued)

Actually I got used to this kind of situations a long time ago; but Shahid's situation was really very bad: My poor friend, was trying to object dance proposals each time, saying that he got tired and that he couldn't dance any more, but none of the half drunk ladies was listening to him. Actually, his bashful and shy manner was even more likeable to the women and caused them to insist on him even more.
It was just the time to give a sweet surprise to Shahid: Without letting anyone notice, I got up from my place and went near the musicians. Timur bended towards my ear while continuing to play his organ and said:
- How can I help you big brother... Do you have a request?" I held out a piece of paper I had written before and brought with me, with some amount of money I squeezed inside to him. Timur took the paper, but held the money back with an offended facial expression:
- I swear it's not possible, big brother! I can't take money from you." Without letting me object he continued:
- If you don't take your money back, I won't play the song you wanted." I did what he said without a choice and thanking him I returned to the table.

PART 61,

-Sevgili misafirler! Şimdi, saygıdeğer misafirlerimizden Fatih Beyin istediği bir şarkıyı söyleyeceğiz. Julio Iglesias’ın ‘Nostalgie’ adlı bu romantik şarkısını Fatih Bayke, bütün kadınlara ve özellikle arkadaşları Bayan Luda ve Şahid Beye armağan ediyor.. Bayan Luda ve Şahid Beyi piste davet ediyoruz.“ Anons biter bitmez müzik başladı. Hocalar, bu sürprize bayıldılar. Şüphesiz hepsi de ne yapmaya çalıştığımın farkındaydı. Kimisi gülerek, alkışlayarak bu jestimi beğendiğini ifade ediyor, kimileri de Şahid’i dansa kalkması için teşvik ediyordu. Şahid’e baktım. Tam bir şaşkınlık içindeydi. Yerimden kalktım ve yanına gittim. Kolundan tutup ayağa kaldırdım ve kulağına eğilerek fısıldadım:
-Dostum, işte aradığın fırsat!.. Konuşmanın tam zamanı..Haydi göreyim seni!” Sonra, arkasından hafifçe Luda’nın yanına doğru iteledim. Luda, gayet rahat bir tavırla, gülümseyerek ayağa kalktı. Şahid’in uzattığı elini tuttu ve piste doğru yürürken, başıni çevirdi ve bana ‘Size daha sonra, bu oldu bittinin hesabını soracağım, Fatih Bey!’ dedi. Arkalarından onları seyrettim. Şahid, Luda’nın yanında kurbanlık bir koyun gibi yürüyordu. Dostumu pistte yalnız bırakmamalıydım. Hocalardan birisini hemen dansa kaldırmalıydım. Gözlerim, Maral Hanımı aradı. Onın da tam bu esnada bana baktığını fark ettim. Belli ki, dansa davet etmemi bekliyordu. Kalktık ve piste yürüdük.

PART 61

- Dear guests! Now we are going to sing a song that our estimable guest Mr. Fatih requested. Mr. Fatih is giving this romantic song of Julio Iglesias, called "Nostalgia", as a gift to all women and especially to his friends Ms. Luda and Mr. Shahid. We are inviting Ms. Luda and Mr. Shahid to the dance floor". As soon as the announcement ended the music started. The teachers loved this surprise. Without a doubt, all of them were aware of what I was trying to do. Some of them expressed that they liked my gesture smiling and applauding, and some of them were encouraging Shahid to get up to dance. I looked at Shahid. He was completely lost (confused). I stood up and went near him. Holding his arm I lift him up and bending over I whispered to his ear:
- My friend, here is the chance you looked for!... Exactly the right time to talk. Come on, let me see you!" Then I pushed him gently towards Luda's side. Luda, with quite a relaxed expression, stood up smiling. She held Shahid's stretched out hand and while walking towards the dance floor she turned her head back and said: "Later I will call you to account for this fait accomply, Mr. Fatih". I watched them from behind. Shahid was walking next to Luda like a sheep for sacrifice. I couldn't leave my friend alone on the dance floor. I had to invite to dance one of the teachers immediately. My eyes searched Ms. Maral. I noticed that at the very moment she looked at me too. It was obvious that she was waiting for me to invite her to dance. We stood up and walked towards the dance floor.

PART 62,
Diğer müşterilerin de gelmesiyle, pist oldukça kalabalıklaşmıştı. Maral Hanımla dansımızı sürdürürken, ona belli etmeden Şahid’le Luda’yı da gözden kaçırmamaya çalışıyordum. Ama, Maral Hanım, hiç de saf bir kadın olmadığını göstermekte gecikmedi. İki elini de omzuma atıp biraz daha yakınlaştı. İşte o anda,, masada yan yana oturduğumuz saatler boyunca, kendisine yeterince dikkat etmediğimi fark ettim: Gerçekten çok alımlı ve sıra dışı güzelliğe sahip bir kadındı. Çekik gözleri, dişi bir parsın gözleri kadar parlak, vahşi ve korkusuz görünüyordu. Bu kendinden emin, parıldayan bakışlar karşısında bir an, sarsıldığımı hissettim. Simsiyah saçlarıyla çevrelenmiş gülümseyen yüzünü yüzüme yaklaştırdı ve imalı bir ses tonuyla:

-Fatih Bey, sizden korkulur.” dedi. Ben, biraz zaman kazanarak kendimi toplamak için kollarının arasından zarif bir hareketle sıyrıldım ve bir elini tutup kendisini omzundan geriye doğru ittim. Hızla dönerek benden uzaklaştı. Daha sonra onu aynı hızla kendime doğru çektim. Maral, her harekete hazırlıklıydı. Bu dans figürünü kıvraklıkla, kusursuz biçimde yerine getirmişti:

-Neden benden korkulması gerektiğini düşünüyorsunuz, Maral Hanım?” dedim. O, cevap vermek yerine, yeniden bana sarıldı ve başını omzuma yasladı. Nefesinin sıcaklığını yüzümde hissediyordum:

-Baksanız a, Luda’nın oyununu tersine çevirdiniz, Fatih Bey! Güya o, sizinle benim için bir plan hazırlamıştı; ama şimdi, kendisi sizin tuzağınıza düşmüş gibi görünüyor.” dedi.

PART 62

With the arrival of the other customers too, the dance floor became quite crowded. While I was dancing with Ms. Maral, I was trying not to miss seeing Shahid and Luda, without her noticing it. but Ms. Maral wasn't late to show that she wasn't a naive woman at all. Putting both her arms on my shoulders she came closer to me. At that moment I noticed that I haven't paid much attention to her during the hours we sat at the table side by side. She was really an attractive woman of an extraordinary beauty. Her slant eyes were as shining, wild and fearless as a female panther's eyes. In front of those self assured, shining eyes, I felt shaken for a moment. She brought her smiling face surrounded by her jetblack hair closer to my face and said with an insinuating voice tone:
- Mr. Fatih, you're scary. I, to gain some time and gather myself together, freed myself from her arms with an elegant movement and holding her arm I pushed her towards the back of her shoulder. While turning around quickly she moved away from me. Then I pulled her back towards me with the same speed. maral was ready for each movement. She performed this dance figure fluently and flawlessly. I said:
- Why do you think it's necessary to fear me, Ms. Maral?" Instead of answering she embraced me again and leaned her head on my shoulder. I could feel the warmth of her breath on my face:
- Look, you turned Luda's game upside down, Mr. Fatih. Supposedly she had prepared a plan for you and me; but now, it looks as if she has fallen into your trap by herself." she said.

PART 63,
Doğru söze ne denir? Kız, tahmininde haklıydı. Fakat ben, kendisine cevap vermedim. Sadece gülümsemekle yetindim. Bu arada, Şahid’in gergin bir yüz ifadesiyle Luda’yla konuşmasını izliyordum. Nihayet, müziğin sonuna doğru, yüzündeki o gerginliğin kaybolduğunu ve yerini rahatlamış bir ifadeye bıraktığını fark ettim. Galiba Şahid, Luda’dan olumlu bir tepki almıştı.
Müziğin bitmesi üzerine müzisyenleri alkışlayarak takdirlerimizi bildirdik ve masalarımıza döndük. Ben, teşekkür anlamında Timur’a ve arkadaşlarına uzaktan el salladım. Onlar da başlarını eğerek karşılık verdiler. Buraya kadar her şey gayet iyi, düşündüğüm gibi gitmişti. Şimdi, bundan sonrasını, gecenin nasıl biteceğini düşünmeliydim. Ancak, bunun için gerekli olan biraz zaman ve fırsatı bulabileceğimden emin değildim. Çünkü, bir taraftan danstan sonra bana karşı biraz daha yakın davranmaya başlayan Maral’ın hakkımda yanlış beklentiler içine girmemesi için nazik ama mesafeli davranmaya çalışıyor, öte taraftan da diğer bayan hocaların sataşmalarına cevap yetiştiriyordum. Nerdeyse bütün grubun ilgisi, Maral Hanımla benim üzerime yönelmişti. Ben de onların bu neşeli ilgisinin devam etmesi için elimden gelen mahareti sergilemekten geri kalmıyordum. Çünkü bu durum, Şahid’e çok uygun bir fırsat yaratmıştı. Bizim sürdürdüğümüz bu şamatanın dışında kalmış olan dostumun bu fırsatı iyi değerlendirebilmesi için içimden dua ediyordum.

Robyn, nice that you joined , I'm going to do my try without reading yours.
Then Metehan can check both our translations.

PART 63

What can be said to the truth? The girl was right with her guess. But I didn't answer her. I satisfied with a smile only. At the meanwhile, I was watching Shahid talk to Luda with a tense expression. Finally, towards the end of the music, I noticed that the tension had disappeared from his face and a relaxed expression took it's place. Shahid had probably received a positive response from Luda.
Upon the ending of the music, we expressed our appreciation for the musicians by applauding them and went back to our tables. I waved my hand towards timur and his friends from distance in a thankful manner. And they replied with a head tilt. So far everything went extremely well and according to the way I thought. Now I had to think the rest of it, how would the night end. But I wasn't sure I could find the necesary little time and opportunity. Because, on the one side I was trying to act politely but distantly towards Maral, who began to act a little more intimate towards me since the dance, so that she wouldn't develop wrong expectations about me, and on the other hand I was preparing answers to the other lady teachers' provokations. Almost all the attention of the group had turned towards me and Ms. Maral. And I was trying not to stay backwards in exhibiting whatever I could to make their joyful interest continue. Because this situation had created a very suitable opportunity for Shahid. I was praying that my friend, who remained out of the commotion we created, would be able to use this opportunity well.

PART 64,
Almanca hocası Maria’nın kötü bir İngilizce ile anlatmaya çalıştığı fıkrayı dinlerken, Maral Hanım koluma hafifçe dokunarak sordu:
-Fatih Bey, kişisel bir soru sorabilir miyim?
-Tabii, buyurun sorun.” diye cevapladım kendisini. Ancak, az çok tahmin edebiliyordum ne soracağını. Yanılmadığımı anlamakta da gecikmedim. Genç kadın, arka arkaya sorularını sıralamaya başladı:
-Evli misiniz, Fatih Bey?
-Evet, Maral Hanım, evliyim.
-Peki çocuğunuz var mı?
-İki kız, bir oğlan. Üçü de üniversite öğrencisi.
-Aileniz burada, Bişkek’te mi yaşıyor?
-Hayır. Türkiye’deler. Ben, burada yalnız yaşıyorum.” Bu cevabım üzerine Maral Hanım’ın gözlerinde sebebini anlayamadığım bir parıltının belirip kaybolduğunu fark ettim. Düşünceli bir ifadeyle konuşmasına devam etti:
-Peki, aileden uzak, yalnız yaşamak güç olmuyor mu sizin için?
Zor bir soru sormuştu, Maral Hanım. ‘Evet’ ya da ‘hayır’ gibi kısaca cevap verebileceğim bir soru değildi bu. Ülkemden çok uzaklarda açılmış Kırgız-Türk Manas Üniversitesinde iki buçuk yıldır hocalık yapıyordum. Kırgız öğrencilerime Türk dili ve edebiyatı öğretiyordum. Ayrıca, Bişkek Sosyal Bilimler ve Kırgız-Amerikan üniversitelerinde de derse giriyordum. Yaptığım işten ve Kırgızistan’da soydaşlarımın arasında yaşamaktan da memnundum. Ancak, son zamanlarda sık sık Türkiye’deki hayatı, eşimi ve çocuklarımı hatırlar olmuştum.

PART 64

While listening to a joke told by the German teacher Maria with bad English, Ms. Maral touched my hand gently and asked:
- Mr. Fatih, can I ask you a personal question?
- Of course, please ask", I answered her. But, I could more or less guess what she was going to ask. And I soon realized that I wasn't wrong. The young woman began to ask her questions one after another:
- Are you married Mr. Fatih?
- Yes, Ms. Maral, I am married.
- Well then, do you have children?
- Two girls, one boy. The three of them are university students.
- Does your family live here, in Bishkek?
- No, they are in Turkey. I'm living here alone.
Upon this answer I noticed a spark it's reason I couldn't understand, appear and disappear in Ms. Maral's eyes. She continued talking with a thoughtful expression:
- Ok then, isn't it difficult for you to live far away from your family, alone?
She asked a difficult question, Ms. Maral. It wasn't I question I could answer with a short "yes" or "no". I was teaching in the Kyrgyz-Turkish Manas University, which was opened very far from my country for two and a half years. I was teaching Kyrgyz students the Turkish language and literature. In addition, I was also teaching classes at Bishkek Social Sciences and Kyrgyz- American Universities. I was contented with the work I did and with living among my people in Kyrgyzstan. But lately I've been frequently remembering life in Turkey, my wife and my children.

god I mucked it up heigh ho

as he said- you'll improve in time, I've been doing this for the last three months...

The important thing is that you improve from your current level. I'm working on each part, not doing it easily.

PART 65,
Galiba ‘vatan özlemi’ denen hastalığa tutulmaya başlamıştım. Çocuklarımın üçü de üniversitede okuyan, artık yetişkin sayılabilecek genç insanlardı; ama yine de onların bana ihtiyaçları olduğunu düşünmekten kendimi alamıyordum. Hele en küçükleri olan oğlum Mustafa, burnumda tütüyordu. Küçüklüğünden beri bana çok düşkündü. Kocaman adam olmuştu; ama telefonda benimle konuşurken, sevinç ve heyecandan hala sesinin titremesine engel olamıyordu.
Maral Hanıma vereceğim cevabı düşünürken, arkamdan güçlü bir elin omzuma dokunduğunu hissettim ve başımı çevirdim. Karşımda altmış yaşlarında, kısa, tombul ve tanımadığım bir Rus kadını duruyordu. Gülerek, Rusça bir şeyler söylüyordu. Bayan hocalar, gülmeye başladılar; ama ben, Rus kadının söylediklerinin tek kelimesini bile anlamadım. Maral Hanım, ciddi bir tavırla kadına cevap verdi. Yüz ifadesinden onun, yaşlı Rus hanıma itiraz ettiğini tahmin ettim. Ne olup bittiğini anlamaya çalışırken, birden yaşlı kadın kolumdan tuttu ve kendisinden beklenilmeyecek bir güçle beni ayağa kaldırdı. Paniğe kapıldım ve “Arkadaşlar, ne istiyor bu kadın benden? Allah aşkına, biriniz ne olup bittiğini bana anlatsın!’” diye haykırdım. Benim bu şaşkınlığım, bayan hocaların kahkahalarını daha da arttırdı; katıla katıla gülmeye başladılar. Bu arada yaşlı Rus kadın, beni habire çekiştiriyordu. Sonunda, Maral Hanım’ın açıklaması ile biraz rahatladım. Gülmemek için kendini zorladığı her halinden belli olan genç kadın :

PART 65

I was probably beginning to feel the illness named "motherland longing" (homesickness). All my three children were learning in university and could already be considered as adult young human beings; but even so I couldn't help myself thinking that they needed me. Especially the youngest of them my son Mustafa was on my mind. He was excessively devoted to me since his childhood. He had turned to a grown up man; but when he talked with me on the phone, he still couldn't control his voice from trembling of joy and excitement.
While I was thinking about the answer I was about to give Ms. Maral, I felt a strong hand touching my shoulder from behind and turned my head back. A short, plump Russian woman in her sixties and that I didn't know was standing in front of me. She was saying some things in Russian while smiling. The lady teachers began to laugh; but I didn't understand even a word of what the Russian woman was saying. Ms. Maral answered the woman with a serious manner. From her facial expression I guessed that she objected the Russian woman. While trying to undersatnd what was going on, the old woman seized my arm suddenly, and with a strength that couldn't be expected of her made me stand up. I began to panic and shouted: "Friends, what does this woman want from me? For God's sake, someone tell me what's going on!". My confusion redounded the laughters of the lady teachers even more; they began to choke with laughter. At the meanwhile the old Russian woman was pulling me ("habire"??). At the end, I relaxed a bit with Ms. Maral's explanation. The young woman, whose every movement made clear that she was forcing herself not to laugh (said):

habire: continuously, without stopping.
habire=durmadan

PART 66,
-Fatih Bey, bu hanım sizden çok hoşlanmış ve sizinle dans etmek istediğini söylüyor.” dedi ve yüzünü gizleyerek o da gülmeye başladı. Böyle bir gecede, bu yaşlı kadıncağızın arzusuna karşı çıkmam imkansızdı. Kendisine nazikçe gülümsedim ve piste yürüdüm. Piste varmamızla birlikte, dans edenler bizi ortalarına alarak etrafımızda bir halka oluşturdular. Herhalde yaşlı kadınla ben, ilginç bir görüntü meydana getirmiştik. Kadıncağız, yaşından beklenmeyen figürler yapıyor, neredeyse dansımızı o idare ediyordu. Ben, kendimi onun iradesine bırakmıştım. Ancak, bir taraftan da bu sempatik yaşlı kadının başına kötü bir şey gelmemesi için dua ediyordum. Neyse ki, kazasız belasız dansı bitirebildik. Kadıncağız, çok mutlu olmuştu. Rusça birtakım sözler mırıldanarak sarıldı ve beni yanağımdan öptü. Koluna girdim ve alkışlayanların arasından geçip, onu masasına kadar götürdüm. Geri döndüğümde, Şahid ve Luda’nın ayağa kalkmış olduklarını ve diğer hocaların onlara itiraz ettiklerini gördüm. Hemen Şahid’in yanına yanaştım ve niçin kalktıklarını sordum. Luda’yı işaret ederek:
-Luda Hanım, kendisinin biraz rahatsız olduğunu söyledi ve benden kendisini evine götürmemi rica etti. Fakat arkadaşlarımız, bize izin vermiyor.” diye cevap verdi. Doğrusu, bu gece Şahid’in bu kadar şanslı olacağını ummamıştım. Ben, kafedeki partiden sonra, Luda ve Şahid için planlar yapmaya çalışırken, her şey kendiliğinden ve tam da istediğim gibi gelişiyordu. Hemen masadaki hocalara döndüm ve ellerimi kaldırarak yüksek sesle:
-Arkadaşlar, bir dakika beni dinler misiniz?” dedim. Hepsi birden sustu ve ne söyleyeceğimi beklemeye başladı. Gayet ciddi bir ifadeyle konuşmaya devam ettim:

PART 66

- Mr. Fatih, this woman liked you very much and she says that she wants to dance with you". She said, and hiding her face began to laugh too. In a night like this, it was impossible for me to oppose this poor little old woman's wish. I smiled at her politely and walked towards the dance floor. When we arrived to the dance floor, the people who were dancing put us to their center and created a circle around us. Probably the old woman and I have produced an interesting sight. The poor little woman was making movements unexpected of her age, almost controlling our dance. I left myself to her command. But, on the other side, I was praying that nothing bad happens to this likable old woman. Anyway we managed to finish the dance without any accidents and troubles. The woman have become very happy. Murmuring some Russian words she hugged and kissed me on my cheek. I took her arm and passing through people who were applauding, I took her up to her table. When I came back I saw that Shahid and Luda were standing up and the others were objecting them. Immediately I approached Shahid and asked why have they stood up. Pointing towards Luda he answered:
- Ms. Luda said that she wasn't feeling very well and asked me to take her home. But our friends aren't allowing us".
To tell the truth, I didn't expect that Shahid would be that lucky tonight. While I was trying to make plans for Luda and Shahid for the time after the cafe party, everything was developing from itself and exactly the way I wanted. Immediately I turned towards the teachers at the table and while raising my hand I said rising my voice:
- Friends, would you listen to me for a moment?"
They all became silent at once and began to wait for what I was going to say. I continued talking with an extremely serious expression:

PART 67,
-Madem Luda Hanım, rahatsız olduğunu söylüyor. Bize düşen, ona ‘geçmiş olsun’ demek ve gitmesine razı olmaktır. Rahatsız olduğunu bile bile onu burada alıkoyarak kendisine işkence etmeyi düşünmüyorsunuz herhalde. Öyle değil mi?Biz, eğlenmemize devam edelim, bırakalım Şahid Bey de Luda’yı evine götürsün.” Sözümü tamamlar tamamlamaz, kimsenin itiraz etmesine fırsat vermeden, Şahid’e döndüm ve:
-Haydi dostum, çıkalım. Ben, sizi arabamla bırakıp geri buraya geleyim.” dedim. Fakat, Luda bu önerime hemen karşı çıktı. Kararlı bir ifadeyle:
-Hayır, Fatih Bey. Lütfen, siz bizim için zahmete girmeyiniz. Partiye devam ediniz. Biz, bir taksiyle gideriz.” dedi. Eğer tahmin ettiğim gibiyse, bu kız, düşündüğümden daha zekiydi. Bu durumda, benim onları götürmek için ısrar etmem, aptallık olurdu.
-Pekala, madem böyle istiyorsunuz...” dedim ve yerime oturdum. Onlar vedalaşarak yanımızdan ayrıldılar. Arkalarından baktım. Luda, Şahid’in koluna girmişti. Şu ikisi, gerçekten birbirlerine çok yakışıyorlardı..

PART 67

- Since Ms. Luda says that she's not feeling well, what we can do is to tell her "get well soon" and accept her leaving. We are certainly not thinking of tormenting her by keeping her here, knowing that she doesn't feel well. Isn't that so? Let's continue enjoy ourselves, and let Mr. Shahid take Luda to her home." As soon as I finished talking, without leaving anyone the opportunity to object, I turned to Shahid and said:
- Come on my friend, let's go. I'll take you with my car and come back here." But, Luda opposed to my suggestion immediately. With a determimed expression she said:
- No, Mr. Fatih. Please don't inconvenience yoursef for us. We can go by taxi." If it were like I guessed, this girl had been smarter than I thought. In this situation to insist to take them would be stupidity.
- all right, if you like it that way..." I said and sat back in my place. Saying farewell to us they left. I looked at them from behind. Luda has taken Shahid's hand. Those two really suited each other...

PART 68,
Asanbay Kafe’den ayrıldığımızda saat, sabahın dördüne geliyordu. Ben ve belki biraz da Maral Hanım hariç, neredeyse grubun tamamı sarhoştu. Hocaları grup grup taksilere bindirip evlerine gönderdikten sonra, Maral Hanımı da ben apartmanına götürdüm. İtiraz etmesine rağmen, dairesinin kapısına kadar kendisine eşlik ettim. Güzel kadın, kapıyı açtı ve içeri girmeden önce, biraz mahcup bir tavırla, birlikte bir kahve içmeyi teklif etti. Bu teklifi kabul etmek, arkasından gelecek muhtemel bir maceranın başlamasına da bilerek izin vermek anlamına gelecekti. Karşımda duran genç kadının ışıl ışıl parlayan gözlerine bakmakta zorlanıyordum. En doğrusu hemen oradan ayrılmamdı. Çok yorgun olduğumu belirterek davetini nazikçe reddettim. Nezaketime rağmen, yine de onu kırmış olabileceğimi düşünürken, yüzünde anlayışlı bir ifadenin belirdiğini fark ettim. Gülümseyerek:
-Fatih Bey, Luda’nın sizin hakkınızdaki kanaatlerinin ne kadar isabetli olduğunu bu akşam ben de anladım. Siz, gerçek bir centilmensiniz. Gece boyunca sergilediğiniz içten davranışlarınız için, beni yalnız bırakmadığınız için, evime kadar getirmek inceliğini gösterdiğiniz için ve şu yarı sarhoş halimden yararlanmadığınız için size teşekkür edebilir miyim?” dedi ve aniden yaklaşarak yanağıma bir öpücük kondurdu. Sonra, gülerek, ‘iyi geceler’ dedi ve kapıyı kapattı.

PART 68

When we left Asanbay Café, the time was almost four in the morning. Except for me and maybe Ms. Maral to some extent, almost the whole group was drunk. After I put the teachers group by group in taxis and sent them to their homes, I took Ms. Maral to her apartment house. Although she objected, I accompanied her to her flat door. The beautiful woman opened the door and before entering inside, offered in a somewhat bashful expression to drink coffee together. To accept this offer meant allowing the beginning of a probable adventure, that was going to come after it, knowingly. I was having a hard time looking at the brightly sparking eyes of the young woman standing in front of me. The best thing to do was to leave there immediately. Clarifying that I was very tired, I rejected her invitation gently. Thinking that although my politeness, I still might have offended her, I noticed an understanding expression appearing on her face. While smiling she said:
- Mr. Fatih, tonight I too understood how fitting Luda's opinions about you are. You are a real gentleman. May I thank you for exhibiting a sincere behavior all night long, for not leaving me alone, for showing the tact to bring me to my house, and for not taking advantage of my half drunk state?" and suddenly getting close she landed a kiss on my cheek. Then, laughing, said "good night" and closed the door.

PART 69,
Dairemin kapısından içeri girdiğimde, yorgunluktan pelteye dönmüş haldeydim. Üzerimi değiştirmeden, elbiselerimle yatağa uzandım. Anında, sızmışım.
* * *
Pazartesi, benim için haftanın en yoğun ders günüydü. Cumartesi gecesinin yorgunluğunu hala üzerimden atamamıştım. Öğleden sonraki son dersimden çıkmış odama doğru giderken, dersle ilgili sorular soran birkaç öğrencime cevap vermeye çalışıyordum. Çocuklar şiir tahlilini çok seviyordu. Bu dersimizde, Attila İlhan’ın ‘Ben Sana Mecburum’ adlı şiirini incelemiştik. Tam odamın kapısını açıyordum ki cep telefonum çaldı. Arayan, Luda’ydı. Konuşurken sesi titriyordu:
- Fatih Bey, hemen sizinle konuşmam lazım. Müsait misiniz? Görüşebilir miyiz?
Oldukça endişelenmiştim. Luda’ya cevap vermeden önce, öğrencilere döndüm ve:
-Arkadaşlar, isterseniz daha sonra devam edelim.” dedim. Çocuklar vaziyetimi anlayışla karşıladılar:
-Tamam hocam, siz konuşun. Sorularımızı gelecek dersimizde sorarız.” diyerek, aceleyle yanımdan ayrıldılar. Odama girdim, kapıyı kapattım ve telefonda bekleyen Luda’ya:
-Ne oldu, Luda? Sesin hiç de iyi gelmiyor. Neyin var?” diye sordum. Genç kadın, ağlamaklı bir ses tonuyla cevap verdi:
-Fatih Bey, telefonda anlatamam. Hemen görüşebilir miyiz?”

PART 69

When I entered my flat, I was in a "pudding like" situation (I'm not sure it can be said that way in English...) because of tiredness. Without changing my clothes, with my outfit, I stretched out on the bed. In a moment I passed out.
* * *
Monday was the busiest class day of the week for me. I still haven't managed to get rid of Saturday night's tiredness. When I was walking towards my room after finishing my last afternoon lesson, I was trying to answer a few students who asked questions concerning the lesson. The kids just loved to analyze poems. In this lesson we have examined Atilla Ilhan's "I Need You" named poem. I was just opening my room door when my cell phone rang. The caller was Luda. Her voice was trembling when talking:
- Mr. Fatih, I need to talk with you right away. Is it suitable for you? Can we meet?
I became quite worried. Before answering Luda I turned to the students and said:
- Friends, if you like, we'll continue later."
The kids responded to my situation with understanding:
- All right my teacher, you go ahead and talk. We'll ask our questions in the next lesson", saying that they left me quickly. I entered my room, I closed the door and asked Luda, who was waiting on the phone:
- What happened Luda? Your voice doesn't sound well. What's with you?"
The young woman answered with a ready to cry voice tone:
- Mr. Fatih, I can't explain on the phone. Can we meet immediately?

in english i think the equivalent would be vegetable like..u mean unable to do anything right?

yeah, feeling like a floor rag, something like that
thanks Robyn

no problems

Part 70,
Kaygım artmaya başlamıştı. Vakit kaybetmeye gerek yoktu:
-Pekala Luda. Yarım saat sonra, sizin üniversitenin yakınındaki Kafe Four Season’da buluşalım. Orayı biliyorsun, değil mi?” diye sordum.
-Evet, biliyorum. Yarım saat sonra orada görüşmek üzere..” dedi ve telefonu kapattı. Paltomu giydim, ertesi gün derste gerekecek kitapları kitaplığımın raflarından seçip çantama koydum ve dışarı çıktım. Bitişik odada oturan ve o esnada bilgisayarında yazı yazmakla meşgul olan sekreterim Gulsanam beni görünce, ayağa kalktı ve soran gözlerle bana baktı:
-Kızım, benim acele çıkmam gerek. Önemli bir şey olursa, beni cep telefonumdan ararsın. Tamam mı?” dedim ve odadan ayrıldım. Şans eseri üniversitenin koridorlarından arkadaşlara görünmeden geçtim. Gevezelikle, zaman kaybetmemek için kimseye yakalanmak istemiyordum. Merdivenlerden hızla indim, binanın arka tarafındaki bahçeye açılan kapısından dışarı çıktım ve park yerindeki arabama bindim.

Cafe Four Season’a tam zamanında ulaşmıştım. Burası, benim favori yerlerimden biriydi. Amerikan Üniversitesine oldukça yakındı. Hemen bitişiğinde de Rus Dram Tiyatrosu vardı. Bişkek’in tam ortasında yer alan büyük bir parkın içindeki bu kafeye fırsat buldukça gelir, kitap okur ve çay içerdim.

Part 70

My anxiety began to rise. There was no need to lose time:
- Ok Luda. In half an hour, let's meet at Four Season Café near your university. You know that place, don't you?" I asked.
- Yes, I know. See you there in half an hour..." she said and shut the phone. I wore my coat, I chose the books needed to the lesson tomorrow from my library shelves, put them in my bag and got out. When my secretary Gulsanam, who sat in the next room and at that moment was busy writing an article on her computer, saw me, she stood up and looked at me with asking eyes.
- My girl, I have to go out urgently. If anything important happens, call me on my mobile phone, ok?" I said and left the room. Luckily I passed by the university corridors without being seen. I didn't want to be caugt with chattering by anyone, in order not to lose time. I went down the stairs quickly, I went out of the door that opened to the garden at the back side of the building, and got in my car which was in it's parking place.
I arrived Four Season Café right on time. This was one of my favorite places. It was quite close to the American University. Right next to it there was the Russian Drama Theatre. I used to come to this café, which was located inside a big park right in the middle of Bishkek, whenever I had the chance, read a book and drink tea.

Part 71,
Özellikle yaz aylarında, bahçesindeki dev ağaçların altına yerleştirilmiş masalardan birinde oturarak parkın güzelliğini seyretmek ya da akşamları bahçeye kurulan sahnede çok yetenekli bir müzik grubu tarafından verilen müzik konseri eşliğinde, akşam yemeğimi yemek gerçekten çok keyifliydi.
Kafenin içine girdim ve etrafa bir göz attım. Fazla müşteri yoktu. Sadece birkaç masada, yabancı olduklarını tahmin ettiğim yaşlıca insanlar oturuyordu. Luda, salonun daha tenha görünen köşesindeki masalardan birini seçmişti. Beni görünce eliyle işaret etti. Yanına gittim, selam verdim ve paltomu çıkarıp karşısına oturdum. Kızcağız, gerçekten çok kötü görünüyordu. Masmavi gözleri kızarmış, gözkapaklarının çevresinde mor halkalar belirmişti. Sanki geceyi ağlayarak uykusuz geçirmiş bir hali vardı. Hal hatır sorma faslını unuttum ve hemen konuya girdim:
-Ne oldu, Luda? Bu ne hal? Kötü bir şeyler mi oldu?” Genç kadın, elimi tuttu ve ağlamaklı bir ses tonuyla cevap verdi:
-Evet, Fatih Bey, çok hem de çok kötü bir şey oldu!” Sözünü tamamlar tamamlamaz, gözlerinden yaşlar boşanmaya başladı. Ne yapacağımı şaşırmıştım. Hemen masadaki peçetelerden birini uzattım ve:
-Lütfen biraz sakin ol, Luda! Ne olduğunu bana da söyler misin? Problemin ne olduğunu öğrenirsem, belki yardımcı olabilirim.” dedim.

Part 71

Especially on summer months, it used to be really very pleasant to sit at one of the tables that were placed under the giant trees in its garden and watch the beauty of the park, or to eat supper at nights with the company of the music concert that was played by the very talented music group on the stage built at the garden.
I entered the café and looked around. There weren't many customers. Only elderly people I guessed that were foreigners were sitting at some of the tables. Luda has chosen one of the tables at a more isolated corner of the room. When she saw me she waved her hand. I went near her, I greeted her and after removing my coat, I sat in front of her. The poor girl was looking really bad. Her deep blue eyes have turned red, purple circles surrounded her eyelids. She looked as if she had passed the night crying without sleep. I forgot the health inquiry stuff and got to the point immediately:
- What happened, Luda? What's going on? Anything bad happened?"
The young woman held my hand and answered in a crying-like voice:
- Yes, Mr. Fatih, something very very bad happened."
As soon as she finished her words, tears began to flow from her cheeks. I was confused about what I was supposed to do. I handed one of the napkins from the table and said:
- Please calm down a little, Luda! Will you tell me what it is? If I know what the problem is, maybe I can be helpful."

Part 72,
-Lütfen biraz sakin ol, Luda! Ne olduğunu bana da söyler misin? Problemin ne olduğunu öğrenirsem, belki yardımcı olabilirim.” dedim. Bu arada diğer müşterilerin masalarına doğru bir göz attım. Tanrı’ya şükür, herkes kendi halinde, sohbetlerine devam ediyordu. Kimse, bizim içinde bulunduğumuz garip durumumuzun farkında değildi. Luda, verdiğim peçete ile gözlerini kuruladı. Tam konuşmaya başlayacaktı ki bir garson geldi, tepemize dikildi ve bana bakarak:
-Ne alırdınız efendim?” diye siparişimi sordu. Bir an önce onu başımdan savmak için soğuk bir ses tonuyla:
-Çay istiyorum.” dedim. Ama adam, pişkin bir tavırla konuşmaya devam etti:
-Çayın arkasından, başka bir şey daha alır mıydınız, efendim?” Sinirlenmeye başlıyordum artık. Gözlerinin içine dik dik baktım ve:
-Hayır. Şimdilik başka bir şey istemiyorum. Eğer istersem, sizi çağırırım. Şimdi, lütfen çayımı getirir misiniz?” dedim. Adamın yüzündeki gülümseme bir anda kayboldu. Ciddileşerek, başını eğdi ve:
-Pekala efendim. Nasıl arzu ederseniz..” diyerek yanımızdan ayrıldı. Tekrar Luda’ya döndüm. Soran gözlerle kendisine baktığımı görünce, yanındaki sandalyede duran çantasını açtı ve çıkardığı bir kağıdı bana uzattı. Bu, Amerikan Üniversitesi rektörlüğüne hitaben yazılmış resmi bir yazıydı. Altına baktım. Şahid’in adı ve imzası vardı. Merakla yazıyı okumaya başladım:

Part 72,

Please calm yourself a little Luda! Will you tell me what happened?
If I learn what the problem is maybe I can help I said
In this time/In the meantime I threw a straight glance at the clients table.
Thanks to God everyone kept to themselves, the small chit chat continued.
Who, inside of us could find these strange circumstances an unawareness.
Luda, I gave a napkin to wipe your eyes.
The whole conversation started when a waiter came started to clim and looked at me:

"What would you like?" they asked because of the order
A moment before to rid him from my head in a cold tone "I want tea" I said.
But the man in a brazen manner continued to speak:"Your tea with your friends, would you like anything else?"
From here on I began to get annoyed/irritated. I looked into your eyes angrily and
No. Right now i don;t want anything else. If i want I will call you. Now please can you bring the tea? I said. The man lost the smile from his face.
Seriously and bent
"Ok as you wish" and exited/left us.
Again I turned to Luda
It appeared I was gazing into inquiring eyes, nearby in the chair a lingering purse/handbag opened and a paper escaped far from me.
This book was written by American University's rector/president's book it wrote
I looked at the author.Sahid's name and signature were there. Curiously I started to read the writing.


my attempt

Part 72

- Please calm down a little, Luda! Will you tell me what it is? If I know what the problem is, maybe I can be helpful." I said. At the meanwhile I took a glance on other cusomers' tables. Thanks God, They were all busy with themselves, continuing their chats. No one was aware of the strange situation we were in. Luda wiped her eyes with the napkin I gave her. She was just about to start talking, when a waiter came, planted himself right beside us and looking at me, asked for my order saying:
- What would you like sir?" In order to get rid of him as soon as possible I said with a cold voice tone:
- I would like some tea." But the man continued in a shameless manner:
- Would you like something else after the tea sir?"
I was already beginning to get annoyed. I looked angrily into his eyes and said:
- No. For now I don't want anything else. If I want, I'll call you. Now, would you please bring my tea?"
The smile on the man's face disappeared at once. He lowered his head turning serious and left us saying:
- Fine sir, as you wish."
I turned to Luda again. When she saw that I looked at her with asking eyes, she opened her bag that was standing on the chair beside her and handed the paper she got out of it to me. That was an official writing, addressed to the American University rectorate. I looked at it's bottom. It had Shahid's name and signature. I began to read it curiously:

reading your's helps me to realise where I'm going wrong..thanks its so good to see the difference

Part 73,

10.03.2002
“Kırgız-Amerikan Üniversitesi Rektörlüğüne

Çok önemli şahsi sebeplerim dolayısıyla Üniversitenizdeki görevimden acilen ayrılmak zorundayım. Eğitim-öğretim döneminin ortasında, ani ayrılığımın ortaya çıkaracağı muhtemel rahatsızlık yüzünden özür dilerim.
İstifamın kabulünü arz ederim.

NOT: Son aya ait maaşımın Yabancı Diller Bölümündeki ihtiyacı olan öğrencilere verilmesi sağlanırsa,müteşekkir olurum.
Dr. Şahid Uluğbekzade“

Kısa yazıyı okuyup bitirdiğimde, tam manasıyla şok olmuştum. Sanki bir anda muhakememi yitirdim. Ne söyleyeceğimi bilemez hale geldim. Aptallaşmıştım. Öylece, Luda’nın yüzüne bakakaldım. Neden sonra, biraz kendimi topladım ve:
-Nedir bu, Luda? Şahid, durup dururken niye istifa etti ki? Saçmalık bu! Yahu deli mi bu adam? Bana bile bir şey söylemedi bu konuda.. Kimseye bir şey söylemeden neden istifa etti ki?” diye art arda sorularımı sıralamaya başladım. Zavallı Luda, sorularımın cevaplarını bilmediğini ifade için sadece başını iki yana sallamakla yetiniyordu. Acaba, Şahid’in İran’daki ailesinin başına kötü bir şeyler mi gelmişti? Ama bildiğim kadarı ile annesi de babası da hayatta değildi. “Peki kardeşleri var mıydı, Şahid’in?” diye düşündüm. Bu konuda daha önce hiç konuşmadığımızı hatırladım. Allah Allah! Yahu bu adam, neden istifa etmeye karar vermişti? En iyisi hemen kendisini bulmak ve bu beklenmedik kararının sebeplerini ondan öğrenmekti. Luda’ya baktım. Başını önüne eğmiş, üzgün ve dalgın oturuyordu:

Part 73

March, 10 2002
To Kyrgyz- American University Rectorate

Because of very important personal reasons, I have no choice but to leave my duty in your University urgently. I apologize for the probable inconvenience that will emerge because of my sudden leaving in the middle of the education- instruction semester.
I wish my resignation is accepted.

A note: I'd be grateful if my last month's salary would be given to the needy students at the Foreign Language Department.
Dr. Shahid Uluğbekzade".

When I finished reading the short writing, I was really shocked. As if I lost my ability to think in a moment. I didn't know what to say. I became stupid. I stared at Luda's face that way. After a while I gathered myself together a little and began to ask my questions one after the other:
- What is this, Luda? Why did Shahid resign all of a sudden? This is absurd! Is that man crazy? He didn't tell even me anything about this subject... Why did he resign without telling anyone anything?"
Poor Luda, was settling just with moving her head to both sides to express that she didn't know the answers to my questions. Could it be, that something bad happened to Shahid's family in Iran? But as much as I knew, both his parents weren't alive. "Ok then, did he have brothers and sisters?" I thought. I remembered that we've never spoken about that issue. Goodness gracious! But why did that man decide to resign? The best thing was to find him immediately and to learn the reason of that unexpected decision. I looked at Luda. She was sitting with her head bent forward, sad and abstracted:

Part 74,
-Böyle şey olmaz, Luda! Şimdi, telefon edip buraya çağıracağım. Gelsin, kendisinden öğrenelim bu kararının sebebini.” diyerek cep telefonumu çıkardım. Luda, yavaşça elimi tuttu. Gözlerinde anlayamadığım bir ifade vardı:
-Fatih Bey, boşuna zahmet etmeyin. Ben, sabahtan beri Şahid Beyle konuşmaya çalışıyorum; fakat cep telefonu kapalı, ev telefonu da cevap vermiyor.” dedi ve göğüs geçirerek sözünü tamamladı: “Sanırım, kendisi artık Bişkek’te değil.” İşler, daha da karmaşık bir hal alıyordu. Şahid, neden Bişkek’ten ayrılsındı ki? Sonra, telefonlara cevap vermemesi, mutlaka Bişkek’ten ayrıldığı anlamına gelmezdi ki..Belki de şehirdeydi, ama bilmediğimiz bir sebeple kimseyle konuşmak ve telefonlara cevap vermek istemiyordu. O anda aklıma bir fikir geldi, elini tuttum ve:
-Kalk, Luda.” dedim. “Gidiyoruz.” Genç kadın, soran gözlerle yüzüme baktı ve:
-Nereye gidiyoruz, Fatih Bey?” diye cevap verdi.
-Şahid’in evine gidiyoruz, Luda. Eğer kendisine telefonla ulaşamıyorsak; biz de gider, onu evinde buluruz. Buluruz ve bu kararının sebeplerini açıklamasını isteriz ondan. Herhalde böyle bir açıklama istemeye hakkımız var değil mi? Yahu, adama bak! Bana, en yakın arkadaşına, bile haber vermeden, nasıl böyle bir iş yaptı, bir türlü anlayamıyorum.” Luda’nın vaziyeti daha da kötüleşmişti. Yüzünün hafifçe kızardığını fark ettim. Titrek bir sesle konuşmaya başladı:

Part 74

- That's not possible, Luda! Now, I'll phone him and call him here. Let him come, and we'll learn the reason of this decision from him." saying that I took my cellphone out. Luda held my hand slowly. She had an expression that I couldn't understand on her face. She said:
- Mr Fatih, don't put yourself out in vain. I've been trying to talk to Mr. Shahid since the morning; but his cellphone is off, and he's not answering his home phone either." and sighing she completed her words: "I think that he isn't in Bishkek anymore".
Things were turning more complicated. Why should Shahid leave Bishkek? Also, his not answering his phones didn't necessarily mean that he had left Bishkek. Maybe he was in town and didn't want to answer the phone. At that moment I had an idea, I held her hand and said:
- Get up, Luda, we're going.
The young woman looked at me with asking eyes and replied:
- Where are we going, Mr. Fatih?
- We are going to Shahid's house, Luda. If we can't reach him by telephone; we'll go and find him in his house. We'll find him and demand from him to clarify his reason for his decision. We surely have a right to demand a clarification, don't we? Well, look at the man! I can't understand how he did something like that without even telling me, his closest friend, anything."
Luda's condition has worsened. I noticed that her face blushed slightly. With a trembling voice she began to talk:

Part 75,
-Fatih Bey, bir dakika beni dinler misiniz? Size anlatmam gereken başka bir şey daha var.. Tanrım!.. Çok utanıyorum!..Bunları size anlatmalı mıyım, bilmiyorum.. Fatih Bey, emin değilim; ama ben, yanlış bir şey yaptım galiba...” Sözünü tamamlayamadı, Luda. Çünkü tam o esnada, bizim münasebetsiz garson, sipariş verdiğim çayımı getirmişti. Fincanı masaya bıraktıktan sonra, hala yanımızdan ayrılmadığını görünce, başımı kaldırdım ve gözlerine dik dik bakıp kendisine hak ettiği dersi vermeye karar verdim; ancak o, başına geleceği anlamış gibi keskin bir dönüş yaptı ve yanımızdan ayrıldı. Tekrar Luda’ya döndüm ve konuşmasına devam etmesi için başımla işaret ettim:
-Cumartesi Asanbay Kafe’deki partiyi hatırlıyorsunuz, değil mi, Fatih Bey? Hani siz, benimle Şahid Bey için bir şarkı isteğinde bulunmuş ve ikimiz dans etmiştik.” dedi. Ben, başımla tasdik ettim. Şüphesiz, söz ettiği sahneyi bütün ayrıntılarıyla hatırlıyordum. Luda, anlatmasını sürdürdü:
-İşte o gece, dans sırasında Şahid Bey, benden hoşlandığını beni çok güzel bulduğunu ve daha yakından tanımak istediğini söyledi. Tabii, onun bu sözlerini duymaktan çok memnun oldum. Aslında ben de, uzun zamandır, Şahid Beyi beğeniyordum. Dans sırasında ikimizin arasında güçlü bir elektrik oluştuğunu hissettim. Daha sonraki dansların ve elbette biraz da içkinin tesiriyle, kendimi bulutların üstünde gibi hissetmeye başlamıştım.”